ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ-Ζούμε σ’ έναν κόσμο τριών διαστάσεων κι όμως υπάρχει μια μεγάλη μάζα ανθρώπων που επιμένει να σκέφτεται σε δύο. Πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογήσει κάποιος την εμμονή στη “θεωρία της επίπεδης γης”; Διότι με τόσες αποδείξεις από αρχαιοτάτων χρόνων, με τους δορυφόρους που έχουμε στείλει γύρω από τον πλανήτη μας και με τόσες διαστημικές αποστολές που έχουν βασιστεί στους νόμους της Φυσικής, ξεπερνάει τα όρια της βλακείας η πίστη σε μια τέτοια θεωρία. Επαφίεται πλέον στα πλαίσια της Ψυχολογίας και της Ψυχιατρικής.
Και δεν είναι μόνο αυτή που έχει φανατικούς οπαδούς. Είναι και διάφορες άλλες πλάνες που υποστηρίζονται με θέρμη ενώ σε οποιοδήποτε φυσιολογικό μυαλό δεν μπορούν να χωρέσουν. Η θεωρία των αεροψεκασμών, οι απαγωγές από εξωγήινους και ότι δεν υπάρχει κλιματική αλλαγή είναι μόνο μερικές από τις περιπτώσεις που η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Στα κλασικά ντετερμινιστικά συστήματα, δηλαδή στα συστήματα όπου υπάρχει μια επαναλαμβανόμενη σχέση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος, όταν διατυπώνεται μια θεωρία γίνεται αντικείμενο πειράματος το οποίο είτε την παγιώνει είτε την απορρίπτει. Μπορούμε να απορρίψουμε τη βαρύτητα; Όχι φυσικά διότι είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Όπως είναι η τριβή, όπως η θερμότητα, όπως ο ηλεκτρισμός.
Για όλα αυτά που η μεγάλη πλειοψηφία θεωρεί αυταπόδεικτα υπάρχουν μελέτες και πειράματα που τα εξήγησαν, τα επιβεβαίωσαν και τα εκμεταλλεύονται οι επιστήμονες για να πάνε ένα βήμα παρακάτω. Αλίμονο αν κάθε φορά χρειαζόταν να αποδείξουμε τους Νόμους του Newton, τις Εξισώσεις του Maxwell, το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο του Einstein.
Υπάρχουν φυσικά και εκείνες οι θεωρίες που χωράνε βελτιώσεις ή ακόμα κι εκείνες που μπορούν να ανατραπούν από κάποιες άλλες πιο ριζοσπαστικές. Δεν αναφερόμαστε όμως στην ανακάλυψη του τροχού. Μιλάμε για βελτίωση των μεθόδων πρόληψης ασθενειών, για νέα φάρμακα, για νέες μορφές ενέργειας, για τεχνολογίες που απλοποιούν τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας.
Για να υλοποιηθεί για παράδειγμα ένας αξονικός τομογράφος, που σήμερα είναι μέρος της ζωής μας, χρειάστηκαν χιλιάδες ώρες μελετών και πειραμάτων και ακόμα υπάρχουν ερευνητές που μελετούν πως μπορούν να τον κάνουν ακόμα πιο ακριβή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εξελίσσεται και να σώζει ζωές, αφού η Ιατρική και η Χειρουργική εκμεταλλεύονται πλήρως τη χρήση του, παρά το ότι ένας ασθενής υπόκειται σε έκθεση επιβλαβούς ακτινοβολίας. Τι είναι όμως καλύτερο; Μιας μικρής έκτασης έκθεση σε ακτινοβολία ή να καταλήξει ο ασθενής από μια λάθος διάγνωση;
Η αμφισβήτηση ήταν πάντα το κίνητρο για την εξέλιξη των επιστημών. Η υγιής όμως αμφισβήτηση. Εκείνη που σταματάει να υφίσταται όταν υπάρχουν σοβαρές αποδείξεις. Η αμφισβήτηση που υπάρχει ακόμα κι όταν όλα είναι εναντίον της αποτελεί μια παράνοια και μια εμμονική κατάσταση με τάσεις ρεβανσισμού έναντι της Επιστήμης. Αυτή είναι πραγματικά επικίνδυνη και μπορεί να αποβεί μοιραία. Όπως μοιραία αποδείχθηκε για άλλη μια φορά η θεωρία για τα εμβόλια. Μια ενισχυμένη γρίπη κόστισε ήδη σε μερικές δεκάδες συνανθρώπους μας τη ζωή από την έλλειψη του έγκαιρου εμβολιασμού.
Το τραγικό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι πως η αμφισβήτηση εξαντλείται σε παγιωμένα και αυταπόδεικτα πολλές φορές φαινόμενα. Εκεί που πραγματικά θα έπρεπε να είναι σθεναρή, για κάποιους λόγους δεν υφίσταται καν. Σκεφτείτε μόνο το ποσοστό των ανθρώπων που δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό, δεν έχουν τα βασικά είδη διαβίωσης και που ακόμα και η πιο απλή ασθένεια μπορεί να τους κοστίσει τη ζωή.
Ένα τέτοιο επίπεδο αμφισβήτησης των πολιτικών και των τακτικών που ακολουθούνται θα ήταν ευεργετικό για την ανθρωπότητα. Αντ’ αυτού όμως κάποιοι συνεχίζουν να επιμένουν στις εσωτερικές τους φωνές και να φαντασιώνονται μικρά πράσινα ανθρωπάκια. Τρέμω στην ιδέα ότι κάποτε μπορεί να επικρατήσουν...
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
