Επέτειος της 28ης Οκτωβρίου και oMarioLagoστα Δωδεκάνησα 101 χρόνια μετά..
Θέλοντας και μη, την παραμονή της επετείου της 28ης Οκτωβρίου σκεφτόμαστε την εθνική μας εορτή για τη χώρα μας όχι όμως για τα Δωδεκάνησα και τη Ρόδο είμασταν ακόμα υπό Ιταλική Κατοχή μιας και η επέτειος του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 δεν συνδέεται με την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου την περίοδο της Ιταλοκρατίας που ξεκίνησε το 1946 αρχικά και στη συνέχεια ολοκληρώθηκε το 1947.
Στα Δωδεκάνησα είμασταν υπό κτήση κάτω από Ιταλική Διοίκηση των Νήσων Αιγαίου 1912-1946 και για ένα χρόνο Αγγλική Διοίκηση με ότι αυτό συνεπάγεται. Υπήρξαν και θετικά αποτελέσματα που αφορούσαν διοικητική και χωροταξική συγκρότηση των νησιών μας, τις υποδομές κά.
Από τους σημαντικότερους διοικητές της Δωδεκανήσου θεωρούμε ότι οι Ιταλοί διοικητές που ανέλαβαν τη διοίκηση Ameglio το 1912 και MarioLagooοποίος ανέλαβε περί το 1923… Αναρρωτιόμαστε λοιπόν αν γυρνούσαμε τον χρόνο πίσω γύρω στο 1935 περίπου στα Δωδεκάνησα σαν να είμαστε και εμείς ταξιδιώτες στο χρόνο και στον χώρο ή αν ταξίδευε με τη μηχανή του χρόνου ο Ιταλός Διοικητής MarioLagoπως θα τον υποδεχόμασταν ή ακόμα τι θα έβλεπε από αυτό το έργο που άφησαν οι Ιταλοί.
Για να μην μακρηγορούμε, τα κτίρια και οι περισσότερες υποδομές έχουν ρημαχτεί και έχουν αφεθεί στο έλεος της φθοράς του χρόνου. Οι εγκαταστάσεις, τα πάρκα ακόμα και οι εταιρίες που συστάθηκαν και λειτουργούσαν τότε έχουν καταστραφεί και πολλά κτίρια κρίνονται πλέον ετοιμόρροπα και επικίνδυνα πχ Παλιοί Αλευρόμυλοι. Για το σπίτι του DeVecchiγνωστού διοικητή της φασιστικής Ιταλοκρατίας είναι χιλιοειπωμένα τα παράπονα ακόμα και τα συνθήματα πλέον που είναι γραμμένα σε κάθε εκατοστό των τοίχων του αρχοντικού που κατέντησε ερείπιο ακόμα και από τους εκατομμύρια τουρίστες που το επισκέπτονται.
Φυσικά για το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου να ζούσε οMarioLagoκαι το επισκέπτονταν θα ήταν ικανοποιημένος αφού αναστηλώθηκε επί της Ιταλοκρατίας και άρα σε αυτόν και στους Gerolaκαι Gabriel ανήκουν τα εύσημα ένα κομμάτι της διάσωσης του αρχαιολογικού μας πλούτου και της οργάνωσης των Υπηρεσιών μας. Οπωσδήποτε και στις υπεράνθρωπες προσπάθειες των όσων εργάσθηκαν και εργάζονται όλα αυτά τα χρόνια προσφέροντας το έργο τους εκεί.
Όσον αφορά το θέμα των μεταναστών που ευτυχώς για την ώρα δεν δημιουργούν προβλήματα αφού τους συναντάμε ανάμεσά μας είτε στα φανάρια με καθαρά πουκάμισα να κάνουν μικροεργασίες για να συντηρηθούν είτε οι πιο πρόσφατοι να κάθονται στις παραλίες και απολαμβάνουν τον ήλιο, τη θάλασσα, τις βουτιές στο Τραμπολίνο, άλλοι πάλι έχουν κατασκηνώσει στα διάφορα πεζοδρόμια του κέντρου που περικλύζεται από ιστορικά κτίρια, πάρκα κλπ σίγουρα οι εικόνες της πόλης είναι απόκοσμες ακόμα και τώρα.
Ο μηχανισμός της υποβοηθούμενης λήθης δεν μας αφήνει να θυμόμαστε στην εποχή της Ιταλοκρατίας ότι πάνω από 40.000 Δωδεκανήσιοι ήταν εκτοπισμένοι στα αστικά κέντρα της χώρας Αθήνα και άλλες μεγαλουπόλεις και λιμοκτονούσαν. Συνεπώς οι Δωδεκανήσιοι κόπιασαν και κοπιάζουν ακόμα για να είναι ελεύθεροι και γνωρίζουν πολύ καλά από πόλεμο είτε πρόκειται για αυτούς που έμειναν είτε για αυτούς που έφυγαν. Τα συναισθήματά μας πάντα θα είναι ανάμεικτα σε οτιδήποτε μας θυμίζει τους κατακτητές, τον πόλεμο, τους μετανάστες και τις συγκρίσεις με την ιστορία και τους κατακτητές.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου
