Εκεί όπου έσμιξε η ιστορία της Αλικαρνασσού, με την ιστορία της Βιλλανόβας (σημερινό Παραδείσι Ρόδου)...
Το έτος 1926, στην Βιλλανόβα (σημερινό Παραδείσι), - που τότε βρισκόταν κάτω από την ιταλική κατοχή, όπως και όλη η Δωδεκάνησος, - ιδρύθηκε ο "ΗΡΑΚΛΗΣ", ως ομάδα στίβου και ποδοσφαίρου.
Οι τότε νέοι Βιλλανοβιάτες που πρωτοστάτησαν και αποτέλεσαν την ποδοσφαιρική ομάδα με τις πρασινόασπρες φανέλες, (όπως μας πληροφορεί ο Γιώργος Μ. Σεντάκης στο σπουδαίο βιβλίο του: "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΟΔΙΑΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ"), ήταν οι: Νίκος Γιαννίκης, Κλεόβουλος Μπέλλος, Γιώργος Τσίμπος, Γιώργος Γιαννίκης, Νίκος Παναής, Μιχάλης Τσαμπαλιέρος, Νίκος Ζερβός, Βασίλης Παπαμανώλης, Δημήτρης Τσαμπίκου, Αναστάσης Λιαμάκης, Μιχάλης Παπαμανώλης, Σταμάτης Μπέλλος, Μανώλης Γρηγοράκης, Νίκος Χατζηβάσιλας, Σταύρος Αθανασιάδης και Στέργαρος Τσαμπίκου.
Στον τομέα του στίβου, αμέσως με την ίδρυση του Συλλόγου, κλήθηκε από τον Νίκο Γιαννίκη, ο Γαβριήλ Μίσσιος, για να διδάξει τον πρόχειρο αθλητισμό, με τους παλμούς των ρίψεων, της σφαίρας και τους λίθους, όπως ακριβώς ήταν το πνεύμα της εποχής εκείνης.
Στον ελάχιστο χρόνο ζωής του ΗΡΑΚΛΗ Βιλλανόβας, στον τομέα του στίβου διακρίθηκαν οι: Νίκος Γιαννίκης στο ακόντιο, δίσκο και σούστες, Βασίλης Παπαμανώλης στο άλμα επί κοντώ, και οι Νίκος Χατζηβάσιλας, Χριστόδουλος Λοίζου και Σταμάτης Μπέλλος, ως δρομείς. Στον τομέα του ποδοσφαίρου, η ομάδα του ΗΡΑΚΛΗ πρόφτασε να δώσει αγώνα ποδοσφαίρου στην Σορωνή, με τον ΕΥΚΛΗ.
Τον Δεκέμβριο του 1927, ο Σύλλογος ΗΡΑΚΛΗΣ Βιλλανόβας διαλύθηκε από το ιταλικό καθεστώς.
Στο τόσο σύντομο διάστημα ζωής του όμως, αυτός ο πρώτος αθλητικός σύλλογος της Βιλλανόβας, πέρα από την έντονη αθλητική του δραστηριότητα, χαρακτηρίσθηκε και από έναν ύμνο! Έναν ύμνο, που φανέρωνε όλο το υψηλό εθνικό πνεύμα των εμπνευστών του, σύμφωνα με το αρχαίο Ελληνικό: "Νους υγιής, εν σώματι υγιεί"! Οι στίχοι του ήταν:
"Εμπρός! Εμπρός παιδιά, με θάρρος, με ψυχή! Εμπρός εις τους αγώνες, ενθουσιαστικοί!
Γυμνάσατε το σώμα, γυμνάσατε τον νου και άσματα της δόξης, παντού ας αντηχούν!
Εμπρός εις τους αγώνες, με θάρρος, με καρδιά! Εμπρός της Βιλλανόβας, φιλόμουσα παιδιά!"
Τον ύμνο αυτόν, τον έγραψε για τον ΗΡΑΚΛΗ Βιλλανόβας, ο Λουκάς Λουκίδης, δάσκαλος - "Μικρασιάτης πρόσφυγας", όπως αναφέρει ο Γιώργος Σεντάκης, στο προαναφερθέν βιβλίο του "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΟΔΙΑΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ". Και αυτά είναι όλα, όσα ξέραμε και από την προφορική και από την ως τώρα γραπτή παράδοση του Παραδεισίου, για τον δημιουργό αυτού του ύμνου-τραγουδιού.
Σήμερα όμως, διαβάζοντας το βιβλίο του κυρίου Μιχαήλ Ν. Τριανταφύλλου "Παλαιά Αλικαρνασσός", το οποίο μελετώ τις τελευταίες ημέρες, αίφνης, στο κεφάλαιο 5.15. "Διδάσκαλοι της Αλικαρνασσού", στην σελίδα 200, βρέθηκα μπροστά στην πλήρη βιογραφία του Λουκά Λουκίδη. Σύμφωνα με αυτήν: "ο Λουκάς Λουκίδης, γεννήθηκε στα Μούγλα Μικρασίας στα 1888, όπου έζησε τα πρώτα του χρόνια με τους γονείς του Γιωργάκη και Σοφία και με τα αδέρφια του. Αφού τελείωσε το σχολείο εκεί, επισκέφθηκε το Γυμνάσιο της Σύμης και έπειτα το Ιεροδιδασκαλείο της Σάμου. Στα 1909 διορίστηκε δάσκαλος στην Αλικαρνασσό και δεξιός ψάλτης και ιεροκήρυκας στον Άγιο Νικόλαο Αλικαρνασσού. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε την Ι. Φάκουτ με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά. Στα 1912 διορίστηκε στο Καστελλόριζο, στην Κω στα 1914, στην Νίσυρο στα 1918, στη Σύμη στα 1922, στη Ρόδο το 1924 και το 1927 στη Χρυσοπηγή και Νέα Βουρλά Ηρακλείου Κρήτης, μέχρι τη συνταξιοδότηση του το 1942. Διακρίθηκε ως ζωγράφος και λογοτέχνης. Έγραψε ιστορικά μυθιστορήματα όπως "Οι Άδικοι" και "Ο Κανάρης", ποιήματα όπως "Ο Ερωτόκριτος", "Ο Καπετάν Κωσταντής", ενώ πολλά ζωγραφικά έργα του κοσμούν σήμερα αρκετά σχολεία της Δωδεκανήσου. Πέθανε το 1953."
Από την βιογραφία του λοιπόν, συμπεραίνουμε ότι ο Λουκάς Λουκίδης, ο δημιουργός του ύμνου του Ηρακλή Βιλλανόβας, που στο ολιγόχρονο πέρασμα του άφησε το όνομα του στην ιστορία του χωριού μας, ήταν μια πολύπλευρη πνευματική-καλλιτεχνική προσωπικότητα. Μπορούμε ταυτόχρονα, να εμπλουτίσουμε την βιογραφία του, εντάσσοντας σε αυτήν, την δημιουργική παρουσία του στην Βιλλανόβα κατά την περίοδο 1924-1927, με την δημιουργία ενός ύμνου, που αποτελούσε τον μελωδικό παλμό του Ηρακλή Βιλλανόβας, ενός αθλητικού-ποδοσφαιρικού συλλόγου με χαρακτήρα εθνικό, γι αυτό εξάλλου και διαλύθηκε από το ιταλικό κατοχικό καθεστώς!
ΥΓ. Πάντα πίστευα και πιστεύω πως όσα ξέρουμε, σε σχέση με αυτά που αγνοούμε, είναι όσο ένας ασήμαντος κόκκος, μπροστά στον άμμο όλων των θαλασσών! Και πάντα μαθαίνουμε! Μόλις χθες, με ρώτησε διαδικτυακά ο κύριος Μιχ. Τριανταφύλλου, αν είχα υπόψιν μου παρουσία Αλικαρνασσέων στο Παραδείσι. Απάντησα αρνητικά, διότι πράγματι ως χθές, αγνοούσα ότι ο Λουκάς Λουκίδης έζησε και δίδαξε και στην Αλικαρνασσό. Και μια άλλη σύμπτωση μεταξύ Αλικαρνασσού και Βιλλανόβας(Παραδεισίου): πολιούχος και στις δύο όχι μόνον είναι ο Άγιος Νικόλαος, αλλά, με εξέπληξε παρατηρώντας την φωτογραφία και την κάτοψη του ναού του Αγίου Νικολάου Αλικαρνασσού, η ομοιότητα του ως προς τις αρχιτεκτονικές γραμμές και την τεχνοτροπία, με τον ναό Αγίου Νικολάου Παραδεισίου.
Ευαγγελία Παναή Φιλόλογος-Επιχειρηματίας Δημοτική Σύμβουλος Ρόδου
