Εικόνες που μας διχάζουν στην πόλη της Ρόδου και η γυναίκα του Πικάσο.
Χίλιες εικόνες πολλές σκέψεις που μας δίνουν δεκάδες αφορμές για να σκεφτόμαστε τι φταίει και ποιος, τι συμβαίνει γιατί τόση πίεση στις σκέψεις και στα συναισθήματά μας.
Αναφερόμαστε στις καθημερινές εικόνες που αντικρύζουμε στο κέντρο της πόλης της Ρόδου με τους εκατοντάδες μετανάστες να έχουν κατασκηνώσει πρόχειρα παντού στα πεζοδρόμια και στα πάρκα της πόλης της Ρόδου.
Απ’ την άλλη το χθεσινό της 13/10/24 Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Πολυφωνίας στο κέντρο της πόλης με φανταστικές εικόνες βγαλμένες μέσα από παραμύθια και όνειρα μια τελείως αντίθετη εικόνα από αυτό που συνηθίζουμε καθημερινά.
Μοιραία αναρρωτιόμαστε τελικά ποιοι είμαστε και τι θέλουμε, ποιες εικόνες μας αρέσουν. Όταν δε αφορά το κέντρο στην πρωτεύουσα του Νομού με τόσο κόσμο και τόσους επισκέπτες να έχει δύο όψεις μας θυμίζει λίγο τη δραματική διάσταση του θέματος. Γιατί αν πρόκειται να παρομοιάσουμε την πόλη της Ρόδου με ένα πρόσωπο αυτό θα ήταν μία γυναίκα με δύο πρόσωπα όπως στο διάσημο πίνακα «Η γυναίκα του Πικάσο» μία γυναίκα με δύο πρόσωπα, το ήρεμο και το άγριο πρόσωπο.
Πρόκειται λοιπόν για αμέλεια ή συντονισμένες προσπάθειες δυσφήμισης των ροδιτών πολιτών και της αισθητικής του κόσμου που ζει και εργάζεται σε αυτό το νησί;
Πρόκειται για τις εξαιρετικές προσπάθειες αυτών που θέλουν να δυσφημίσουν και να ισοπεδώσουν τις προσπάθειες όλων αυτών των ανθρώπων που αγωνιούν καθημερινά για την ανάδειξη του νησιού μας και του τουριστικού μας προϊόντος. Οι προσπάθειες όλων των πολιτών που ζουν και εργάζονται σε αυτό το νησί αλλά και των κοινωνικών εταίρων είναι να αναδειχθεί η Ρόδος μας ως ο κορυφαίος τουριστικός προορισμός. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που εμπαίζει τους πολίτες και τους χιλιάδες εργαζόμενους από όλα τα κοινωνικά στρώματα και προκαλεί αυτή την κατάσταση; Στο Δίκαιο έννομη πράξη είναι η πράξη αλλά και η παράλειψη.
Στη συνέχεια έχουμε αναφερθεί πολλές φορές για τη φρίκη του πολέμου και της ανέχειας και όντως οι ροδίτες έχουν δείξει όλα αυτά τα χρόνια ιδιαίτερη ανοχή σε φαινόμενα που αφορούν τον ανθρώπινο πόνο. Όμως μας ξεπερνούν τα τελευταία δημοσιεύματα για τα αστρονομικά ποσά που διαπραγματεύονται οι διακινητές για τη μεταφορά παράνομων μεταναστών...
Οι απαγορευμένες σκέψεις και τα συναισθήματα είναι πολύ πιο έντονα από αυτά που μας προκάλεσαν οι χθεσινές εικόνες του Φεστιβάλ στην πόλη της Ρόδου που παρά την υπερπροσπάθεια για να απαλύνουν τις εικόνες από τους εκατοντάδες μετανάστες στην πόλη μας δυστυχώς δεν τα κατάφεραν γιατί όταν έσβησαν τα φώτα οι εικόνες παρέμειναν οι ίδιες. Ας μην πιστωθούμε με υπόνοιες μισαλλοδοξίας και φανατισμού γιατί αυτά δεν μας χαρακτηρίζουν.
Όμως θα πρέπει τουλάχιστον να προβληματιστούμε αν όντως αγαπάμε τον τόπο μας για το αν αυτό που ζούμε είναι ένα ψέμα ή μια αλήθεια, η αν όντως υπάρχει ανέχεια ή όχι. Γιατί αν υπάρχει οργανωμένο σχέδιο υποβάθμισης της ποιότητας της πόλης της Ρόδου και ακόμα χειρότερα της δυσφήμισής της γιατί όπως φαίνεται η πεταμένη κούτα έρχεται και αυτή σε αντίθεση με το κόστος του «εισιτηρίου» του διακινητή στο ταξίδι χωρίς επιστροφή θα πρέπει οι αρμόδιοι να πάρουν άμεσα θέση.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Απόφοιτη Τμ.Μεσογειακών Σπουδών ΠΑ
Αθλήτρια τριάθλου
