Εθνικές αναζητήσεις - Του Θάνου Ζέλκα

Η κατά κοινή ομολογία επιτυχημένη παρουσία της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στο Παγκόσμιο Κύπελο της Βραζιλίας πέρα από το αθλητικό κομμάτι αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια μεγάλη διαφήμιση της χώρας σε ολόκληρο τον κόσμο. Αρκεί να επισημάνουμε ότι μόνο κατά την ημέρα του τελευταίου παιχνιδιού με την Κόστα Ρίκα όλα τα παγκόσμια τηλεοπτικά δίκτυα και οι ιστοσελίδες μιλούσαν για τη χώρα μας, έκαναν αναλύσεις και προσπαθούσαν να δώσουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας και μάλιστα αυτό έγινε χωρίς να χρειαστεί ως χώρα να πληρώσουμε κάποιο υπέρογκο ποσό σε διαφημίσεις.


Στα συν αυτής της ιστορίας είναι και το γεγονός ότι ο ελληνισμός ενώθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη, παραμέρισε τις όποιες μικρές και μεγάλες εσωτερικές του διαφωνίες σε ένα μεγάλο ποσοστό και εμπνεύστηκε από την προσπάθεια αυτών των παιδιών που αγωνίστηκαν υποδειγματικά. Αυτά και μόνο αρκούν για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ως έθνος και ως κράτος ότι επενδύοντας στον πολιτισμό και στον αθλητισμό, τα οφέλη για τη χώρα είναι πολλαπλάσια από οποιαδήποτε άλλη ενέργεια ή στρατηγική.


Καταρχάς ένα έθνος με κουλτούρα, με αξίες και με ήθος είναι έθνος που σέβεται τους θεσμούς, που προσπαθεί να αυτοβελτιώνεται, που μαθαίνει από τα λάθη του, που δεν το βάζει κάτω. Κατά δεύτερον μια χώρα που σέβεται τα γράμματα, τις τέχνες και τον αθλητισμό δεν μπορεί παρά να αναζητά συνεχώς την τελειότητα και να μη συμβιβάζεται σε αυτά που της προσφέρουν άλλοι. Χώρια που είναι καταδικασμένη να ηγείται έναντι των όμορων της και να καθορίζει τις εξελίξεις στην περιοχή της. Κατά τρίτον η ευγενής άμιλλα που δημιουργείται έναντι των πολιτών είναι κίνητρο για μεγάλες διακρίσεις εντός και εκτός της χώρας.


Είμαστε όλοι διψασμένοι για διακρίσεις. Αυτό φάνηκε έντονα τις τελευταίες ημέρες. Η συνεχόμενη ταπείνωση που έχουμε υποστεί ως χώρα για τα οικονομικά και τις πολιτικές μας έγινε σχεδόν ανυπόφορη και αυτή η αθλητική επιτυχία ήρθε την κατάλληλη ώρα ως τονωτική ένεση στην ψυχολογία μας. Όχι πως διορθώθηκε ή άλλαξε κάτι στα εσωτερικά της χώρας. Τουλάχιστον όμως στο πρόσωπο της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου κερδίσαμε φίλους που δεν είχαμε και βουλώσαμε στόματα που άδικα  μας χαρακτήρισαν με βαριές εκφράσεις.


Το θέμα όμως δεν είναι να περιμένουμε τις εθνικές ομάδες να κάνουν τις υπερβάσεις και τα θαύματα. Το θέμα είναι με θέληση και πρόγραμμα να δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε όλο και περισσότερα νέα παιδιά να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να πετύχουν ανάλογες διακρίσεις. Αυτό το αποδεικνύει το γεγονός ότι τα προικισμένα παιδιά που φεύγουν εκτός Ελλάδας και βρίσκουν ένα περιβάλλον ήπιο προς τις προσδοκίες και τα όνειρά τους, κατορθώνουν να κάνουν πολύ μεγάλα πράγματα. Δεν είναι λίγοι οι Έλληνες επιστήμονες που βρίσκονται στα πιο μεγάλα ερευνητικά ιδρύματα ούτε και εκείνοι που διακρίνονται μέσα από το επάγγελμά τους στο παγκόσμιο στερέωμα.


Είναι αποκλειστικά στο χέρι μας να διαλέξουμε τι χώρα θέλουμε να είμαστε. Μικρή χώρα σε έκταση και σε νοοτροπία ή απλά μικρή χώρα σε έκταση και μεγάλη σε έργα; Κι ενώ όλοι θέλουμε να γίνουμε μεγάλη χώρα, τα πάθη μας δεν μας αφήνουν να το κατορθώσουμε. Γκρινιάζουμε συνεχώς και προσπαθούμε με «μεσοβέζικες» λύσεις να διορθώσουμε χρόνια προβλήματα. Χωρίς στόχους, χωρίς συνέχεια, χωρίς ξεκάθαρες διαδρομές, διαλέγοντας τα τελευταία χρόνια συνεχώς τα λάθος άτομα έχουμε απαιτήσεις να γίνουν οι μεγάλες τομές.


Αν πρέπει να μας μείνει ένα μάθημα από την επιτυχία της εθνικής είναι ότι με έναν σωστό προπονητή και μια πολύ καλή ομάδα παικτών και συντελεστών, με μια μελετημένη τακτική, με ομαδικό πνεύμα, με πίστη και θέληση μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα. Κι αν "τα πάντα" μας φαίνεται πολύ, ίσως και το μισό να είναι αρκετό για να το ονομάσουμε θαύμα.

 
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής