ΕΙΣΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ...Στην εποχή της εικόνας και του διαδικτύου για να διαφημιστεί μια χώρα χρειάζεται μια πάρα πολύ έντονη εικόνα ή ένα πολύ ευφάνταστο σενάριο. Στην τελευταία διαφήμιση της χώρας η εικόνα της παραλίας από ψηλά ήταν πολύ δυνατή. Επειδή όμως το σενάριο ήταν μάλλον λίγο αφηρημένο, η διαφήμιση παρότι αισθητικά είναι άρτια, το σκοπό της δεν τον πετυχαίνει.
Αν ο σκοπός ήταν να αποτυπώσουμε στο μυαλό ενός δυνητικού επισκέπτη την εικόνα μιας παραλίας και όλα αυτά που θα ζήσει σε αυτήν, πιθανόν και να το καταφέραμε. Σε τι διαφέρει όμως αυτή η παραλία από μια αντίστοιχη σε ένα φημισμένο τουριστικό θέρετρο μιας άλλης χώρας; Είναι μόνο η παραλία ο λόγος που επισκέπτεται κάποιος την Ελλάδα ή μήπως υπάρχει μια αλληλεπίδραση πραγμάτων;
Γίνεται αντιληπτό ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη χρονιά και ο κόσμος έχει φοβηθεί με την υγειονομική κρίση που έπληξε τον πλανήτη. Χρειάζεται να πείσουμε καταρχάς τον επισκέπτη μας ότι στη χώρα μας θα ηρεμήσει και θα νιώσει ασφαλής. Και πάλι όμως η διαφήμιση δεν το τονίζει κάπου αυτό. Αντίθετα του δείχνει μια έρημη θελκτική παραλία με κρυστάλλινα νερά από ψηλά.
Περνώντας στο επόμενο στάδιο, χρειάζεται να δώσουμε στον επισκέπτη την εικόνα της κλασικής ελληνικής φιλοξενίας που όμως δεν κάνει εκπτώσεις στα μέτρα ασφάλειας που ισχύουν σε όλο τον πλανήτη. Φαίνεται αντιφατικό από τη μια να μιλάμε για φιλοξενία και από την άλλη για μέτρα αποστασιοποίησης, όμως κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολη αυτή η δουλειά. Θέλει φαντασία και ευρηματικότητα για να υλοποιηθεί.
Ας πάμε τώρα στην ουσία. Γιατί είναι γνωστή η Ελλάδα στον κόσμο; Μόνο για τον ήλιο και τη θάλασσα και το “γειά μας” του Ζορμπά; Μήπως ο πολιτισμός που κουβαλάει και η μυθολογία είναι κάτι που ενώ όλος ο κόσμος το αναζητά εμείς προσπαθούμε να το αποτάξουμε από πάνω μας; Δεν είναι οι αρχαιολογικοί μας χώροι πόλοι έλξης επισκεπτών; Δεν είναι η πανάρχαια κληρονομιά μας που την εκμεταλλεύονται όλοι σε όλο τον κόσμο εκτός από εμάς;
Προφανώς και δεν μπορούμε να διαφημίζουμε μόνο αρχαίους ναούς, αμφορείς και κιονόκρανα. Δεν μπορούμε όμως να τα εξαφανίζουμε κιόλας. Όσο εμείς τα κρύβουμε, τόσο τα διαφημίζουν οι άλλοι. Οι Τούρκοι για παράδειγμα για να τραβήξουν κόσμο στα παράλια διαφημίζουν ως δικούς τους τους αρχαίους ελληνικούς ναούς. Να μην πάμε στα βυζαντινά μνημεία και το αγκάθι που μας πληγώνει όλους, την Αγιά Σοφιά. Ανήθικο; Μπορεί. Αλλά το κάνουν και το κάνουν με μεθοδικότητα και στόχευση.
Όταν κηρύξαμε ως βαριά βιομηχανία της χώρας τον Τουρισμό (κάτι που αποδείχτηκε αφελές τουλάχιστον και το έχουμε αναλύσει πολλές φορές) δεν είχαμε ούτε τη στοιχειώδη προνοητικότητα να χαράξουμε μια εθνική στρατηγική που δεν θα άλλαζε με τις κυβερνήσεις και τα πρόσωπα. Έτσι ο Τουρισμός, όπως όλα σε αυτή τη χώρα, αλλάζει μορφή κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση και υπουργός.
Η μέρα που θα “γινόταν η στραβή”, όπως λέει ο λαός μας, θα ερχόταν αλλά εμείς δεν θέλαμε να τη δούμε. Και ήρθε όπως έρχονται όλα τα στραβά. Απροειδοποίητα και με μεγάλη ένταση. Δεν είχαμε προνοήσει και πάλι τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις να θεραπεύσουμε. Να σώσουμε τη χρονιά με τις λιγότερες απώλειες για να μην καταρρεύσει το εικονικό μας μεγαλείο.
Εύχομαι να τα καταφέρουμε. Αλλά και πάλι τα δύσκολα είναι μπροστά. Γιατί θα χρειαστούν και πάλι μεγάλες θυσίες, υπέρογκα δάνεια, πολιτική ανακατωσούρα. Την ώρα που θα γίνονται όλα αυτά ο υπόλοιπος κόσμος θα συνεχίσει την πορεία του προς το μέλλον. Οι εξελίξεις θα μας βρουν τελευταίους. Μπορεί η Ελλάδα να αποτελεί μια νοητική κατάσταση, όπως άλλωστε προβάλλουμε και στη διαφήμισή μας. Καλό θα ήταν όμως να διατηρηθεί και να θωρακιστεί για να μην γίνει απλά μια ανάμνηση.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
