Η πρόσφατη γυναικοκτονία έξω από το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων, που συγκλόνισε το πανελλήνιο, δεν ήταν μια ακόμα απόδειξη της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελεί μια θανάσιμη μαχαιριά στα σπλάχνα της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται το ρόλο της ως προς την προστασία του πολίτη. Ο λάθος χειρισμός του περιστατικού από μεριάς της κόστισε τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας, γεγονός που θα είχε αποφευχθεί αν υπήρχε η επάρκεια στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων.
Η κοπέλα, η οποία ζήτησε να την πάρει ένα περιπολικό σπίτι της επειδή φοβόταν για τη ζωή της, όχι απλά δεν έλαβε βοήθεια αλλά αντίθετα πήρε μια κυνική απάντηση ότι τα περιπολικά δεν είναι ταξί. Όπως ανάλογη απάντηση είχε πάρει μια γυναίκα στο Μάτι κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς όταν ζήτησε πυροσβεστικό. Ακόμα και ο κυνισμός των απαντήσεων των δημοσίων λειτουργών δείχνει πόσο μακριά βρισκόμαστε από ένα σύγχρονο κράτος που νοιάζεται για τους πολίτες του.
Προφανώς και δεν είναι ταξί κανένα περιπολικό και κανένα πυροσβεστικό όχημα. Όταν όμως έστω και μια ανθρώπινη ζωή βρίσκεται σε κίνδυνο, τότε οφείλουν να γίνουν και ταξί και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Διότι η Πολιτεία έχει ως βάση της την ανθρώπινη ζωή, την προστασία και την αξιοπρέπειά της. Άπαξ και πάψει να τα υπηρετεί αυτά, δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να υφίσταται. Μπορούμε να επιστρέψουμε στις σπηλιές και να πράττουμε κατά το δοκούν για την προστασία μας.
Φταίει ο εκάστοτε αξιωματικός υπηρεσίας σε ένα τέτοιο φιάσκο; Η απάντηση είναι πως δεν φταίει απόλυτα. Κυρίως φταίει εκείνος που τον τοποθέτησε εκεί χωρίς να γνωρίζει αν έχει επάρκεια γνώσεων και εμπειριών στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων. Προφανώς εντελώς άσχετος δεν είναι. Έχει τελειώσει μια σχολή στην οποία έχει εκπαιδευτεί. Άρα αυτό τον καθιστά ικανό να υπηρετήσει το αντίστοιχο Σώμα. Τα θλιβερά όμως περιστατικά που κατά καιρούς διαδραματίζονται σε όλη τη χώρα δείχνουν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ας μη ξεχνάμε ότι και στην δολοφονία του Αντώνη από τον καταπέλτη του πλοίου, οι αξιωματικοί του λιμενικού είχαν αποχωρήσει από το λιμάνι πριν το πλοίο αποπλεύσει και ότι αν ήταν εκεί πιθανόν να μην είχε πνιγεί το παλικάρι.
Δυστυχώς κάθε τέτοιο αρνητικό περιστατικό που συμβαίνει, αμαυρώνει ολόκληρο το Σώμα. Είναι τέτοια η φύση της δουλειάς τους που τα καλά τα θεωρούμε αυτονόητα και τα κακά μένουν για πολύ καιρό στη μνήμη μας. Άλλος ένας λόγος που οφείλει η ηγεσία τους να μην αφήνει το παραμικρό ψεγάδι. Όπως όλα όμως σε αυτή τη χώρα, έτσι και τα Σώματα Ασφαλείας διοικούνται με τον ίδιο τρόπο που “αγαπήσαμε” στους οργανισμούς κοινής ωφέλειας. Με τους ημετέρεους και με αυτό το “πάμε κι όπου βγει”, μέχρι που βγαίνει και δεν υπάρχει κανείς να αναλάβει την ευθύνη.
Μοιάζει κανείς να μην έχει καταλάβει ότι η έννοια του Κράτους είναι πρώτα ο πολίτης. Ο πολίτης θα έπρεπε να εμπιστεύεται απόλυτα κάθε κρατική δομή. Να νιώθει ότι υπάρχουν υπεύθυνοι που θα βρίσκονται στο πλευρό του σε κάθε δυσκολία του. Ότι δεν θα ψάχνεται σε κάθε τραγωδία να βρει που θα απευθυνθεί. Ότι καθένα από τα ευρώ των φόρων του πιάνουν τόπο και γίνονται έργα και υπηρεσίες που θα του διευκολύνουν τη ζωή.
Δυστυχώς, όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει, κάποιοι θεωρούν ότι το Κράτος τους ανήκει και το χειρίζονται σαν μεγαλοτσιφλικάδες των περασμένων αιώνων. Σαν μπαμπακοφυτεία που όλοι μας είμαστε υποχρεωμένοι να υπηρετούμε, χωρίς να έχουμε κανένα δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε και όταν μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο να φιλάμε τα πόδια του αφέντη. Σε αυτό το Κράτος λοιπόν τα οχήματα δεν προορίζονται για εμάς. Προορίζονται για να εξυπηρετούν τις ανάγκες του αφέντη και του σιναφιού του. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε, τόσο πιο γρήγορα θα μάθουμε να στηριζόμαστε αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις και να μην περιμένουμε τίποτα από κανέναν.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
