ΔΥΟ ΜΑΤΙΑ ΠΑΙΔΙΚΑ
Κάποτε ανησυχούσαμε για τη βία στα γήπεδα και προσπαθούσαμε να ευαισθητοποιήσουμε την κοινή γνώμη επί του θέματος. Αυτό που καταφέραμε ήταν να βγάλουμε τη βία από τα γήπεδα και να την εξαπλώσουμε παντού. Σήμερα τη βλέπουμε να “βασιλεύει” μέσα στα σχολεία με καθημερινά επεισόδια σχολικού εκφοβισμού και ωμής βίας. Μόνο αυτό αποτελεί μια περίτρανη απόδειξη παταγώδους αποτυχίας τόσο της πολιτείας όσο και της ίδιας της κοινωνίας συνολικά.
Το φαινόμενο έχει πάρει ιδιαίτερα ανησυχητικές διαστάσεις αλλά η επίσημη πολιτεία κωφεύει και εθελοτυφλεί σε κάτι που στο επόμενο διάστημα θα είναι ένα υπαρκτό μεγάλο πρόβλημα. Θα αναρωτηθεί κάποιος αν η λύση είναι να φρουρούνται τα σχολεία από την αστυνομία ή από κάποια ειδική φρουρά. Προφανώς αυτό θα λειτουργούσε ως “λάδι στη φωτιά”. Με αυτό τον τρόπο, η βία θα εξαπλωνόταν εκθετικά στις γειτονιές.
Η αστυνόμευση δεν είναι η μόνη λύση σε κάτι τόσο σοβαρό. Άλλωστε την αστυνομία την έχουν απαξιώσει τόσο οι κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια που αποτελεί πια κατά κύριο λόγο ένα όργανο καταστολής και όχι έναν σύμμαχο του πολίτη. Αυτό όμως είναι ένα άλλο ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει τους ιθύνοντες.
Το πρόβλημα εδώ είναι βαθιά κοινωνικό και οφείλουμε να το εξετάσουμε στην ολότητά του. Δεν θα πετύχουμε απολύτως τίποτα αν στην άκρατη βία προσθέσουμε επιπλέον βία και άγρια καταστολή. Τουναντίον αν δεν προσπαθήσουμε να φτάσουμε στην πηγή του κακού, δεν πρόκειται ποτέ να το εξαλείψουμε.
Έχει αναρωτηθεί ποτέ κάποιος αν αυτό το ξέσπασμα της αγριότητας είναι μια κραυγή αγωνίας μιας μερίδας της νέας γενιάς να δηλώσει το παρόν σε έναν κόσμο που μαστίζεται από την αδιαφορία σε ουσιαστικά ζητήματα; Δεν προσπαθώ σε καμία περίπτωση να ξεπλύνω την εγκληματική συμπεριφορά, όμως από άποψη ψυχολογίας η βίαιη συμπεριφορά δηλώνει την απουσία φροντίδας στο παιδί. Επειδή ο φροντιστής του δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά και δεν του δίνει την πρέπουσα σημασία, αυτό προσπαθεί να τραβήξει το ενδιαφέρον του με ακραίες συμπεριφορές.
Μια αγέλη νεαρών εγκληματιών κρύβει από πίσω της τις περισσότερες φορές πόνο και εγκατάλειψη. Τα παιδιά αυτά θέλουν να προκαλέσουν στην κοινωνία τον πόνο που έχουν εισπράξει από αυτήν και από τους ίδιους τους γονείς ή φροντιστές. Δεν ξύπνησαν μια μέρα με τη διάθεση να πράξουν το κακό από πλήξη. Η έκφραση της βίας ήρθε ως αποτέλεσμα πολλών λανθασμένων συμπεριφορών στο πρόσωπό τους.
Το πρόβλημα αυτό παλαιότερα εμφανιζόταν σε παιδιά από κατώτερα οικονομικά στρώματα με προβληματικούς γονείς ή προερχόμενα από μονογονεϊκές οικογένειες. Σήμερα αυτό παρατηρείται πλέον και σε παιδιά που προέρχονται και από ανώτερα οικονομικοκοινωνικά στρώματα. Οι γονείς εργάζονται πάρα πολλές ώρες για να τους εξασφαλίσουν όλο και περισσότερα οικονομικά αγαθά και τελικά δεν τους παρέχουν τα πιο βασικά. Αγάπη, φροντίδα και ενδιαφέρον.
Ακηδεμόνευτα καθώς είναι, μεγαλώνουν σε έναν κόσμο με λανθασμένα πρότυπα. Με ήρωες από τηλεπαιχνίδια επιβίωσης, με κλίκες, με ψυχοδιαταραγμένες συμπεριφορές, με αριβιστικές διαθέσεις. Σε όλα τα μέσα που αλληλεπιδρούν υπάρχει αυτό το μοτίβο. Δεν υπάρχει κάποιος να τους εξηγήσει, να τους λύσει τις απορίες, να τους μιλήσει για πραγματικές αξίες και για σεβασμό.
Πώς λοιπόν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από αυτά τα παιδιά να πάρουν τον “καλό το δρόμο” όταν όλη τους η ζωή τους οδηγεί στον “κακό”; Αν είναι να κατηγορηθεί κάποιος για αυτά τα φαινόμενα, σίγουρα δεν είναι αυτά. Είμαστε πρώτοι εμείς. Πρώτα η οικογένεια, μετά η γειτονιά και μετά η πολιτεία. Αυτά είναι θύματα μιας αδιάφορης στάσης που θέλουν να τιμωρήσουν εμάς κακοποιώντας τους συμμαθητές τους.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διαβούμε ώστε να κατανοούμε τις αιτίες και όχι τα αποτελέσματα. Η ζωή είναι απλή ή σύνθετη ανάλογα με τον τρόπο που προσπαθούμε να την προσεγγίσουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως όταν πρόκειται για ανθρώπινες συμπεριφορές, τις λύσεις μπορούν να τις δώσουν πάντα τα παιδικά μάτια.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
