ΔΙΔΑΚΤΟΝ ΤΟ ΑΠΕΥΚΤΕΟΝ - Toυ Θάνου Ζέλκα

Σύμφωνα με πρόσφατη τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή, οι διευθυντές των σχολείων θα είναι υποχρεωμένοι να τηρούν Βιβλίο Παρουσίας Προσωπικού και Ατομικό Δελτίο Παρουσίας Προσωπικού. Σκοπός αυτής της κίνησης είναι κατά τους ιθύνοντες να μην υπάρχουν υπόνοιες για μειωμένο ωράριο των εκπαιδευτικών.
Τα ερωτήματα που εγείρονται είναι αρκετά και εύλογα. Μέχρι τώρα δεν ελέγχονταν η παρουσία των εκπαιδευτικών στα σχολεία; Αν όχι, πως αμείβονταν μέχρι σήμερα; Οι νομοθέτες νομοθετούν για να επιλύσουν κάποιο πρόβλημα ουσίας ή για να εξαφανίσουν τις υπόνοιες που αιωρούνται; Η Παιδεία μέσα απ’ αυτά τα νομοθετήματα θα γίνει καλύτερη ή απλά θεσπίζεται  νόμος για τη «γυναίκα του Καίσαρα»; Μήπως έχουμε φθάσει στο σημείο ακόμα και για τα αυτονόητα να χρειαζόμαστε νόμους;
Σαφώς και πρέπει να είναι οι δάσκαλοι στα σχολεία τις ώρες που γίνονται τα μαθήματα. Δεν τίθεται κουβέντα επί του συγκεκριμένου. Αυτό όμως που δεν φαίνεται να απασχολεί ουσιαστικά τις ηγεσίες είναι το αντικείμενο των δασκάλων μέσα στα σχολεία. Δεν τους παρέχει τα εργαλεία να δουλέψουν, δεν τους δίνει κίνητρα να κάνουν κάτι παραπάνω από το καθήκον τους, δεν τους επιβραβεύει αν κάνουν αυτό το κάτι παραπάνω και επιπλέον αυτή τη στιγμή προκειμένου να αντιμετωπίσει κατά τόπους φαινόμενα σκασιαρχείων, τους τσουβαλιάζει όλους σ’ ένα σακί.
Μπορεί να βάλαμε υπολογιστές στα σχολειά μας, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα εκσυγχρονίσαμε. Ούτε το ότι αντικαταστήσαμε την κιμωλία με το μαρκαδόρο σηματοδοτεί κάποια κοσμογονική αλλαγή. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι πέρα και πάνω από τις διαδικασίες και τα μέσα είναι το έμψυχο υλικό της Παιδείας. Τα ίδια τα παιδιά.
Ένας καλός ή ένας κακός δάσκαλος ευθύνεται για το αποτέλεσμα που θα έχει η διδασκαλία του πάνω σε μια ολόκληρη γενιά. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό αλλά δεν είναι καθόλου απίθανο μεταξύ των μαθητών του να βρίσκεται ο αυριανός ηγέτης αυτής της χώρας ή ένας κατά συρροή δολοφόνος. Είναι στο χέρι του δασκάλου να εντοπίσει και να αναδείξει τα καλά στοιχεία του παιδιού και να εξαφανίσει την οποιαδήποτε παρεκτροπή.
Ο κόσμος αλλάζει και μαζί του αλλάζουν όλα. Το σύγχρονο σχολείο είναι κέντρο βιωματικής μάθησης. Είναι ο κοινός τόπος της περιέργειας, της φαντασίας, της δημιουργικότητας του παιδιού με την διάθεση για προσφορά του δασκάλου. Δυστυχώς δεν έχουμε φθάσει ακόμα εκεί. Βαδίζουμε προς τα εκεί αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε και σ’ αυτό φέρουμε ευθύνη όλοι μας. Πρωτίστως εμείς που δεν διεκδικούμε το καλύτερο για το μέλλον των παιδιών μας. Που δεν ζητάμε από τους ταγούς μας να αναλάβουν την αναδόμηση της Παιδείας μας άνθρωποι εξειδικευμένοι και διεθνώς καταξιωμένοι. Φταίνε κι αυτοί που θέλουν να λέγονται πολιτικοί και πηγαίνουν όπως λένε οι Άγγλοι με το βιβλίο (by the book).
Μεταρρύθμιση δεν σημαίνει αλλαγή σε όλα προκειμένου να δείξουμε ότι κάτι κάνουμε. Σημαίνει ότι αυτός που την επιχειρεί, έχει εντοπίσει τις στρεβλότητες του συστήματος και προσπαθεί να κάνει μια ριζική αναδιάρθρωση προκειμένου να εξαλείψει τις όποιες ανισότητες για την κοινωνία.
Και ερωτώ πολύ απλά. Αυτή η μεταρρύθμιση από ποιούς και για ποιούς γίνεται; Προηγήθηκε δημόσια διαβούλευση και αν ναι πόσο σοβαρά υπόψη ληφθήκανε οι εισηγήσεις των εμπλεκομένων; Με λίγα λόγια οι εκπαιδευτικοί και οι παιδαγωγοί κατέθεσαν μια άποψη ή απλά θα τους ανακοινωθούν τα νέα δεδομένα ως είθισται τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα μας;
Η Παιδεία είναι το τελευταίο στήριγμα αυτής της κοινωνίας και η τελευταία της ελπίδα. Κατασπαράζοντας τους λειτουργούς της, αγνοώντας τους επιστήμονες, νομοθετώντας για τις εντυπώσεις το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πυροβολούμε τα πόδια μας. Μα επιτέλους τόση τρέλα έχει κυριέψει αυτή τη χώρα που δεν μπορεί ένας λογικός να πρυτανεύσει σ’ έναν ευρύ και ουσιαστικό διάλογο; Τόσο πολύ πια τον φοβόμαστε τον διάλογο ή μήπως το δηλητήριο του αυταρχισμού μπόλιασε στα σπλάχνα μας;

Aπό τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής