ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΑΚΗΣ
τ. ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ
- Με δεδομένα του 2010 δεν αντιμετωπίζεται η μεταναστευτική-προσφυγική κρίση του 2020
- Δύο είναι οι παράγοντες που διαφοροποιούν σήμερα το προσφυγικο-μεταναστευτικό και τη διαχείρισή του από τα προηγούμενα χρόνια: α) η μαζικότητα των ροών, ή αλλιώς ο πολύ υψηλός αριθμός των αιτούντων άσυλο που φτάνουν στη χώρα μας, και β) η συχνότητα των ροών, ή αλλιώς οι χωρίς σταματημό έως σήμερα «αφίξεις». Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά που καθορίζουν τη μορφή της κρίσης έως σήμερα δεν είχαν προηγούμενο, δεν είχαν υπάρξει ποτέ ξανά στο παρελθόν πριν το 2015. Ήταν μία νέα κατάσταση που έπρεπε να αντιμετωπιστεί χωρίς προηγούμενη ανάλογη εμπειρία. Γιατί η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων ήταν ένας μικρός αριθμός σποραδικά εισερχομένων. Ο τρόπος που η Ελλάδα αντιμετώπισε το προσφυγικό-μεταναστευτικό την εποχή των μεγάλων ροών (2015) ήταν εναρμονισμένος με το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ηθικές επιταγές του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης. Και αυτό αποτέλεσε μία ισχυρή παρακαταθήκη για τη θέση και τον ρόλο της Ελλάδας στη σύγχρονη Ευρώπη.
Η Συμφωνία του 2016 ήταν μια ευρωπαϊκή συμφωνία, μια Κοινή Δήλωση Ευρωπαϊκής Ένωσης- Τουρκίας, στην προσπάθεια να βρεθεί μία λύση, ένας τρόπος διαχείρισης των μεγάλων ροών. Ηδημιουργία ανοιχτών κέντρων υποδοχής στα νησιά ήταν όρος της συμφωνίας, με σκοπό τη συγκράτηση αυτού του πληθυσμού στο τουρκικό έδαφος. Η συμφωνία περιγράφει αναλυτικά τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν για να μπορέσουν να επιστρέψουν όσοι δεν δικαιούνται άσυλο στην Τουρκία.
Πρέπει όμως εδώ να πούμε ότι ο τρόπος που η Ελλάδα επέδειξε την αλληλεγγύη και τη στήριξή της στους ευρωπαίους εταίρους δεν ήταν ανάλογος με αυτό που εισέπραξε. Μπροστά σε ένα τόσο σύνθετο ζήτημα όπως είναι το προσφυγικο-μεταναστευτικό η Ευρώπη στάθηκε και συνεχίζει να στέκεται στο ζήτημα των ροών. Ασφαλώς πρόκειται για ένα κρίσιμο σημείο, αλλά είναι μόνο μία όψη του ζητήματος. Η άρνηση των ευρωπαϊκών κρατών να επιμεριστούν το τμήμα των αιτούντων άσυλο που τους αναλογεί, το κλείσιμο των συνόρων τους, η υποβάθμιση εώς και απαξίωση των κανόνων του διεθνούς δικαίου, αλλά και της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών της ΕΕ, παραχώρησε τελικά τον αποφασιστικό λόγο για το ζήτημα στην Τουρκία. Και όλοι γνωρίζουμε ότι πρόκειται για λόγοεπιθετικό, εκβιαστικό, απειλητικό.
Σήμερα η λύση δεν είναι να γεμίσει η χώρα με προαναχωρησιακά κέντρα. Η κυβέρνηση κάνει λόγο για δέκα νέα τέτοια κέντρα στη Θράκη. Ούτε η λύση μπορεί να είναι τα κλειστά κέντρα. Δεν μπορεί η χώρα ολόκληρη να μετατραπεί στο «κλειστό κέντρο» της Ευρώπης. Και όποιος κάνει λόγο για κλειστά κέντρα, πρέπει να αναφέρεται και στη γιγαντιαία δαπάνη που απαιτείται για την υλοποίησή τους, ιδιαίτερα σε μέρη που στερούνται βασικής υποδομής όπως π.χ. κατάλληλο λιμάνι και να γνωρίζει ότι η ΕΕ δεν χρηματοδοτεί τη δημιουργία κλειστών κέντρων και η επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού θα είναι τεράστια και δυσβάσταχτη για τον έλληνα φορολογούμενο.
