Δύσκολες οι απαντήσεις, ακόμα πιο δύσκολο το ξεδιάλεγμα, όλα μοιάζουν να στριμώχνονται για να περάσουν από τη στενή κρισάρα μιας τυφλής, αόματης κοινωνίας, όλα;
Δυό γυναίκες, δύο ξεχωριστές περιπτώσεις, στέκουν παραδείγματα.
Η Ευδοξία είναι η πρώτη, έφυγε από πιστόλι κατακτητή πριν από 70 χρόνια. Όχι Ιταλού ή Γερμανού, ένας Ινδός στρατιώτης, των «απελευθερωτών Εγγλέζων», της έκανε άγριο κόρτε. Εκείνη αρνήθηκε πεισματικά, δεν έκανε χατίρια η δεκαεννιάχρονη, μεγαλωμένη μέσα στην αρμύρα της θάλασσα, συντροφιά με τ΄ αγρίμια, δεν πέρασε ούτε μια μέρα στο σχολειό. Όμως πέταξε τις ανήθικες προτάσεις του φαντάρου στο τζάκι και τον έδιωξε βίαια από το σπίτι, τουλάχιστον προσπάθησε, το άμοιρο κορίτσι.
Εκείνος δε σήκωσε τα ακαταλαβίστικα λόγια της, έβγαλε το πιστόλι του και την πυροβόλησε. Λίγες ημέρες μετά ξεψύχησε, μονάχα η αδελφή της, το θυμάται σαν τώρα, φέρνει στη μνήμη της τις τελευταίες στιγμές, που μοιρολογούσαν γύρω από το κρεβάτι, ενώ εκείνη, ήταν ακόμα ζωντανή και τους παρηγορούσε, έδινε κουράγιο η λαβωμένη στους συγγενείς, που δεν άντεχαν να βλέπουν το κορούλι να σβήνει.
Μαζί της πήρε και προίκα, τράβηξε την ιστορία της στον Άδη. Κανείς δεν μνημονεύει την αγράμματη Ευδοξία, κανένας, πέρα από τη στενή οικογένεια δεν κρατά μια μνήμη, φυλαχτό από κείνη.
Η δεύτερη γυναίκα, παράδειγμα καθημερινού ήρωα, έφυγε πρόσφατα, πριν από ένα μήνα.
Κάθε που περνούσε από το φούρνο αγόραζε μπόλικα ζεστά ψωμιά, έπαιρνε τόσα ώστε να αντέχει, να τα τραβά και να τα κουβαλεί στη πάνω γειτονιά. Εκεί τα μοίραζε στους φτωχούς, έτσι έλεγε, γιατί δεν άντεχε να πεινούν οι άλλοι ενώ εκείνη να ‘χει.
Η πιο πλούσια, φτωχή του χωριού, έτοιμη να πάρει φόρα και να σου ψάλλει τον εξάψαλμο, αν κάτι στράβωνε το βήμα σου.
Γυναίκα αντριωμένη, δε σήκωνε τα ψέματα και τις αερολογίες.
Το Φωτεινιό, που μάλωνε με τα μοντέρνα κορούλια, αλλά και τα αγόρια, που γαμπρίζανε στα τυφλά, μπροστά σε ψεύτικες οθόνες, πάει, έκλεισε τέσσερις βδομάδες, που έφυγε οριστικά από το δικό μας κόσμο.
Στην απουσία νιώθεις τελικά την έλλειψη, έτσι και σήμερα, λείπουν ένα σωρό δικοί μας που θα σταθούν πέρα, μακριά από τα αχόρταγα διαδικτυακά μας πρόσωπα, θα βάλουν πλάτη στην καθημερινή κατρακύλα.
Περιπτώσεις σαν την Ευδοξία και το Φωτεινιό, είναι οι γειτονιές γεμάτες, έλα που δε δίνουμε σημασία, είναι βλέπεις πρόσωπα οικεία, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Πώς να σταθείς στο γείτονα, να τον λογαριάσεις για ήρωα και να μετρήσεις για παράδειγμα το βήμα του;
Εκείνοι που τράβηξαν το δικό τους, μοναδικό δρόμο, δίχως να περιμένουν βραβεία και αναγνώριση, ίσως να είναι το κλειδί για να ανοίξουμε τις δικές μας σφραγισμένες πόρτες.
Να ξεπεράσουμε τα λογής ζωντανά εμπόδια που τάζουν, με γλυκές, μελένιες φωνές, λαγούς με πετραχήλια, μας φορούν ένα σωρό οικόσημα στο στήθος, ενώ καρφώνουν πισώπλατα σωρό τις μαχαιριές.
Τώρα θα πεις, ίσως, δίκαια, πως εδώ ξεκρεμάμε τους μεγάλους εθνικούς ήρωες και φοράμε σβάστικες στα μπράτσα, αρκεί να μας δώσουν κάποιο ρόλο κομπάρσου ή ακόμα και ένα εισιτήριο, για μια παράσταση από ένα ψευτοθίασο.
Σήμερα μερικοί ανίκανοι πολιτικοί, σε ρόλο σκηνοθέτη ή σαν ηθοποιοί, ακόμα και δημοσιογράφοι σαν φωτιστές και προβολατζήδες, σχεδιάζουν πάνω μας τα ζοφερά τους πάθη.
*Φωτογραφία: Καλλιόπη Μαλλόφτη
