Για το Φωτεινιό, που τραβά στις κάτω γειτονιές της Καρπάθου...
Φωτογραφία: Καλλιόπη Μαλλόφτη
Σίγουρα θα ανταμώσει τους τριμάτιες πειρατές, θα βρεθεί με όλους τους παλιούς Οθείτες, που χτένιζαν τον ήλιο στον Αφιάρτη.
Με εκείνους τους παλιούς, Μεγάλους Αθρώπους, που κάναν σπιτικό το ζωντανό βουνό και τις σπηλιές, φιλόξενες φωλιές, πελεκώντας με τα κόκκαλα τους.
Το Φωτεινιό μάς το γνώρισε ο Δήμαρχος, ο Χανιώτης,
που περηφανεύεται κι αυτός, όπως κάνουμε όλοι, για το δικό του ξεχωριστό χωριό, το Όθος της Καρπάθου.
Εμείς είμαστε οι μεταξωτοί μα τόσο τυχερογεννημένοι, που πρόλαβαν να δουν, να μυρίσουν εκείνες τις ψυχές νεράϊδες, αυτές που φέγγουν πάνω σε ταλαίπωρα και στενά κορμιά.
Ήταν το περασμένο Πάσχα, που μια αφορμή, έκαμε το Μιχάλη να μας πάει στους επίσημους, στους πιο σπουδαίους Οθείτες και εκεί γνωρίσαμε την αυθεντικότητα και όλη την ιστορία του τόπου, να παίζει πάνω στα υγρά της μάτια.
Άπειρες μνήμες, σαν τις χαρακιές, έσκιζαν το πρόσωπο της.
Λέγαν τόσα για κείνη, μα τώρα είναι οι κούφιες ώρες, που θα λένε περισσότερα, έτσι φουσκώνει η ιστορία και γίνεται παραμύθι, θα γίνει μύθος, σε κάθε ευκαιρία, θα βγαίνει και θα ζωντανεύει, θα πιάνει το πάνω χορό, θα στρουφίζει στις καρδιές και τα μυαλά μας.
Ήταν η πρόεδρος του αθλητικού συλλόγου, σε κείνα τα χρόνια που οι γυναίκες φορούσαν τσεμπέρια και κρύβαν τα πρόσωπα τους.
Ήταν το Φωτεινιό, που κρυφοκαμάρωνε τις πλεξούδες από τα άσπρα, μακριά μαλιά της.
Μιλούσε κάθε τόσο για τον αερφό της, εκείνος δεν ξαναγύρισε από τον πόλεμο της Κορέα σαν να ήταν χθες, τι λέω, άκου χθές, σήμερα είναι που έφυγε εκείνος, και πίσω κλουθά κι εκείνη.
Όσα κι αν ακούς για τη Κάρπαθο, όσα μηδενικά μπαίνουν στα χρωστημάρια της ζωής, δεν βρίσκεις λόγια για όλα κείνα που δεν στέκονται, τα ριμάδια κυλούν σα τα νερά στα ρυάκια, τρέχουν και ποτίζουν τις καινούριες, αχόρταγα διψασμένες, ολάξερες ψυχές, που κι αυτές με τι σειρά τους, αεροπατούν, ενώ στοιχηματίζουν πάνω στην αλήθεια και το ψέμα.
Στα σύμβολα δεν χωρούν διαγραφές, μήτε κι αρνήσεις, στέκουν ολοζώντανα τριγύρω, μέσα μας.
Μερικές φορές αγριεύουν με την ανοησία, άλλοτε πάλι πιάνουν το κουρέτο, χασομερούν πάνω στις μνήμες μας.
Έτσι και το Φωτεινιό, κι αν δεν πρόλαβες να το γνωρίσεις, μη σκάς. Ησύχασε, οι θρύλοι δεν φεύγουν, πρώτα λιώνουμε, σβήνουμε εμείς, οι καθημερινοί, μα τέτοιοι άνθρωποι κρατούν συντροφιά στους Θεούς, σε πάνω και κάτω κόσμους.
Manolis Dimellas Για το Φωτεινιό, που τραβά στις κάτω γειτονιές της Καρπάθου...
