«Είναι δυνατός και θα το ξεπεράσει», απαντούσα όλο αυτό το διάστημα στους ανθρώπους που αγωνιούσαν και με ρωτούσαν "Πως πάει ο κ. Κρεμαστινός:".. Το πίστευα, αλλά ίσως να ήταν και αυτό που γράφει ο Μαρκ Τουαίην, πως «Ο καλύτερος τρόπος να δίνεις κουράγιο στον εαυτό σου είναι να δίνεις κουράγιο στους άλλους»…
«Δυστυχώς, δεν τα καταφέραμε Δημήτρη», σου είχα πει στο τηλέφωνο την επομένη των τελευταίων εκλογών και με οδύνη επαναλαμβάνω τα ίδια λόγια σήμερα, αυτή τη φορά όμως, για την έκβαση της τελικής και πιο σημαντικής σου μάχης…
Ένας κόμπος στον λαιμό και το σφίξιμο στο στομάχι, δεν μου επιτρέπουν από το πρωί να απαντήσω στις κλήσεις των τοπικών ΜΜΕ, που προφανώς θέλουν να αναφερθώ τόσο στην ξεχωριστή φιλική και πολιτική σχέση και κοινή μας πορεία τα τελευταία 20 χρόνια, όσο και στην αγάπη και το μεγάλο έργο προσφοράς σου στον τόπο μας… Θα μιλήσω και θα γράψω γι΄ αυτά τις επόμενες μέρες, αφού –λόγω της κατάστασης- δεν είναι δυνατόν να σε αποχαιρετίσω με άλλο τρόπο…
Η φωτογραφία που αναρτώ, είναι από τα εγκαίνια του Αιμοδυναμικού Εργαστηρίου του Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου, ενός από τα πολλά έργα που φέρουν την δική σου προσωπική σφραγίδα προσφοράς στα Δωδεκάνησα που αγάπησες και σε αγάπησαν…
Ο τόπος αυτός θα σε θυμάται και θα σε τιμά πάντα… Ήσουν το αποκούμπι όλων μας…
Καλό ταξίδι φίλε μου Δημήτρη…!!!
