Έκτοτε οι άμυνες άρχισαν να χαλαρώνουν. Το να καταγράφεται η ζωή μας για οποιοδήποτε ουσιαστικό ή ανούσιο λόγο άρχισε να γίνεται κατά κάποιο τρόπο ήσσονος σημασίας. Με βασικότερο πρόσχημα την ασφάλειά μας, όλο και περισσότερες κάμερες ξεφύτρωναν παντού. Το ότι σε κάποιες περιπτώσεις οι κάμερες λειτούργησαν υπέρ των θυμάτων εγκληματικών πράξεων ήταν το κομβικό σημείο για να μπουν για τα καλά στη ζωή μας.
Ύστερα ήρθαν τα “έξυπνα κινητά” και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν υπήρχαν οι οποιεσδήποτε αναστολές για τη χρήση της κάμερας, η εξέλιξη αυτή την απενοχοποίησε τελείως. Ο καθένας πλέον ανοίγει την κάμερα του κινητού του και βιντεοσκοπεί ότι θέλει αγνοώντας παντελώς την έννοια της ιδιωτικότητας, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους που βρίσκονται γύρω του. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως όποιος αντιδράσει σε μια βιντεοσκόπηση θεωρείται συντηρητικός ή ξεπερασμένος.
Μέχρι εκεί θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να ήταν ανεκτά κάποια πράγματα. Τι γίνεται όμως όταν η άρση της ιδιωτικότητας συναντά τη διαστροφή; Διότι όλα είναι καλά όταν υπάρχει η συγκατάθεση. Όταν όμως εν αγνοία του κάποιο άτομο βιντεοσκοπείται ή καταγράφεται και το υλικό αυτό χρησιμοποιείται για σκοπούς ανήθικους, τότε πλέον το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό.
Τα περιστατικά διαστροφής, βίας, παρενόχλησης, εκβιασμού είναι πλέον πάρα πολλά και όσο “ανοίγουν στόματα” διαπιστώνουμε ότι είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα που δεν έχουμε άλλο την πολυτέλεια να αγνοούμε. Δυστυχώς φθάσαμε στο σημείο που χρειάζεται προσδιορισμός των πάντων από την αρχή. Οφείλουμε να επανεξετάσουμε τα όρια και να καθορίσουμε εκ νέου τις διαχωριστικές γραμμές.
Για χρόνια υπήρχαν τα δείγματα εκείνα που συνηγορούσαν ότι βαδίζουμε λάθος. Στρουθοκαμηλισμός και εγκληματική αδιαφορία μας έφεραν στο σημείο που είμαστε σήμερα. Κι όμως αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Είμαστε ακόμα στο σημείο που απλά δεχόμαστε το σοκ των περιστατικών που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Πιθανόν δεν έχουμε καταλάβει ότι το πρόβλημα έχει πιο μεγάλες ρίζες απ’ όσο που μπορούμε να υποψιαστούμε.
Επίσης κάθε φορά που προκύπτει ένα τέτοιου είδους ζήτημα, οφείλουμε να καταλάβουμε ότι δεν είναι μόνο πολιτικό. Είναι βαθιά κοινωνικό και μας αφορά όλους. Διότι δεν αρκεί να υπάρχει ένα νομοθετικό πλαίσιο για να καταστείλει κάτι τόσο άρρωστο. Ας μη ξεχνάμε ότι ακόμα και σε χώρες όπου υπάρχει η θανατική ποινή, εγκλήματα γίνονται. Άρα ο νόμος και η τιμωρία δεν είναι η πανάκεια. Οφείλουμε να κάνουμε μια πιο ουσιαστική ενδοσκόπηση και μια αυτοκριτική όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα.
Το ενθαρρυντικό, όσο μπορούμε να επικαλεστούμε κάτι τέτοιο, είναι πως πλέον τίποτα δε μπορεί να μείνει κρυφό. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ακόμα και οι πιο αποτρόπαιες πράξεις βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Το ερώτημα είναι αν το σοκ που μας προκαλούν αυτές είναι ικανό για να αλλάξουμε πορεία ή αν τελικά παραιτούμαστε αηδιασμένοι από τη μπόχα.
Σε αυτή τη φάση η παραίτηση είναι σύμμαχος της διαστροφής. Το μόνο όπλο που έχουμε εναντίον της είναι η απομόνωση των φαινομένων και η θωράκιση των ευαίσθητων ομάδων που μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν θύματα. Δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι εισαγγελείς. Χρειάζεται να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι, περισσότερο ευαισθητοποιημένοι, περισσότερο υπεύθυνοι. Ας μη ξεχνάμε ότι κανένας σπόρος δεν ανθίζει αν δεν βρει το έδαφος. Ας κάνουμε λοιπόν το έδαφος έχθρικο σε κάθε είδους κακό σπόρο που θέλει να φυτρώσει έξω από την πόρτα μας.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
