Υπήρξε μια εποχή, όχι πολύ μακριά από το σήμερα, που η έννοια της αξιοπιστίας και της σοβαρότητας ήταν ταυτισμένη με το κράτος. Η φράση “αναγνωρισμένο από το κράτος” ή το επίθετο κρατικός προσέθεταν κύρος σε οποιονδήποτε φορέα εμφανιζόταν στη δημόσια ζωή. Όχι επειδή οι ιδιωτικοί φορείς στερούνταν κάτι ουσιαστικό, αλλά επειδή οι κρατικοί αποτελούσαν κάποια εγγύηση για τη λειτουργία τους. Ότι τουλάχιστον θα είχαν μια συνέχεια και μια συνέπεια και κανείς δεν θα μπορούσε να τους αμφισβητήσει.
Για κάποιο λόγο αυτό το κράτος το “ανάδελφον” - δανείζομαι τον όρο του αείμνηστου Προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη - έχασε την παλιά του αίγλη. Λίγο τα σκάνδαλα που είδαν κατα καιρούς το φως της δημοσιότητας, λίγο οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με τα κομματικά τους στελέχη που τα διόρισαν σε διάφορες θέσεις, λίγο η αδιαφορία των κρατικών λειτουργών σε ευρύτερο επίπεδο, μετέτρεψαν την έννοια του κρατικού σε έναν “κακό βραχνά” για τον πολίτη.
Ως φυσική εξέλιξη μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο βρισκόμαστε, τα κενά που δημιουργούνται από την αδυναμία του κράτους αποτελούν ευκαιρίες για τους ιδιώτες. Αυτό φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό, εφόσον υπάρχουν οι στοιχειώδεις δομές για να εξυπηρετήσουν τους μη έχοντες.
Κανείς δεν είναι ενάντια στην εξέλιξη και στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Το πρόβλημα αφορά τον κρατικό μηχανισμό και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται την περιουσία του, τις δομές του και το δυναμικό του. Σε άλλα κράτη οι συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα έχουν δημιουργήσει αριστουργήματα χωρίς αυτό να γίνεται εις βάρος των πολιτών τους. Δυστυχώς στη δική μας περίπτωση, αυτές οι συμπράξεις γίνονται πάντα εις βάρους του κράτους και συνακόλουθα και εμάς των ιδίων.
Αν κάτι σώζει την αξιοπιστία της κρατικής μηχανής τους καιρούς που διανύουμε, είναι ξεκάθαρα αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως φιλότιμο. Μέσα σε μια χαώδη και χωρίς λογική κατάσταση, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αρνούνται να παραδώσουν τα όπλα και παλεύουν κόντρα στο σύστημα για να πράξουν το καθήκον τους.
Δάσκαλοι που προσπαθούν να μάθουν γράμματα στα παιδιά μας, ιατροί και νοσηλευτές που με πενιχρά μέσα προσπαθούν να μας γιατρέψουν, δικαστικοί που υπηρετούν τη δικαιοσύνη χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, δημόσιοι υπάλληλοι που καταφέρνουν να νικήσουν τη γραφειοκρατία και να μας εξυπηρετήσουν. Όλα αυτά είναι ο αντίλογος απέναντι σε ένα κράτος που για κάποιο λόγο θέλει να δώσει τα πάντα σε ιδιώτες για να ξεφορτωθεί το κόστος λειτουργίας τους, εφόσον τα πάντα μεταφράζονται σε χρήμα και αφού το κράτος χρεοκόπησε.
Δεν μπορούμε να είμαστε ενάντια στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Άλλωστε αυτή σηματοδοτεί την εξέλιξη. Οφείλουμε όμως να είμαστε ενάντια στην πλήρη συνθηκολόγηση του κράτους μας. Ενάντια στην κρατικοδίαιτη εώς και παρασιτική επιχειρηματικότητα. Ενάντια σε υπόγειες συναλλαγές που απαξιώνουν καθετί κρατικό ώστε να ρίξει τη χρηματιστηριακή του αξία και να βρεθεί στα χέρια εκείνων που δεν θα αναγνωρίσουν ποτέ καμία κοινωνική ανάγκη.
Δεν είναι πάντα ο ιδιώτης καλύτερος. Το κράτος γίνεται χειρότερο. Οι νοοτροπίες γίνονται χειρότερες. Το ανθρώπινο δυναμικό γίνεται αδιάφορο εφόσον η κεφαλή δεν ελέγχει τη λειτουργία και την παραγωγικότητά του. Το αποτέλεσμα είναι οι ίδιοι οι πολίτες να αγανακτούν και να υποστηρίζουν στο τέλος την ιδιωτικοποίηση προκειμένου να λειτουργήσει κάτι καλά και να μην τους κάνει τη ζωή δύσκολη.
Φτάνει όμως κάποια στιγμή που όλοι αναρωτιόμαστε που βρίσκεται αυτό το κράτος. Κι αυτές οι στιγμές είναι οι δύσκολες που όλοι μας λίγο ή πολύ ζήσαμε σε κάποια φάση της ζωής μας. Οι στιγμές που δεν έχουμε χρήματα για να γιατρέψουμε έναν δικό μας άνθρωπο σε ιδιωτικά νοσοκομεία. Οι στιγμές που καίγονται τα δάση μας, οι περιουσίες μας και δεν υπάρχουν ιδιώτες να τα σώσουν και πάνε κάποιοι “τρελοί” να το κάνουν. Οι στιγμές που ο οικογενειακός προϋπολογισμός δεν αρκεί για να στείλουμε τα παιδιά μας στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια. Για πείτε μου λοιπόν; Αξίζει να σώσουμε αυτό το κράτος ή πιστεύετε ακόμα πώς όλα θα γίνουν καλύτερα όταν ιδιωτικοποιηθούν;
Από τη στήλη 'ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
