Η παιδεία του κάθε ανθρώπου είναι ένα εφόδιο που αποκτά μέσα από την οικογένεια, το σχολείο και τις εικόνες που αφομοιώνει από την καθημερινότητά του και την αλληλεπίδραση του με τους συνανθρώπους του. Η παιδεία είναι ο μηχανισμός που προτρέπει ή αποτρέπει κάθε μας πράξη, διαμορφώνει την ηθική μας και μας ωθεί να υπερασπιστούμε τις ιδέες και τις αξίες μας.
Όποιος είχε την τύχη ή την ατυχία να παρακολουθήσει το τελευταίο δημοτικό συμβούλιο (χωρίς οπαδική διάθεση), διαπίστωσε το μεγάλο έλλειμμα παιδείας που υπάρχει ακόμα και σε αυτό το ανώτατο όργανο διοίκησης του τόπου. Προκαλούν τουλάχιστον λύπη αν όχι ντροπή οι καφενειακοί διάλογοι, η έλλειψη επιχειρημάτων, η κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας, η άρνηση να γίνει σεβαστός ένας κανονισμός λειτουργίας. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων σε τοποθετήσεις, η γενικότερη εικόνα ήταν απογοητευτική.
Καταρχάς, η όλη διάρκεια του δημοτικού συμβουλίου είναι απαγορευτική για έναν πολίτη να το παρακολουθήσει. Ακόμα και οι ομιλίες του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα ήταν συντομότερες από αυτό το χωρίς αρχή, μέση και τέλος πράγμα. Θέματα που θα μπορούσαν να είχαν λυθεί εν τη γεννέσει τους, αναμασώνται μόνο και μόνο για τις εντυπώσεις, ενώ άλλα που χρειάζονται χρόνο αντιμετωπίζονται ως ασήμαντα.
Φαίνεται πως οι αντιπρόσωποι μας έχουν λάθος αντίληψη για την παρουσία τους μέσα σε ένα τόσο σημαντικό όργανο. Πιθανόν να το μπερδεύουν με ριάλιτι εκπομπή στην τηλεόραση, εξ ου και οι απαράδεκτες φράσεις που ακούγονται περί ψυχικής υγείας και άλλες με φτηνές υπόνοιες για την προσωπική ζωή των πολιτικών αντιπάλων τους. Για να μην πάμε στα νοητικά άλματα που γίνονται σε κάποιες τοποθετήσεις, όπου η επιχειρηματολογία είναι από ανύπαρκτη εώς αυτοακυρωτική.
Αν αυτό το νοσηρό κλίμα επικρατεί σε μια αίθουσα δημοτικού συμβουλίου, τι μπορούμε να περιμένουμε στις εξέδρες των γηπέδων; Έχει καθίσει κάποιος από τους συμμετέχοντες εκ των υστέρων να παρακολουθήσει αυτό που έγινε; Κι αν το έκανε, πώς νιώθει μέσα του άραγε; Πιστεύει ότι εκπλήρωσε το χρέος του απέναντι στην κοινωνία;
Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι πάντα υπήρχε αυτό το κλίμα και πως δεν έγινε μόνο αυτή τη φορά. Η λογική του “γιατί οι άλλοι είναι καλύτεροι;” που επικρατεί σε όλη τη χώρα. Αν ασκήσει κάποιος κριτική ή θα πέσουν να τον κανιβαλίσουν οι “ομάδες περιφρούρησης” ή θα αρχίσει μια ανούσια σύγκριση με το παρελθόν. Το παρελθόν όμως πέρασε και προφανώς γι’ αυτό ανανεώνεται το πολιτικό προσωπικό. Διότι οι πολίτες προσδοκούν μια βελτίωση.
Νομίζω τελικά πως το συμπέρασμα όσο απλοϊκό κι αν φαίνεται, είναι ένα. Εφόσον δεν μπορούμε να βελτιώσουμε αυτή την παθογένεια, μάλλον θα πρέπει να την αποδεχτούμε ή όπως πολύ εύστοχα λέει ο λαός μας “αυτή η στάνη, αυτό το γάλα βγάζει”. Διότι ακόμα και η αποδοχή είναι λυτρωτική. Εφόσον γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, θα σταματήσουμε να έχουμε προσδοκίες από τους ταγούς μας.
Και μιας που αναφερόμαστε σε ταγούς και σε ηγεσίες, καλό είναι να θυμούνται κάπου κάπου οι κατέχοντες τα αξιώματα ότι ο ρόλος τους είναι να υπηρετούν το λαό. Τα όποια προνόμια τους, τα έχουν ώστε να μπορούν απερίσπαστα να αφοσιωθούν σε αυτό το δύσκολο έργο. Να βρίσκουν λύσεις και να δημιουργούν συνθήκες ευημερίας. Όχι να αναζητούν ευθύνες σε προηγούμενους, να διαπιστώνουν τις δυσκολίες και να επικαλούνται ότι παρέλαβαν καμένη γη.
Ψιλά γράμματα όλα αυτά. Στην εποχή του διαδικτύου και της εικόνας, μετράνε μόνο οι εντυπώσεις. Ποιός θα κάνει περισσότερο θόρυβο, ποιός θα πει το πιο ειρωνικό ευφυολόγημα, ποιος θα πάρει τα περισσότερα “μου αρέσει” στα κοινωνικά δίκτυα. Πιθανόν να μην ενδιαφέρονται να έχουν απήχηση σε ένα ευρύτερο ακροατήριο πέραν των παραταξιακών τους στρατών. Ακόμα κι αυτό είναι θεμιτό. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη.
ΥΓ Η λέξη επικεφαλής είναι ένα περιφραστικό επίρρημα και ως εκ τούτου δεν κλίνεται. Δεν σέβεστε τους πολίτες. Τουλάχιστον σεβαστείτε την ελληνική γλώσσα.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
