Από την αφαίρεση της εξέδρας της παρέλασης, στα μπλου τζην των μαθητών…Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας

Στην εθνική γιορτή της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την μητέρα  Πατρίδα  πάντοτε γίνονται δοξολογία, εκφωνείται ο πανηγυρικός λόγος και η συνήθης επετειακή παρέλαση στη  λεωφόρο του Μαντρακίου. Οι δε εφημερίδες προσπαθούν να ιχνηλατήσουν την Ήμερα, με ιστορικά γεγονότα και αφηγήσεις από τους πρωταγωνιστές, υπενθυμίζοντας στους νεότερους το πάθος για την συνένωση των Δωδεκανήσιων με την Ελλάδα.
Οι εργατικοί και σπουδαίοι Δωδεκανήσιοι υπέμεναν με καρτερικότητα τη στιγμή που η ελληνική σημαία θα κυμάτιζε στο διοικητικό μέγαρο. Τότε γονυπετείς οι τοπικοί άρχοντες στις 31 Μαρτίου του 1948 με πατριωτική συνείδηση και αίσθημα ευθύνης απέδωσαν τιμή στο Σύμβολο του Έθνους, κρατώντας πίστη στα ιδανικά της χώρας και στη εθνική συλλογικότητα.  Πραγματικά μέχρι και τα σήμερα η φωτογραφία που αποδίδει το γεγονός εκπέμπει ρίγος και ανατριχίλα σ΄ εμάς τους νεότερους, «αναφωνώντας» ότι η Ελευθερία και η αυτοδιάθεση των λαών αποτελούν το κύριο συστατικό της ύπαρξης ενός Έθνους και της Δημοκρατίας.
Ξεφεύγοντας από τα ιστορικά, η επικέντρωση που κειμένου μπορεί να εστιαστεί σε δύο δεδομένα τα οποία σημειολογικά μπορούν να καταγραφούν ως φαινόμενα της αμφιλεγόμενης εποχής μας σε συνδυασμό με την μεγάλη Επέτειο της Ενσωμάτωσης.
Η παρέλαση της 7ης Μαρτίου πάντοτε ήταν η κύρια παρέλαση για τη Ρόδο και αυτό αποδεικνυόταν με την παρουσία εξέχοντος κυβερνητικού παράγοντα ως επισήμου πρόσωπου. Στηνόταν εξέδρα μπροστά από το Βωμό της Πατρίδας, ύψους περίπου 40cm, όπου οι επίσημοι, οι εκλεγμένοι, οι δικαστικές-στρατιωτικές αρχές, οι πρόξενοι άλλων χωρών αποτελούσαν το σώμα τιμής. Μετά από τα επεισόδια των «αγανακτισμένων» πριν από λίγα χρόνια μόλις, αποφασίστηκε η καθαίρεση της εξέδρας για να εξευμενιστεί το κλίμα και να ομαλοποιηθεί το περιβάλλον στην απαίτηση των «αγανακτισμένων» για ισότητα όλων και ρήξη με το πολιτικό κατεστημένο. Και μετά την αφαίρεση της εξέδρας, πλέον οι επίσημοι στοιβάζονται στο οδόστρωμα χωρίς την τυπική διάκριση η οποία προβάλλεται από την θέση τους.
Ισοπεδωτική διάθεση, σημεία των καιρών…
Οι στολές των μαθητών παρουσίασαν μια εκπληκτική ανομοιότητα. Χωρίς πειθαρχία βήματος και πολλάκις ασύνδετης παρουσίας οι μαθητές εμφάνιζαν μια εικόνα παρέλασης χωρίς τη λεβεντιά και το σθένος της στιγμής. Παρασυρόμενοι από τη γενική ανοχή που επικρατεί στους θεσμούς και στην εκπαίδευση, απέδιδαν μια μεσαία δυναμική απομειώνοντας την νεανική ορμή. Όχι βέβαια στο σύνολο τους, αλλά σε αποσπάσματα, τέτοια όμως που αφαιρούσαν από την αξιοπρεπή και πάντα ιστορική παρέλαση του νησιού.
Το αποκορύφωμα ήταν η κυριαρχία του μπλου τζην ως στοιχείο ένδυσης στους άρρενες μαθητές, χωρίς να κρίνω την ποιότητα του παντελονιού για άλλες στιγμές. Όλα αλλάζουν, όμως μερικές σταθερές που βασίζονται στο σεβασμό του χρόνου και του χώρου μέσα από γεγονότα με εθνική ανάταση οφείλονται να διατηρούνται για τις επόμενες γενιές. Είναι η κληρονομιά των πατεράδων μας, είναι η κληρονομιά των συμβολών μας. Η αδιαφορία, ο ευτελισμός, η οριζοντιοποίηση, ο ωχαδελφισμός είναι οι καταστροφικοί μύκητες  του πολιτισμού μας.
Ισοπεδωτική διάθεση, σημεία των καιρών…
Μπορούμε και πρέπει να προσαρμοζόμαστε με τις εξελίξεις, φτάνει να έχουν μια αρμονική διαδοχή και σεβασμό προς τα ήθη και έθιμα που πάνω σε αυτά έχουμε κτίσει το τόπο μας.
Ανατροπές ναι, στρεβλώσεις όχι.