579Απρίλη μου ξανθέ
και Μάη μυρωδάτε,
καρδιά μου πώς αντέχεις
μέσα στην τόση αγάπη
και στις τόσες ομορφιές
Χρυσοπράσινα τα σιτάρια μέχρι εκεί που πάει το μάτι, τώρα που η ΕΕ δεν μας πληρώνει για να μην σπέρνουμε.
Χρυσοπράσινη θάλασσα που κυματίζει στ’ ανοιξιάτικο αεράκι αλλάζοντας αδιάκοπα χρώματα. Μια αλλαγή χρωμάτων που δεν μπορεί να πιάσει η φωτογραφία μα ούτε και ο χρωστήρας του καλύτερου ζωγράφου. Βάλε κι εκείνο το θρόισμα του σιταριού, το ανεπαίσθητο, και το ακατάπαυστο ζουζούνισμα των μελισσών και ξέρεις πως η άνοιξη έχει πια προχωρήσει για τα καλά.
(Οι στίχοι, βέβαια, είναι του Μίκη)