ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟΙ
- Μετά από κάθε μεγάλη φωτιά που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, ακούμε δεσμεύσεις από δημόσια χείλη ότι οι κατεστραμμένες περιοχές θα κριθούν άμεσα αναδασωτέες, ότι το δάσος θα παραμείνει δάσος και ότι καμία ανοχή δεν θα δείξει η πολιτεία στα συμφέροντα που ενδεχομένως επωφελούνται από τέτοιες καταστροφές.
Δυστυχώς όλα αυτά ήταν λόγια που σκόρπισαν μετά από λίγο καιρό που η επικαιρότητα επισκίασε τις πυρκαγιές. Κανένα δάσος δεν έμεινε δάσος. Το τσιμέντο εισχώρησε μέσα στα σπλάχνα της φύσης και επεκτάθηκε με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η ελληνική πολιτεία ήρθε να επιβραβεύσει την οικολογική καταστροφή με τους τερατώδεις νόμους της νομιμοποίησης των αυθαιρέτων. Και μπορεί αυτοί οι νόμοι αρχικά να αναφέρονταν σε κάποιες επεκτάσεις νομίμων κατοικιών, εντούτοις επειδή πάντα υπάρχουν τα “παραθυράκια”, όλα αυτά τα αυθαίρετα που ξεφύτρωσαν σαν τα αγριόχορτα νομιμοποιήθηκαν σε μια νύχτα.
Αυτή η τακτική τελικά αποτελεί την επιβράβευση της οικολογικής καταστροφής και τη χλεύη προς κάθε νομοταγή πολίτη που προσπαθεί μέσα από τα γρανάζια της γραφειοκρατίας να χτίσει ένα σπίτι για να στεγάσει την οικογένειά του. Και αυτή είναι η πιο τρανή απόδειξη του ρητού ότι οι νόμοι είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Τα έντομα και τα μικρά ζώα πέφτουν θύματα, ενώ τα μεγαλύτερα απλά τον καταπατούν.
Με όλα αυτά που συμβαίνουν, κάθε φωνή που αγωνιά για το οικοσύστημα και όλοι οι αγώνες των οικολογικών οργανώσεων γίνονται αυτόματα γραφικές παραφωνίες σε μια χώρα που συναγωνίζεται σε διαφθορά, ατιμωρησία και προχειρότητα χώρες της Λατινικής Αμερικής. Και δυστυχώς για αυτή την κατάντια δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί μας αλλά και εμείς οι ίδιοι που με την ανοχή και την ευπιστία μας δίνουμε συνέχεια σε ένα σαθρό σύστημα.
Το πρόβλημά μας εδώ και αρκετά χρόνια δεν είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν νόμοι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν εφαρμόζονται ή εφαρμόζονται κατά το δοκούν. Αυτό ενδεχόμενα περιστασιακά να βολεύει τους πάντες αλλά δεν είναι ο ορθός τρόπος για να λειτουργήσει ένα σύγχρονο κράτος. Αν είμασταν πραγματικά συνεδητοποιημένοι πολίτες, το πάγιο αίτημά μας θα ήταν να εφαρμόζονται οι νόμοι για όλους χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους, ακόμα κι αν αυτό ερχόταν σε αντίθεση με τα συμφέροντά μας.
Εφόσον δεν γίνεται αυτό, σημαίνει ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και στη φαυλότητα. Ή τελικά το κράτος είναι ανίκανο να αυτοοργανωθεί και λειτουργήσει σύγχρονα και μεθοδικά ή οι πολίτες είναι τόσο απείθαρχοι και αδιάφοροι για τα κοινά που τελικά καταστρέφουν κάθε προσπάθεια βελτίωσης. Το πιθανότερο είναι ότι συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα δύο.
Το μεγάλο ερώτημα όμως παραμένει αν τελικά θέλουμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω. Διότι αν θέλουμε, χρειάζεται να κάνουμε όλοι μας θυσίες και να αφήσουμε πρόσκαιρα την άνεσή μας προκειμένου να το πετύχουμε. Αν δεν θέλουμε ας σταματήσουμε τη γκρίνια και ας αποδεχτούμε την κατάσταση ως έχειν. Ας πάψουμε να κάνουμε συγκρίσεις με άλλα κράτη που αυτές τις διαδικασίες τις έχουν περάσει προ πολλού.
Ακροβατούμε μονίμως μεταξύ του ορθολογισμού της Δύσης και της καλοπέρασης και της ασυδοσίας της Ανατολής. Τις περισσότερες φορές η πλάστιγγα γέρνει προς την Ανατολή αλλά παράλληλα θέλουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Δυτικοί.
Η μόνιμη κρίση ταυτότητας που έχουμε αποτελεί πλέον σοβαρό εμπόδιο στην εξέλιξή μας. Εφόσον δεν εξελισσόμαστε και λειτουργούμε με παρωχημένες λογικές, στα μάτια των υπολοίπων φαινόμαστε ως κακομαθημένο παιδί που προκαλεί συνεχώς προβλήματα στους γονείς του. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που μας βλέπουν οι “ξένοι”. Αν κάτι μπορούμε να αλλάξουμε είναι νοοτροπία κι αν το κατορθώσουμε ίσως να απαλλαγούμε από πολλά από τα δεινά μας.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
