ΑΠΕΧΟΝΤΕΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ-Τον Ιανουάριο του 2015 από τους εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους της χώρας προσήλθε στις κάλπες το 63,62% για να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα. Τον Σεπτέμβριο του 2015 προσήλθε μόλις το 56.57%, καταγράφοντας ένα νέο ιστορικό ρεκόρ αποχής από την εκλογική διαδικασία κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Το γεγονός αυτό ήταν ιδιαίτερα έκδηλο τόσο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου που κύλισε σχεδόν αδιάφορη, όσο και κατά την ημέρα διεξαγωγής των εκλογών που φαινόταν από την χαλαρή προσέλευση των ψηφοφόρων στα εκλογικά κέντρα. Τα κόμματα το είχαν αντιληφθεί αυτό από νωρίς που μάταια προσπάθησαν να το αποτρέψουν. Αυτή ήταν και η πρώτη μεγάλη ήττα τους στη σύγχρονη ιστορία του τόπου, το ότι τους γύρισε την πλάτη δηλαδή ο ίδιος ο λαός τους.
Η αποχή μπορεί να μεταφραστεί ποικιλοτρόπως και ανάλογα με την οπτική που επιθυμεί να το εξετάσει κάποιος. Εκ πρώτης μπορεί να εξεταστεί καθαρά τεχνικά, όπου εύκολα διαπιστώνεται ότι υπάρχει το πρόβλημα της επικαιροποίησης των μητρώων. Άρα τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν δεν θα είναι ασφαλή καθώς θα προέρχονται μέσα από τη μελέτη των σχετικών μεγεθών που προκύπτουν από την εξέταση των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Για το γεγονός ότι αδυνατούμε να κάνουμε μια απλή διασταύρωση στοιχείων στην εποχή της πληροφορικής ουδείς λόγος βέβαια.
Αν το ζήτημα εξεταστεί από την οπτική της οικονομίας, μπορεί να υποτεθεί ότι λόγω της γενικότερης κατάστασης οι ετεροδημότες δεν πήγαν να ψηφίσουν. Και πάλι όμως είναι ευθύνη του συστήματος, διότι δεν νοείται στις μέρες μας να αναγκάζουμε τον πληθυσμό να μετακινείται δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιόμετρα για να ψηφίσει. Ακόμα κι αυτό θα μπορούσε να είχε λυθεί μέσα από απλές διαδικασίες ή αν είχαμε την ωριμότητα να διεξάγουμε τις εκλογές ηλεκτρονικά.
Αν όμως η αποχή των πολιτών από τις εκλογές εξεταστεί ως πολιτικό προβλήμα, που είναι άλλωστε, τότε είναι πολύ ενδιαφέροντα τα συμπεράσματα που μπορεί να εξάγει το πολιτικό μας σύστημα. Καταρχάς τα κόμματα δε φαίνεται πλέον να πείθουν τις ευρείες μάζες που έπειθαν παλαιότερα. Η νέα γενιά δεν τους καταλαβαίνει, δεν τους ασπάζεται, δεν τους ακολουθεί. Έχει έναν εντελώς δικό της κώδικα επικοινωνίας, τον οποίο προσπαθούν να υιοθετήσουν οι πολιτικοί προεκλογικά και εκτός του ότι είναι τουλάχιστον αστείο, προκαλεί τα άκρως αντίθετα αποτελέσματα. Να διώχνει δηλαδή ακόμα πιο μακριά τους νέους από την πολιτική.
Επίσης οι πολιτικοί αρέσκονται στο να διαπιστώνουν τα προβλήματα, χωρίς να τα τεκμηριώνουν και χωρίς να παρέχουν τις λύσεις. Για παράδειγμα όλοι εντόπισαν το γεγονός ότι οι νέοι επιστήμονες μεταναστεύουν, όλοι εξέφρασαν την επιθυμία να τους φέρουν πίσω, αλλά κανένας δεν εξήγησε προεκλογικά πως θα το καταφέρει αυτό, την ίδια στιγμή που τα κονδύλια για την παιδεία και για την έρευνα συρρικνώνονται συνεχώς και που στην αγορά δεν υπάρχουν τα κίνητρα για να τους απορροφήσουν. Είναι άλλο πράγμα η πρόθεση και άλλο η προσπάθεια.
Αυτό όμως που πραγματικά προκαλεί προβληματισμό και ανησυχία είναι το γεγονός ότι ο πολιτικός λόγος έγινε επεξηγηματικός λόγος της οικονομίας. Έπαψε να είναι οραματικός λόγος. Κανείς δεν ερωτεύεται κάποιον που μιλάει για οικονομικά μεγέθη και βάζει πάνω απ’ όλα το χρήμα. Όλοι ερωτεύονται εκείνον που προκαλεί συναισθήματα, που μιλά για ιδεώδη, που προσπαθεί να πείσει να τον ακολουθήσουν για να τους πάει κάπου καλύτερα κι ας γνωρίζουμε ότι τις περισσότερες φορές αυτό δεν είναι δυνατόν.
Μέσα στη βαρβαρότητα της κρίσης, που διαλυμένος ο κοινωνικός ιστός ψάχνει κάπου να πιαστεί και να ορθοποδήσει, δε μπορείς εσύ πολιτικέ να του μιλάς για ισοδύναμα μέτρα και για βελτίωση της μακροοικονομίας. Ή πας και τον πιάνεις από το χέρι, κατανοείς το πρόβλημά του και παλεύεις μαζί του για να τον οδηγήσεις εκεί που θα έπαιρνες και το παιδί σου ή παύεις να αναρωτιέσαι τι έφταιξε. Η παρωδία που εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη δεν είναι πολιτική. Η πραγματική πολιτική είναι εκεί έξω.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
