ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΟΥΖΑΝ ΗΤΟΝ
Η σαδιστική δολοφονία της βιολόγου Σούζαν Ήτον έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των δολοφονημένων λόγω του φύλου τους γυναικών. Η δολοφονία της Ήτον είναι η 21η γυναικοκτονία που γίνεται στη χώρα μας κατά τα έτη 2018 και 2019, ανάμεσα τους και η δική μας φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη. Πρόκειται για ένα ακόμα ειδεχθές έγκλημα μίσους με σεξιστικά κίνητρα. Αποτελεί την πιο ακραία εκδήλωση της βίας κατά των γυναικών, αυτό που συχνά αποκαλούμε και σεξουαλική τρομοκρατία, δηλαδή τη γυναικοκτονία (femicide), την τόσο διαδεδομένη σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη Γη. Πρόκειται για την κορύφωση της έμφυλης τρομοκρατίας, που περιλαμβάνει όλες τις μορφές της κακοποίησης, όπως το βιασμό, τα βασανιστήρια, τη σεξουαλική δουλεία, τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, τη σεξουαλική παρενόχληση, τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων, την αναγκαστική ετεροφυλοφιλία για να καταλήξει τις περισσότερες φορές στο φόνο. Τα τραγικά γεγονότα μας οδηγούν να γράψουμε δύο λόγια για την γυναικοκτονία.
Η γυναικοκτονία είναι η δολοφονία μιας γυναίκας ως αποτέλεσμα της βίας από τον σύντροφό της ή άλλο μέλος της οικογένειας, τα βασανιστήρια και ο μισογυνιστικός φόνος των γυναικών, συχνά κατά συρροή. Το τραγικό γεγονός της δολοφονίας της Σούζαν Ήτον είναι μια θλιβερή συνέχεια των δολοφονιών των γυναικών στην Κύπρο, της δολοφονίας γυναικών και κοριτσιών στο όνομα της λεγόμενης τιμής και άλλων φόνων που σχετίζονται με επιζήμιες σεξιστικές πρακτικές, της δολοφονίας γυναικών και κοριτσιών εντός των ένοπλων συγκρούσεων και της θηλυκτονίας (σκόπιμης δολοφονίας βρεφών εξαιτίας του φύλου τους). Η γυναικοκτονία περιλαμβάνει ακόμα και συγκαλυμμένες μορφές δολοφονίας γυναικών, όπως είναι η ποινικοποίηση σε πολλές χώρες της έκτρωσης, που οδηγεί σε θάνατο από μη ασφαλείς επεμβάσεις και ο θάνατος των θηλυκών παιδιών εξαιτίας του ακρωτηριασμού των γεννητικών τους οργάνων. Στις γυναικοκτονίες, το φύλο συχνά διαπλέκεται με την κοινωνική τάξη και τη φυλή, αλλά και την έμφυλη ταυτότητα. Είναι χαρακτηριστικό πως έχουμε μεγάλο αριθμό δολοφονημένων λεσβιών και τρανς (συνήθως μέσω του περίφημου «διορθωτικού βιασμού»), εκδιδόμενων γυναικών ή γυναικών που εργάζονται σε μπαρ, αλλά και έγχρωμων γυναικών. Αυτές οι δολοφονίες στη μεγάλη τους πλειονότητα παραμένουν χωρίς διαλεύκανση και οι αστυνομικές αρχές δείχνουν χαμηλή σπουδή. Είναι ενδεικτική η δήλωση του εκπροσώπου της κυπριακής αστυνομίας, πως οι καταγγελίες για την εξαφάνιση των θυμάτων του κατά συρροή δολοφόνου «απλά αρχειοθετήθηκαν και ουδέποτε διερευνήθηκαν».
Η κοινωνία φαίνεται να αδρανεί/ σιωπά και το νομικό μας σύστημα παρουσιάζεται/ δείχνει απρόθυμο να δεχτεί και τον όρο γυναικοκτονία και να κατατάξει αυτού του είδους τα εγκλήματα στα εγκλήματα μίσους. Ταυτόχρονα διάχυτη είναι η πεποίθηση της ατιμωρησίας που απολαμβάνουν εξουσιοδοτημένα κρατικά όργανα που ολιγωρούν για την πρόληψη του φαινομένου. Αυτό συμβαίνει παρά την ύπαρξη στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τουλάχιστον, και στην Ελλάδα, σχετικού θεσμικού πλαισίου που την προβλέπει (λ.χ. Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης).
Είναι πηγή ενδυνάμωσης το γεγονός πως αναπτύσσεται πλέον διεθνής διάλογος για αυτή την μορφή της τρομοκρατίας και πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις, κυρίως από φεμινιστικές και γυναικείες οργανώσεις για την εξάλειψη του φαινομένου. Από τον διάλογο αυτόν, απουσιάζει η ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα και αυτό δεν την τιμά.
Τα μέλη της υπό συγκρότηση Επιτροπής Ισότητας Φύλων, Παν/μιου Αιγαίου
Χρυσή Βιτσιλάκη Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος
Μαρία Γκασούκα
Διονύσης Γουβιάς
Αναστασία Ζήση
Ξανθίππη Φουλίδη
Ποθητή Χαντζαρούλα
