Προφανώς κάτι πολύ κακό συμβαίνει “εκεί έξω”. Δεν είναι καθόλου φυσιολογικό να δημοσιοποιούνται ιστορίες φρίκης, σχεδόν κινηματογραφικές, σε σχεδόν καθημερινή βάση. Κάτι έχουμε κάνει λάθος όλοι μαζί. Διότι όλα τα ατυχή περιστατικά είναι απόρροια συλλογικών δράσεων ή συσσωρευμένης μαζικής ανοχής. Με άλλα λόγια μιλάμε για ένα σύγχρονο μιθριδατισμό που έχουμε υποστεί ως κοινωνία τα τελευταία χρόνια που τώρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις συνέπειες.
Ο μιθριδατισμός ως έννοια της ιατρικής έχει θετικό πρόσημο, από την άποψη ότι προκειμένου κάποιος να αποκτήσει ανοσία από ένα δηλητήριο το λαμβάνει σε τακτές μη θανατηφόρες δόσεις. Ως κοινωνικό φαινόμενο όμως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο καθώς αφαιρεί από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο τις ευαισθησίες και το κάνει πιο ανεκτικό σιγά σιγά σε καταστάσεις που δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί. Στο τελευταίο του στάδιο αρχίζει να δέχεται κάποιες μορφές εγκλήματος ως σχεδόν φυσιολογικές και κάπου εκεί αρχίζει η ζούγκλα.
Ο άνθρωπος χρειάστηκε χιλιάδες χρόνια για να εξελιχθεί από την άγρια, γεμάτη βίαια ένστικτα ζωή του σε ένα ον που έκανε θαύματα. Η ειρωνία είναι ότι θα κατορθώσει το ακριβώς αντίθετο σε μόλις λίγες δεκαετίες αν συνεχίσει την ίδια πορεία. Παρότι ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες, η συγκολλητική ουσία που συνδέει τον καθένα από εμάς με τους υπόλοιπους φαίνεται πως έχει αρχίσει να φθείρεται με γοργούς ρυθμούς.
Τα νέα ήθη προτάσσουν μια εγωκεντρική θεώρηση των πραγμάτων και μια λογική αγέλης προκειμένου να επιτευχθούν στόχοι με την επιβολή της ισχύος. Το δίκαιο του ισχυρού τις περισσότερες φορές υπερβαίνει την έννοια της δικαιοσύνης και αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο για την εξέλιξή μας. Η αδικία που συναντάμε γύρω μας είναι αποτέλεσμα αυτής της λογικής. Κάποιοι ζουν καλύτερα με κάθε κόστος εις βάρος των υπολοίπων.
Ιδανικός κόσμος δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει. Υπάρχει όμως πάντα ένα περιθώριο βελτίωσης. Η βελτίωση όμως δεν έρχεται από μόνη της, ούτε με καταγγελίες και τη λογική του όχλου. Καταγγελία χωρίς αντιπρόταση είναι απλά ένα πυροτέχνημα. Το πιο εύκολο κομμάτι της ιστορίας ίσως είναι να γκρεμιστεί το υπάρχον σύστημα. Το πιο δύσκολο είναι να φτιαχτεί κάτι καλό από τα θεμέλια. Ένα σύστημα που θα αυτοπροστατεύεται και δεν θα επιτρέπει την κατάχρηση και την εκμετάλλευση των αδυναμιών του.
Ακούγεται κάπως εξωπραγματικό όλο αυτό. Κάποτε βέβαια ήταν εξωπραγματική και μόνο η σκέψη ενός ταξιδιού με αεροπλάνο, όπως εξωπραγματικές ήταν και οι βιντεοκλήσεις. Η Ιστορία μας έχει δείξει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για τον άνθρωπο, εφόσον το έχει κάνει εικόνα στο μυαλό του.
Είναι προφανές ότι δεν θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα έχουν γίνει όλα καλύτερα. Το καλύτερο δεν θα έρθει από τους άλλους. Το καλύτερο θα έρθει από εμάς τους ίδιους. Με συναίσθηση της ευθύνης μας και με πράξεις. Αυτό που λέει καλύτερα ο Καζαντζάκης: “Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Να είσαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα."
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
