ΑΝΑΛΩΣΗ ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ
Πόσο μεγαλύτερη ταπείνωση μπορεί να υποστεί ο λαός μιας χώρας, όταν πλέον με νόμο του κράτους τα τρόφιμα περασμένης διατηρησιμότητας ή κοινώς “ληγμένα” γίνονται μέρος της καθημερινότητάς του, καθώς θα πωλούνται με ειδική σήμανση και μειωμένη τιμή στα ράφια των σούπερ μάρκετ; Πόσα “σκουπίδια” ακόμα θα αντέξει να καταναλώσει ώστε να επιβιώσει από αυτή την οικονομική λαίλαπα που τον μετατρέπει σιγά σιγά σε ρακοσυλλέκτη;
Μερικά χρόνια πριν ήταν αδιανόητο για τον Έλληνα να καταναλώσει κάτι ληγμένο. Οι ενώσεις καταναλωτών έκαναν επί μακράν καμπάνιες που επεσήμαναν στους καταναλωτές να προσέχουν τις ημερομηνίες λήξεως και τώρα απλά με έναν νόμο του κράτους, που τον επέβαλαν αλλότρια συμφέροντα ένθεν και κείθεν, όχι απλά θα τα τρώμε αλλά θα τα πληρώνουμε κιόλας. Κι αν αυτό δεν είναι μεταμόρφωση σε τριτοκοσμική χώρα ας μου πει κάποιος τι ακριβώς είναι.
Το κακόγουστο αστείο ξεκίνησε με τα γενόσημα φάρμακα. Αφού αποκλιμακώθηκαν οι αρχικές αντιδράσεις, μπήκαν στη ζωή μας και πλέον κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Τώρα ακριβώς το ίδιο πάει να γίνει με τα “ληγμένα”. Οι έχοντες θα καταναλώνουν τα φρέσκα. Οι μη έχοντες θα τρώνε ό,τι σκάρτο απομένει στα ράφια κι ας λέει ο νόμος ότι τα ευπαθή προϊόντα θα απομακρύνονται. Οι “φτωχούληδες του Θεού” θα φάνε τόσο σκουπίδι όσο δεν έφαγαν ποτέ στη ζωή τους. Τίποτα δεν θα πετιέται. Όλα στο βωμό της οικονομίας. Έτσι λέει η Τρόικα, έτσι πρέπει να γίνει.
Ίσως να είναι η πρώτη φορά μετά την Κατοχή που επιστρέφουν τόσο έντονα εικόνες εξαθλίωσης και πείνας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναζητούν τροφή στους κάδους, δεν είναι λίγοι εκείνοι που στιβάζονται στα συσσίτια, δεν είναι λίγοι εκείνοι που περιμένουν έξω από τα σπίτια τη φιλανθρωπία όσων αντί να πετάξουν το φαγητό, το ξεχωρίζουν σε σακούλες επί τούτου. Κι είναι ακόμα τόσα που δεν συνάδουν με την Ελλάδα της ανάπτυξης και της ευρωπαϊκής προοπτικής. Κάπου στο δρόμο κάτι μας ξέφυγε.
Κι ενώ μας έταζαν πως “μπήκε πάτος στο βαρέλι”, η ελεύθερη κατάδυση της κοινωνίας δεν έχει τελειωμό. Κι όσο πιο κάτω πάμε, τόσο ξεχνάμε πως ήταν το φως. Το σκοτάδι μας τραβάει συνέχεια προς το μέρος του. Χωρίς πλάνο, χωρίς προοπτική, χωρίς προσανατολισμό απλά αφεθήκαμε στη μοίρα μας.
Έρμαια των κακών επιλογών, δυνάστες των παθών, φοβούμενοι να βγούμε από τη μετριότητα και την αδράνεια, απλά παρατηρούμε τη ζωή μας να γίνεται κάθε μέρα όλο και χειρότερη. Κι αυτό δεν είναι το πιο θλιβερό της ιστορίας. Πιο τραγικό είναι πως συνηθίζουμε τη μιζέρια κι αρνούμαστε πεισματικά πως κάτι καλύτερο είναι εφικτό. Έχουμε πάψει να πιστεύουμε στις μεγάλες ιδέες και τα ιδανικά, γιατί εδώ και χρόνια μας εκπαίδευσαν να αναζητούμε το πρόσκαιρο, το ευκαιριακό. Με λίγη προσπάθεια να ζητάμε τα πολλά.
Στο δρόμο που βαδίζουμε, σε λίγο καιρό δεν θα είναι “ληγμένα” μόνο αυτά που τρώμε. Θα παρέλθει και η ημερομηνία λήξεως των ονείρων μας. Μόνη παρηγοριά μας θα είναι οι αναμνήσεις ενός ένδοξου παρελθόντος και μια κρυφή ελπίδα που θα σιγοτρώει τα σωθικά μας ότι κάποιος, κάπου, κάποτε θα μας ξανατραβήξει στο φως. Ως τότε όμως θα συνεχίζουμε την αναζήτηση μέσα στους κάδους και θα απαλύνουμε τον πόνο μας κάθε φορά που θα βρίσκουμε κάτι να γυαλίζει κι ας είναι ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό...
Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
