«Αποχαιρετούμε σήμερα το δικό μας Νεκτάριο.
Τον σύντροφο, τον συνοδοιπόρο, τον φίλο.
Μαζί με όλο τον ΣΥΡΙΖΑ που είχε κλεισμένο στην καρδιά του, την οικογένειά του που λάτρεψε, τους συμπατριώτες του αλλά και όλους τους νησιώτες της πατρίδας μας που υπηρέτησε με πάθος και αγάπη.
Ο Νεκτάριος είναι εκπρόσωπος μιας γενιάς που μεγάλωσε με δεδομένη την ήττα των ιδεών που συγκλόνισαν το κόσμο, αλλά ποτέ δεν τις εγκατέλειψε.
Και είχε τη τύχη να ζήσει τη θριαμβευτική επιστροφή τους με την ιστορική πρώτη φορά, τις χαρές αλλά και τις μεγάλες δυσκολίες.
Σε όλα έδωσε παρών.
Με εντιμότητα, ανιδιοτέλεια, αφοσίωση και πολλή δουλειά.
Όταν η πλαστή ευφορία που οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία έδινε υπόσταση σε επιχειρήματα ότι οι ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης, η ιστορία, η αριστερά, είχαν τελειώσει, ο Νεκτάριος ήταν παρών.
Όταν αργότερα ήρθε ο ζόφος των μνημονίων και ο ελληνικός λαός μας ανέθεσε να βγάλουμε τη χώρα από το βάλτο ο Νεκτάριος ήταν παρών.
Όταν δίναμε καθημερινά τη μάχη με τους δανειστές και τους εγχώριους αντιπροσώπους τους, που θεωρούσαν την επιτροπεία ευκαιρία για να επιβάλλουν την αδικία ως καθεστώς, ο Νεκτάριος ήταν παρών.
Παρών μέχρι τις τελευταίες του στιγμές, όταν είχε το θάρρος να δίνει τη μάχη του με την αρρώστια, και ταυτόχρονα να μην αφήνει τη θέση του στις πρώτες γραμμές μας.
Παρών με τη σεμνότητα, την ευγένεια, τη νηφαλιότητα, που τον χαρακτήριζε.
Παρών με το χαμόγελο και την αισιοδοξία ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.
«Προσωπικά, δίνοντας μια παράλληλη και δύσκολη μάχη με τον καρκίνο, δηλώνω παρών στον αγώνα να αναπνεύσει και πάλι η χώρα και να σταθεί όρθια η κοινωνία.
Παρών στα νικηφόρα ψηφοδέλτια της παράταξής μας.
Παρών στην προσπάθεια να ανατραπεί το καθεστώς που μαυρίζει τις ζωές μας.
Παρών πάντα για τις ανάγκες των νησιών και των νησιωτών μας.
Όποιο και αν είναι το προσωπικό μας άχθος, έχουμε χρέος απέναντι στην Ιστορία και τις επόμενες γενιές να σταθούμε στη σωστή πλευρά του ποταμού και να παλέψουμε για την Αλλαγή.
Γιατί χωρίς Δημοκρατία και Δικαιοσύνη, δεν μπορούμε να κοιτάξουμε το μέλλον.
Αυτό θα κάνω και εγώ, παρά τον δύσκολο αγώνα που δίνω, και σας καλώ να παλέψετε όλοι και όλες για την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ που θα σημάνει τον σχηματισμό μιας ισχυρής προοδευτικής κυβέρνησης».
Αυτά είναι τα δικά του λόγια στη δική του τελευταία ανάρτηση.
Στις πιο δύσκολες στιγμές, που έδινε τη μάχη για τη ζωή του, δεν εγκατέλειψε τη μάχη για τις ζωές των άλλων.
Γιατί ο σύντροφός μας, που αποχαιρετούμε σήμερα, δεν ήταν λαθρεπιβάτης της ιστορίας.
Ούτε επαγγελματίας της εξουσίας.
Σπούδασε χημικός μηχανικός στο ΕΜΠ.
Αλλά ερωτεύτηκε από τα νεανικά του χρόνια και τη χημεία της δικαιοσύνης.
Κόλλησε πολλά ένσημα ως επιτυχημένος μηχανικός.
Αλλά φιλοδόξησε από μαθητής και φοιτητής να είναι και μηχανικός της ελευθερίας.
Οργανώθηκε στην Κομμουνιστική Νεολαία.
Πήρε τη θέση του στις πρώτες γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αργότερα στρατεύτηκε στο Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αναδείχτηκε συντονιστής του κόμματος στα Δωδεκάνησα και μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής.
Και ύστερα, στη μάχη για τη λύτρωση από τη θηλειά των μνημονίων αναδείχτηκε το 2015 βουλευτής της Δωδεκανήσου.
Και σε συνέχεια γίνεται υφυπουργός και αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής.
Για να δώσει όσο περισσότερα μπορούσε, να δώσει τον εαυτό του και την ψυχή του, στα Δωδεκάνησα αλλά και σε όλα τα νησιά και τους νησιώτες που αγαπούσε.
Να συνδέσει το όνομά του με το Μεταφορικό Ισοδύναμο.
Και να αποδείξει ότι δεν μας αφορά όλους το στερεότυπο ότι η εξουσία διαφθείρει.
Παραμένοντας σεμνός, αταλάντευτος στις ιδέες του και αφοσιωμένος σε όσους εκπροσωπούσε στη Βουλή.
Πιστός ως το τέλος σε όσα πίστευε και καθόρισαν τη ζωή του.
Ο Νεκτάριος ήταν ένας από τους πιο αποτελεσματικούς υπουργούς της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ίσως ένας από τους καλύτερους υπουργούς Ναυτιλίας και νησιωτικής πολιτικής που έχει περάσει από αυτό το υπουργείο.
Δε το λέω σήμερα Νεκτάριε, το είπα πολλές φορές γιατί αυτή ήταν η αλήθεια.
Και τη τελευταία φορά που το είπα δημόσια, το καλοκαίρι που μας πέρασε, γύρισες και μου είπες υπερβάλω.
Δεν είναι υπερβολή, είναι η αλήθεια.
Που η σεμνότητά σου δεν άφηνε καν να ειπωθεί.
Και ήταν η αλήθεια γιατί ήξερες να δουλεύεις στο πεδίο.
Να είσαι δίπλα στους ανθρώπους και στις ανάγκες τους.
Να βάζεις μπροστά το δίκιο, το δικό τους το δίκιο αλλά και τις δικές σου τις αξίες.
Να βρίσκεσαι δίπλα στους νησιώτες σε κάθε δυσκολία, μικρή και μεγάλη.
Να δίνεις μάχες για τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια της άγονης γραμμής.
Να συντονίζεις άυπνος και ακούραστος τις επιχειρήσεις διάσωσης.
Και ταυτόχρονα να έχεις το όραμα αλλά και το πείσμα, για μια πολιτική δικαιοσύνης που μπορεί να γίνει πράξη ακόμη και στις δυσκολότερες συνθήκες, όπως κάναμε με το μεταφορικό ισοδύναμο σε καιρό μνημονίων.
Αυτός ήταν ο δικός μας Νεκτάριος Σαντορινιός.
Αυτός ΕΙΝΑΙ ο δικός μας Νεκτάριος Σαντορινιός.
Γιατί ο Νεκτάριος θα είναι παρών.
Όπως το δήλωσε στη τελευταία του ανάρτηση.
Θα είναι παρών στις γραμμές μας στις μάχες που έρχονται. Παρών στην ομορφιά της δικαιοσύνης και στη δικαιοσύνη της ομορφιάς.
Με το χαμόγελό του να δίνει στο δύσκολο ή λιγότερο δύσκολο δρόμο μας, το φως που καίει.
Ξέρω ότι δε μπορούμε να απαλύνουμε με λόγια την οδύνη της οικογένειας που λάτρευε.
Της Ματίνας, της Μελίνας και του Κωνσταντίνου.
Το μόνο που μπορούμε είναι να μοιραστούμε την οδύνη και το πένθος τους.
Να είμαστε στο πλευρό τους.
Και να υποσχεθούμε ότι θα αγωνιστούμε να κάνουμε πράξη το όραμα του Νεκτάριου.
Για μια κοινωνία δικαιοσύνης.
Νεκτάριε με τη ζωή σου μας έμαθες να αγαπάμε τους ανθρώπους και να παλεύουμε για το δίκιο.
Με το φευγιό σου, μας έμαθες παλεύουμε για τη ζωή και να αψηφάμε το θάνατο.
Μέχρι το τέλος.
Σου υποσχόμαστε ότι και εμείς θα παλέψουμε μέχρι το τέλος. Στις μάχες μας, θα αγωνιζόμαστε και για σένα.
Στις λύπες, θα στεναχωριόμαστε και για σένα.
Στις χαρές μας θα χαμογελάμε και για σένα.
Θα είσαι δίπλα μας.
Παρών, για πάντα.
Καλό σου ταξίδι, σύντροφε αγαπημένε».
