Ήρωες του καθρέπτη - Του Θάνου Ζέλκα

ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Είναι γνωστό ότι οι δυνατότητες του ανθρώπου ως οντότητα είναι απεριόριστες. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος συνάνθρωπός μας κατάφερε να νικήσει τα όρια της φυσικής ή της ψυχικής αντοχής προκαλώντας τον θαυμασμό όλων των υπολοίπων. Πράγματα και καταστάσεις που φαίνονται εκ πρώτης ακατόρθωτα στις ευρύτερες μάζες σε κάποιους άλλους μοιάζουν απλές καθημερινές καταστάσεις. Κι όμως αυτοί οι μικροί ή μεγάλοι ήρωες είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους μετριόφρονες και προσγειωμένοι. Θεωρούν ότι κάνουν κάτι το αυτονόητο. Κάτι για το οποίο στάλθηκαν σ' αυτόν εδώ τον κόσμο.

Στον αντίποδα αυτών των αξιοθαύμαστων ανθρώπων υπάρχουν κι εκείνοι οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους πανίσχυρους, ικανούς να κάνουν τα πάντα, άξιους να κριτικάρουν τους πάντες, θεόσταλτους για να μας βγάλουν από τη μίζερη ζωή μας. Αυτοί που κοιτάζουν τον καθρέφτη τους και νομίζουν ότι αντικρίζουν τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Αϊνστάιν, τον Τσόμσκι, τον Μέσσι, τον Γκάλη και γενικότερα κάποια μεγάλη προσωπικότητα. Δεν έχουν μπει καν στον κόπο να αναρωτηθούν αν αυτό που αντικρίζουν απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα.

Υπάρχει δε μια εποχή που όλοι αυτοί συναθροίζονται, κάτι σαν την εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων, που δεν είναι άλλη από τις προεκλογικές περιόδους. Κορδωμένοι ως γαλοπούλες, γεμάτοι αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την “θεόσταλτη” αποστολή τους, περιφέρουν τους εαυτούς τους σε μέρη που μπορούν να συναντήσουν συγκεντρωμένα πλήθη ώστε να τους γνωστοποιήσουν ότι η σωτηρία δεν είναι μακριά εφόσον τους εμπιστευθούν την τύχη τους.

Το δυστύχημα για τη χώρα και για όλους τους υπολοίπους είναι πως μέχρι πρότινος αυτή η “Σταυροφορία των Υπερανθρώπων” κατόρθωνε σχεδόν πάντα να επιβληθεί. Κι αφού γινόταν αυτό και αναλάμβαναν θέσεις ευθύνης, φρόντιζαν ακόμα και το αυτονόητο να το γνωστοποιούν ως μέγα κατόρθωμά τους. Κατόπιν φροντίζοντας να συγκεντρώνουν τα απομνημονεύματά τους σε φυλλάδια με μόστρα την αγέρωχη θωριά τους, ζητούσαν εκ νέου την εμπιστοσύνη των υπολοίπων για να συνεχίσουν την μεγάλη αποστολή τους.

Μια άλλη μερίδα που δεν κατόρθωνε να παρεισφρύσει στα μονοπάτια της εξουσίας, έβγαινε ξανά στη γύρα για να διαλαλήσει την αχαριστία των συμπολιτών της που δεν της έδωσε τη δυνατότητα να μας σώσει. Χαιρέκακα μάλιστα φρόντιζαν να τονίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι εφόσον δεν επελέξαμε την αφεντιά τους, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Κι ίσως κάποιους να τους έφτυναν και μεταφορικά και πραγματικά αλλά η έπαρσή τους δεν τους άφηνε να το αντιληφθούν και απλά πίστευαν ότι ψιχαλίζει.

Σ' αυτό το περιβάλλον μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές. Τη φράση “μωρέ ας με κάνανε πρωθυπουργό για μια μέρα και θα σας έλεγα εγώ” την ακούσαμε πολλές φορές στα χρόνια που πέρασαν. Τώρα βέβαια που τα πράγματα έχουν στενέψει και έπεσαν οι μάσκες, υπάρχει μια σχετική εγκράτεια αλλά και πάλι το εν λόγω είδος δεν έχει εξαφανιστεί. Απλά λουφάζει περιμένοντας την ευκαιρία να ξαναβγεί στη γύρα και να διασκεδάσει τη μιζέρια μας με την αερολογία και τις μπούρδες της.

Σίγουρα σ' αυτές τις γραμμές κάποιος δύσκολα θα αναγνωρίσει τον εαυτό του. Αν το έπραττε άλλωστε δεν θα μπορούσε να αποτελεί μέλος της “ανωτάτης κάστας”. Το ερώτημα είναι πότε επιτέλους σ' αυτή τη χώρα θα μάθουμε να έχουμε γνώθι σ' αυτόν και να μην υπερεκτιμάμε τις δυνατότητές μας. Διότι όλα τα κακά που έρχονται και μας βρίσκουν δεν είναι τελικά της μοίρας μας γραφτό αλλά επακόλουθο του ξερού μας κεφαλιού.


Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής