ΕΝΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ
- Η Γη κουνήθηκε. Για την ακρίβεια “κουνιέται” εδώ και χιλιάδες χρόνια. Άλλες φορές ήπια. Άλλες φορές εντονότερα. Αυτή τη φορά ήταν μια από τις έντονες. Με κόστος σε ζωές και με πληγές μεγάλες. Ο τελευταίος σεισμός ήρθε σε μια στιγμή που η γειτονική μας χώρα δια μέσου του παρανοϊκού ηγέτη της προκαλεί ανοιχτά τη δική μας για ένα θερμό επεισόδιο. Μερικά δευτερόλεπτα ήταν ικανά να ανατρέψουν αυτή την εντελώς επικίνδυνη τακτική. Φονικός ο σεισμός αλλά παράλληλα και μια διπλωματική γέφυρα.
Ο πόνος εκατέρωθεν του Αιγαίου δεν γνωρίζει πατρίδες και θρησκείες. Η Γη και πάλι έδωσε ένα πολύ καλό μάθημα στη ματαιοδοξία μας. Σχεδιάζουμε και ενεργούμε θεωρώντας ότι μας ανήκει, ενώ στην ακρίβεια είμαστε οι “κακομαθημένοι” φιλοξενούμενοί της. Στηριζόμαστε στην ανοχή της και θεωρούμε την ανοχή της μειονέκτημα. Όπως βλέπετε αρκεί ένα μικρό “κούνημα” για να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Έχει επαναληφθεί και πριν μερικά χρόνια σε έναν άλλο φονικό σεισμό στην Τουρκία, όπου παρά τις τεταμένες σχέσεις και τις ιστορικές πληγές που κάποιοι φροντίζουν να μένουν ανοιχτές, η χώρα μας ήταν εκεί για να βοηθήσει. Και έπρεπε να είναι εκεί για να βοηθήσει. Όπως και τώρα πρέπει και θα είναι παρούσα. Γιατί είχαμε πάντοτε μια ανθρωποκεντρική θεώρηση των πραγμάτων. Κι ας έχουμε χιλιάδες μειονεκτήματα. Κι ας είμαστε απείθαρχοι.
Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι της καθημερινότητας και του μόχθου δεν επιθυμούν τις φασαρίες. Θέλουν να έχουν το σπίτι και την οικογένειά τους και να προσπαθούν για μια καλύτερη μοίρα. Είναι η ματαιοδοξία ορισμένων που προκαλεί φανατισμό και ρίχνει συνεχώς λάδι σε μια φωτιά που αν ξεσπάσει δεν θα κάψει μόνο τους αλλόθρησκους. Μάνες από εδώ, μάνες κι από εκεί. Κι όσο μεγάλο κι αν είναι το κίνητρο, ο πόνος της μάνας που χάνει το παιδί της δεν μετριέται με μερικά χιλιόμετρα γης.
Η χώρα μας μετά και τη Μικρασιατική Καταστροφή έπαψε να είναι χώρα με επεκτατικές βλέψεις. Μπήκαμε σε μια λογική διατήρησης των κεκτημένων. Μια λογική καλής γειτονίας και συναδέλφωσης με τους γύρω μας. Δεν συμβαίνει φυσικά το ίδιο με όλους τους υπόλοιπους. Αυτό το οικόπεδο που μας φιλοξενεί το “γλυκοκοιτάζουν” άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Κι αν τους δινόταν η ευκαιρία θα το είχαν ήδη καταπατήσει.
Οι ηγέτες της Τουρκίας δεν έπαψαν ποτέ να μιλάνε για τις δικές τους αλύτρωτες πατρίδες, ενώ η ιστορία τους είναι γεμάτη καταπατήσεις και γενοκτονίες. Αλλά ένας κακός ηγέτης δε μπορεί να χαρακτηρίσει ένα ολόκληρο έθνος. Δεν είναι όλοι φανατισμένοι θρησκόληπτοι που θέλουν να κατασφαγιάσουν γυναικόπαιδα. Ευτυχώς.
Ας ελπίσουμε ότι το ποσοστό αυτών των ανθρώπων θα αυξηθεί κι άλλο και θα φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο να μπορούμε να συζητάμε χωρίς να “ξύνουμε” παλιές πληγές. Σε όλη την Ευρώπη οι χώρες σεβόμενες η μια την άλλη κατήργησαν τα σύνορα. Κινούνται ελεύθερα, ανταλλάσσοντας προϊόντα, ιδέες και εμπειρίες. Χώρες που πριν από λιγότερο από έναν αιώνα πολεμούσαν η μια την άλλη στα χαρακώματα. Γιατί πρέπει συνεχώς να ξοδεύουμε τεράστια ποσά για αμυντικούς εξοπλισμούς ενώ θα μπορούσαμε να επενδύσουμε στην παιδεία και στον πολιτισμό και οι δύο χώρες;
Φυσικά δεν μπορεί να γίνει μια τέτοια συζήτηση την ώρα που ο πολεμοχαρής ηγέτης της γειτονικής χώρας προκαλεί σε πολλαπλά μέτωπα. Όμως αν αυτός ο σεισμός είναι μια ευκαιρία να γεφυρωθούν κάποιες διαφορές, τότε ίσως να άξιζε η θυσία αυτών που χάθηκαν στα συντρίμμια. Κάποιες φορές μέσα από μεγάλες τραγωδίες αναδύονται πολύ όμορφα πράγματα. Θα φανεί...
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
