Στο μενού του τρόμου πλέον έχουν προστεθεί και άλλα μέσα. Οι αυτοσχέδιοι ρεπόρτερ της κλειδαρότρυπας και της αδιακρισίας που μ’ ένα κινητό στο χέρι μπορούν να σπιλώσουν συνειδήσεις και να προκαλούν ακρότητες. Το παράδειγμα του αυτόχειρα της Καρπάθου ήταν ένα από τα τελευταία επιτεύγματά τους. Μια προσωπική στιγμή ενός ανθρώπου έγινε βορά του όχλου που προκάλεσε το θάνατο ενός ανθρώπου για λόγους ευθιξίας που ο υιός του είχε διαφορετικές προτιμήσεις και ντρόπιασε την οικογένεια.
Εδώ όμως υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση. Ντράπηκε ο πατέρας για τις επιλογές του παιδιού του και δεν ντράπηκε μια ολόκληρη κοινωνία που τον έστειλε στο θάνατο. Γιατί οι όποιες επιλογές του παιδιού ήταν ένα καθαρά δικό του θέμα, που σε τελική ανάλυση δεν έκανε κακό σε κανέναν. Η ίδια κοινωνία που διαπόμπευσε αυτό το παιδί και οδήγησε σε αυτή την τραγωδία, που τάχα κατακεραυνώνει την “ανωμαλία”, είναι η ίδια που δίνει ελαφρυντικά σε φονιάδες, σε βιαστές και σε παιδόφιλους λόγω του έντιμου πρότερου βίου. Και το ερώτημα είναι: ποιόν πείραξε τελικά αυτό το παιδί για να αξίζει τέτοια αισχρή αντιμετώπιση;
Μήπως έχουμε χάσει κάπου το μέτρο και τα κριτήρια του τι αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνία μας; Πριν λίγες μέρες κάποιοι “άντρακλες” γεμάτοι τεστοστερόνη έσφαξαν ένα άλλο παιδί έξω από το σπίτι του επειδή ήταν οπαδός μιας άλλης ομάδας. Κάποιοι άλλοι “άντρακλες” πριν λίγο καιρό βίασαν και πέταξαν μια κοπέλα από τα βράχια της Λίνδου. Κάποιοι άλλοι “άντρακλες” σκότωσαν εν ψυχρώ τις πρώην συντρόφους τους επειδή τόλμησαν να τους χωρίσουν. Κάποιοι άλλοι “άντρακλες” κακοποιούν παιδάκια. Κάποιος άλλος “άντρακλας” σκότωσε και τσιμέντωσε στην ταράτσα του ένα αγοράκι γιατί του χαλούσε την ηρεμία. Κάποιοι άλλοι “άντρακλες” τραμπουκίζουν και εκφοβίζουν όποιον βρεθεί στο δρόμο τους γιατί μπαίνει εμπόδιο στις δουλειές τους. Που είναι αυτή η αδέκαστη κοινωνία να τους διαπομπεύσει; Γιατί οι πατεράδες των φονιάδων και των βιαστών δεν αυτοκτονούν από ντροπή και αυτοκτονούν οι πατεράδες των ομοφυλόφιλων;
Μπαίνοντας στον εικοστό πρώτο αιώνα κάποιοι αφελώς πιστέψαμε ότι τέτοιου είδους ζητήματα θα είχαν εξαλειφθεί. Κι όμως είναι ακόμα ζητούμενο να μπορούμε να δεχτούμε ότι γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις και προτιμήσεις. Το γεγονός ότι για εμάς είναι ξένες ή ότι τάχα προσβάλουν την οπτική, την ηθική, την αισθητική δεν είναι άλλοθι για να τους περιθωριοποιήσουμε ή να τους φερόμαστε με το χειρότερο τρόπο. Δεν μιλάμε για ανομία. Δεν μιλάμε για παραβατική συμπεριφορά. Μιλάμε για διαφορετικότητα.
Φοβόμαστε μη διαφθείρουν τα παιδιά μας εκείνοι με τις διαφορετικές προτιμήσεις και τελικά η διαφθορά είναι δίπλα μας, μπροστά μας και προκαλείται πάντα από ανθρώπους υπεράνω υποψίας. Και πάντα “πέφτουμε από τα σύννεφα” γιατί ποτέ δεν περιμέναμε από τους καθωσπρέπει να είναι πέτρες των σκανδάλων. Γιατί μας βολεύει να πιστεύουμε ότι πάντα ο ξένος, ο “ανώμαλος” είναι ο κακός της ιστορίας. Γιατί μας αρέσει να βλέπουμε μια τάχα ευτυχισμένη οικογένεια έξω κι ας δέρνει ο πατέρας τα παιδιά του και τη γυναίκα του μέσα στο σπίτι.
Οφείλουμε όλοι να καταλάβουμε ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να επιλέγει να ζήσει όπως νιώθει ευτυχισμένος, εφόσον βέβαια δεν προκαλεί κακό σε κάποιον άλλο. Δεν χρειάζεται να υιοθετήσουμε καμία άποψη που δεν μας αρέσει. Αρκεί απλά να δεχτούμε ότι υπάρχει. Αυτό είναι πολιτισμός. Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
