ΑΚΟΥ ΜΕ
Στα ψιλά γράμματα των ειδήσεων αρκετές φορές κρύβονται τα πιο σοβαρά γεγονότα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. “Έδωσαν ραντεβού για ξύλο – Άγριο επεισόδιο μεταξύ ανηλίκων στον Βόλο, στο νοσοκομείο 16χρονος” είναι μια από τις πιο πρόσφατες ειδήσεις που θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα. Αν υπήρχε νεκρός σίγουρα θα ήταν πρώτο θέμα. Τώρα απλά θα μπει στον φάκελο “Παιδική Εγκληματικότητα”.
Θα έπρεπε όμως να μας απασχολούν περισσότερο τέτοιου είδους γεγονότα, καθώς αποτελούν την αδιάψευστη απόδειξη της παταγώδους αποτυχίας μας. Μια αποτυχία που χρεώνεται ισάξια στους γονείς, στο εκπαιδευτικό σύστημα, στην πολιτεία και κατ’ επέκταση σε όλη την κοινωνία. Αποτυχία που θα μεταφερθεί αυτόματα σε λίγα μόλις χρόνια σε παραπάνω επίπεδο και κάποιοι θα διαπιστώνουν ότι “έχουμε γίνει ζούγκλα”.
Γιατί μαλώνουν οι έφηβοι μεταξύ τους; Τι έχουν να χωρίσουν; Τι είναι αυτό το τόσο βαρύ που δεν μπορεί να λυθεί με διάλογο και την παρέμβαση ενός ψυχραιμότερου; Συνήθως οι καβγάδες αυτού του τύπου ξεκινάνε με οπαδικά κριτήρια. Οι απο δω και οι απο κει. Οι κόκκινοι και οι πράσινοι. Οι έτσι και οι αλλιώς. Ποιος θα επιβληθεί έναντι του άλλου.
Το πρόβλημα άρχισε πλέον να γιγαντώνεται με την έκρηξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Πλέον θεωρείται “μαγκιά” η καταγραφή του ξυλοδαρμού ενός “αλλόθρησκου” και να ανέβει το βίντεο στις γνωστές πλατφόρμες ώστε να μαζευτούν προβολές και “μου αρέσει”. Σαν να μην μας έφτανε η ωμή βία που είχαμε, τώρα θα πρέπει να την παρακολουθούμε και σε ζωντανή μετάδοση.
Πολλές φορές ακούμε ότι φταίνε τα παιδιά που είναι ατίθασα, δεν έχουν ενδιαφέροντα και παραδειγματίζονται από τον κινηματογράφο και τα βιντεοπαιχνίδια. Αυτό είναι ακόμα μια παραδοχή της αποτυχίας μας. Τα παιδιά είναι παραμελημένα. Τους δίνουμε ένα τάμπλετ στο χέρι για να μη μας ενοχλούν. Τα παρκάρουμε αργότερα στα σχολεία να τους κάνουν καλά οι εκπαιδευτικοί και στα ίδια μας τα σπίτια δεν μπορούμε να κάνουμε μια κουβέντα. Να τους δείξουμε έμπρακτα το ενδιαφέρον μας.
Κάπου έχουμε μπερδέψει την διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού με την παροχή υλικών αγαθών και ευκαιριών. Το ότι η ζωή έχει γίνει αρκετά δύσκολη και χρειάζεται να δουλεύουμε άπειρες ώρες για τα στοιχειώδη είναι δεδομένο. Το να φροντίζουμε να μην τους λείπει τίποτα σε υλικά αγαθά, από μόνο του δεν λέει απολύτως τίποτα. Το να μην έχουμε φροντίσει να οριοθετήσουμε τα παιδιά μας και να τα εντάξουμε ομαλά στην κοινωνία είναι κάτι που δεν απαιτεί χρήμα αλλά απαιτεί χρόνο.
Τα παιδιά μιμούνται και εκδικούνται. Αν ο γονέας είναι πρότυπο θα αντιγράψει απόλυτα τη συμπεριφορά του. Είτε είναι καλή είτε κακή δεν θα την ψάξει. Απλά θα την υιοθετήσει. Η παραβατικότητα κατά βάση όμως έχει να κάνει είτε με το να κεντρίσει το ενδιαφέρον είτε να εκδικηθεί έναν αδιάφορο γονέα ή φροντιστή.
Τα ξεσπάσματα βίας που καταγράφονται είναι κραυγές αγωνίας παιδιών που έχουν χάσει το δρόμο τους και κάποιοι έχουν φροντίσει να το εκμεταλλευτούν. Δηλώνουν έτσι την παρουσία τους και ένα κρυμμένο παράπονο για την αδιαφορία που τους δείχνει η “καθώς πρέπει” κοινωνία. Που τους θέλει γρανάζια στη μηχανή, χωρίς φωνή, χωρίς ρόλο, με αφοσίωση σε κάτι που δεν μπορούν να κατανοήσουν.
Με το να κλείσουμε αυτά τα παιδιά σε αναμορφωτήρια και ιδρύματα, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τα κάνουμε ακόμα πιο άγρια και να δημιουργήσουμε κι άλλα “ανήμερα θηρία”. Χρειάζεται να πάμε δίπλα τους. Να τα ακούσουμε. Να τα κατανοήσουμε. Να τους δείξουμε έναν άλλον δρόμο.
Δυστυχώς στην εποχή όπου όλα θέλουμε να γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού, η διαδικασία να ασχοληθούμε μεθοδικά και μακροχρόνια με κάτι τόσο σοβαρό μας φαίνεται εντελώς ανούσια. Γι’ αυτό θα χρειαστεί να το ζήσουμε μέχρι τέλους όλο αυτό. Μέχρι που το να γίνουμε καλύτεροι θα είναι η μοναδική μας επιλογή προκειμένου να μην αφανιστούμε.
Από τη στήλη ¨ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
