ΤΟ ΝΥΦΙΚΟ ΤΗΣ ΘΑΛΕΙΑΣ
Κυκλοφορεί από σήμερα στη Ρόδο το νέο μυθιστόρημα της συμπατριώτισσάς μας εκπαιδευτικού και συγγραφέως κ. Καίτης Καπαδάκη – Σπύρου « Το νυφικό της Θάλειας» (εκδόσεις pixels Πάτμος ) . Στις 235 σελίδες του βιβλίου ξετυλίγονται ολοζώντανες εικόνες από την Μικρά Ασία και τη Σμύρνη, την Αθήνα , την Πάτμο, γενέθλιο τόπο της, την Κάλυμνο και τη Ρόδο σε μια περιδίνηση στιγμών που προκαλούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ένα μυστικό, με φόντο μια αληθινή, άγνωστη σχεδόν ιστορία, που ξεκινά από το νησί της Αποκάλυψης, ένας προδομένος έρωτας και μια απρόσμενη αποκάλυψη. Καταστάσεις απρόβλεπτες και ακραίες. Ηκ. Καίτη Καπαδάκη –Σπύρου με μια ακόμη πιο ώριμη λογοτεχνική κατάθεση συναρπάζει τον αναγνώστη της. Η συγγραφέας είναι μέλος της Σ.Γ.Τ.Δ., της Π.Ε.Λ. και της Λογοτεχνικής Συντροφιάς Εκπαιδευτικών. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και βραβεία στου Δελφούς, στον Παρνασσό και το Πνευματικό Κέντρο Αθηνών. Ποιητικά της έργα: Ταξίδι στ΄όνειρο, Δρόμοι του φεγγαριού, Ποιος είσαι; Πεζά: Στον απόηχο της καμπάνας, Αρχόντισσα κυρά της Πάτμου, Στα σταυροδρόμια του Νότου, Ανατολές χωρίς ξημέρωμα και στα γεφύρια του ήλιου και της θάλασσας. Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στην Πάτμο το Φθινόπωρο και αμέσως μετά στη Ρόδο. Σας μεταφέρουμε ένα απόσπασμα: « Τη Θάλεια δεν τη χώραγε το σπίτι. Η κ. Μαρία είχε πάει σε γειτόνισσες φίλες της. Η Θάλεια για πρώτη φορά σκεφτόταν ότι είναι άσχημο να είσαι ολομόναχη μέσα σε ένα άδειο σπίτι. ΄Ανοιξε την μπαλκονόπορτα, είχε σκοτεινιάσει. Και ξαφνικά βλέπει απέναντί της ένα θεόρατο φεγγάρι, πανσέληνο, να την κοιτάζει γαλήνιο, ήρεμο, αστραφτερό και κείνη να μην ξέρει που να κρύψει τη γύμνια της ψυχής της, που να κρύψει τη μοναξιά της. ΄Ενοιωσε ενοχή, σχεδόν φοβισμένη, που δεν μπορούσε απόψε να το χαρεί, να ευχαριστηθεί με τη λάμψη του τη χρυσαφένια, που είχε απλωθεί πλουσιοπάροχα σ' όλη την επιφάνεια της γης. Μα τι έπαθε νυχτιάτικα, γιατί το μυαλό της είναι συνέχεια στον Τιμόθεο; Εκείνη νόμιζε πως οι πληγές της είχαν πια επουλωθεί. Ξανακοίταξε το φεγγάρι με δέος κι' ύστερα μπαίνοντας μέσα στο σαλόνι τράβηξε γρήγορα τις διπλές κουρτίνες, για να κλείσει απ΄ έξω τη λάμψη του την αστραφτερή. ΄Οχι, δεν ήθελε να το βλέπει, κάτι μέσα της την πόναγε βαθειά. Θυμήθηκε τα λόγια του Τιμόθεου που της έλεγε στην Αθήνα, κάτι τέτοιες βραδιές, με ολόγιομο φεγγάρι: - ΄Αν ποτέ σου λείψω στ΄ αλήθεια, να κοιτάς ψηλά τον ουρανό, θάχεις παρέα την ομορφιά του φεγγαριού, θα το κοιτάζω κι' εγώ και εκεί ψηλά, εμείς οι δύο θα συναντιόμαστε, να το ξέρεις... Η Θάλεια έχει την επιθυμία να κλάψει. Κάτι μέσα της την πονάει πολύ, πλημμυρίζει, ξεχειλίζει, πρέπει να βγει. Ρίχνεται στον καναπέ και κλαίει. Κλαίει να ελαφρώσει το βάρος το ασήκωτο που της πλακώνει το στήθος. Εκεί τη βρήκε η κυρία - Μαρία, όταν γύρισε. Μόνο που η πάλη των αισθημάτων της την είχε αποκάμει, είχε αποκοιμηθεί….»
