ΡΟΔΟΣ 19/10/2023
«Τη Ρόδο τη ρωτήσαμε αν αντέχει τόση τοξικότητα;»
Γράφει η Μαρία Βάλλα
Διευκρινίζω ότι, δεν γράφω εκπροσωπώντας τα μέλη της Ένωσης Καλυμνίων Ρόδου, αλλά, κουβαλώντας ως πρόεδρος, τις αγωνίες του συλλόγου αυτού που πρεσβεύει ένα μέρος του τοπικού πολιτισμού, ως δημοσιογράφος και ως πολίτης της Ρόδου. Ενός νησιού, όπου βαρεθήκαμε να διαπιστώνουμε πόσοι τελικά, παίζουν το παιδικό παιχνίδι «τόμπολα» στις πλάτες του . Τη Ρόδο τη ρωτήσαμε αν αντέχει, όλη αυτή την αλληλοεξόντωση;
Δεν μας έφτανε, το υπερτοξικό κλίμα της προεκλογικής περιόδου, το δηλητήριο συνεχίζεται πανηγυρικά. Διότι όλο αυτό που προηγήθηκε και συνεχίζεται, θυμίζει πανηγύρι κακοπροαίρετων συμπεριφορών.
Ο λόγος, για τα όσα λέγεται πως έγραψε, η συμπολίτισσά μας κ. Ελένη Παππά, που εγώ προσωπικά, την γνωρίζω μέσα από το τεράστιο δοτικό, φιλανθρωπικό και αλτρουιστικό έργο της. Και όπου σήμερα, κλήθηκαν πολίτες της Ρόδου, να υπογράψουν εναντίον της. Αλήθεια, γιατί ακριβώς θα υπέγραφαν; Για τον εξοστρακισμό της ή για να την κάψουμε ζωντανή στη μέση της πλατείας;
Όπως ελέχθη, εξύβρισε άτομο, το οποίο μετέστη στην Αιώνια Ανατολή. Εκτιμώ ότι, δεν υπάρχει άνθρωπος στη γη αυτή, που θα μείωνε το γεγονός της απώλεια ενός παιδιού και το συναίσθημα πόνου που έχει κάθε γονέας μπροστά σε κάτι τέτοιο. Είναι πραγματικά, ό,τι χειρότερο μπορούμε ως γονείς να σκεφτούμε.
Γι αυτό και έψαξα, προκειμένου να ανακαλύψω τι ακριβώς έγραψε η κ. Παππά – διότι, όσο και αν το ζήτησα, δεν το εμφάνιζε κανείς. Βρήκα λοιπόν και παραθέτω τα γραφόμενά της: «μερικούς ανθρώπους, θα πρέπει να τους λυπάσαι, διότι, παρόλα τα χτυπήματα της μοίρας, αυτοί, συνεχίζουν να δείχνουν τον κακό χαρακτήρα τους. Δυστυχώς, δεν αλλάζουν. Ο νοών νοήτω.»
Προσωπικά, δεν διαπίστωσα να ονοματίζεται, να καθυβρίζεται και να αμαυρώνεται κανενός η μνήμη, διότι, θα ήμουν η πρώτη που θα πετροβολούσα, ιδιαίτερα, αν πρόκειται για ένα παιδί…
Διαπιστώνοντας ότι, δεν εμφανιζόταν αυτό το κείμενο, κατέληξα στην εξής πιθανότητα που εύχομαι να μην ισχύει: στόχος, να μην ήταν τελικά, η Ελένη Παππά, αλλά ο γιός της, ο σημερινός Υφυπουργός Ναυτιλίας Γιάννης Παππάς. Μήπως για πολιτικούς λόγους; Διότι, δυστυχώς, όσο πιο δυνατό έργο κάνει κάποιος και όσο πιο πολύ ακούγεται, τόσο περισσότερο μπαίνει στο στόχαστρο. Αρρωστημένο, αλλά συμβαίνει… Και οδηγήθηκα εύλογα εκεί, διότι, αναφέρθηκε πολλές φορές στις αναρτήσεις ποιανού μητέρα είναι η κ. Παππά. Εμείς, οι δημοσιογράφοι, διαβάζουμε και ερμηνεύουμε πρωτίστως, πίσω από τις λέξεις…
Κε Πρόεδρε των ξενοδοχοϋπαλλήλων, εκτιμώντας το έργο που επί τόσες δεκαετίες προσφέρετε στον τουρισμό, οι στοχοποιημένες ανακοινώσεις μέσω των media και το μάζεμα υπογραφών, όπως γινόταν την πανάρχαια εποχή του εξοστρακισμού, για μια ανακοίνωση που δεν λέει τίποτα από αυτά που αναφέρονται στα media, δεν είναι αντίδραση της σύγχρονης κοινωνίας της Ρόδου, αλλά ούτε και αντίδραση ενός πονεμένου γονέα. Και σας το λέω, ως μάννα τριών παιδιών, που μεγάλωσα και σπούδασα, με τις δικές μου πλάτες και μόνο.
Οι σημερινές υπογραφές, που θα καταλήξουν; θα μπουν συμπολίτες μας σε περιπέτειες, ίσως και δικαστήρια; είναι αυτός ο διχασμός, εικόνα του νησιού μας;
Ή θεωρούμε, πως, με τέτοιες αντιδράσεις, μειώνεται το έργο που συνεχίζει να προσφέρει στα Δωδεκάνησα ο Γιάννης Παππάς, καθώς και το έργο των υπολοίπων πολιτικών που μας εκπροσωπούν; Υπάρχει και η αντίδραση, των ανθρώπων που με τέτοιες, ενορχηστρωμένες κινήσεις, θυμώνουν και έρχονται ακόμα πιο κοντά σε αυτούς που σηκώνουν το βάρος της δυσφήμισης.
Δεν αμαυρώνεται λοιπόν, με τέτοιους τρόπους το έργο, ούτε του Παππά, ούτε του Κόνσολα, ούτε του Υψηλάντη, ούτε της Μίκας ούτε του Νικητιάδη, ούτε του Χατζημάρκου, ούτε του Καμπουράκη. Διότι, όσο μπόρεσε ο καθένας από αυτούς, αποτύπωσε το δικό του στίγμα με προσφορά στον τόπο μας.
Κε Πρόεδρε, σεβόμενη απόλυτα την απώλεια του παιδιού σας, που κι εγώ θρήνησα, χωρίς να την έχω γνωρίσει από κοντά, η εμπειρία και η ιστορία δείχνουν ότι, ο περισσότερος κόσμος καταλαβαίνει πάντα, το τι συμβαίνει ακριβώς. Και είναι οι πολλοί, αυτοί που περισσότερο σκέφτονται και λιγότερο φωνάζουν. Και ο θρήνος, για κάθε γονέα, είναι βουβός. Δέκα υπογραφές περισσότερες ή λιγότερες, δεν σημαίνουν και δεν αλλάζουν τίποτα, γι΄αυτό το κορίτσι που έφυγε τόσο άδικα, χωρίς να προλάβει να ζήσει και να δημιουργήσει. Και αν ήταν εδώ, ανάμεσά μας, είμαι σίγουρη ότι, θα υποδείκνυε σε εμάς τους μεγάλους και – υποτίθεται - σοφούς, διαφορετικό τρόπο σκέψης. Με σαφώς λιγότερη τοξίνη. Διότι οι νέοι, έχουν να μας διδάξουν πολλά, που εμείς αφήσαμε πίσω…
Μαρία Βάλλα
Δημοσιογράφος
