Η κουλτούρα, το βιοτικό επίπεδο και η ευαισθητοποίηση των πολιτών μιας πόλης αποτυπώνεται στις λεπτομέρειες που μπορεί να διακρίνει εκείνος που θα την επισκεφθεί. Διότι αυτά τα μικρά είναι εκείνα που κρύβουν μέσα τους τις μεγάλες αλήθειες και αυτά είναι που διαφοροποιούν τις εντυπώσεις στο φαντασιακό των επισκεπτών. Κάποια μάλιστα δημιουργούν συναισθηματικό δέσιμο πόλεων και ανθρώπων. Το πλέον εύκολο είναι να κατηγορήσει κάποιος τις αρχές για όλα τα κακώς κείμενα που λαμβάνουν χώρα μέσα σε μια πόλη. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι διοικούντες φέρουν μεγάλη ευθύνη για αρκετά δεινά που μας ταλανίζουν χρόνια. Ας τους αφήσουμε όμως για λίγο εκτός και ας εξετάσουμε τη δική μας στάση απέναντι στον τόπο μας, τον ευλογημένο όπως αρέσκονται οι πάντες να τον αποκαλούν. Πώς τον θεωρούμε ευλογημένο, ενώ του φερόμαστε ως αφορισμένο; Διότι είναι ασύμβατο να εισπράττει κάποιος την ευλογία του και την ομορφιά του στα λόγια και στη τσέπη, εφόσον ευλογία κατά πολλούς σημαίνει παράς, και στην πράξη να περιμένει από άλλους να τον φροντίσουν. Η περισυλλογή των σκουπιδιών από τους κάδους είναι δουλειά της Δημοτικής Αρχής, το πεταμένο τενεκεδάκι στο δρόμο όμως δεν είναι απαραίτητα δική της υπόθεση. Η ανάδειξη των μνημείων είναι υπόθεση των πολιτικών, η προστασία τους όμως είναι υπόθεση ΚΑΙ των πολιτών. Η κατασκευή των υποδομών είναι υπόθεση των αρχών, η διατήρησή τους όμως είναι υπόθεση όλων. Σε άλλες χώρες επιβάλλεται δια νόμου η προστασία και η καθαριότητα των πεζοδρομίων. Εδώ τα αντιμετωπίζουμε ως προεκτάσεις των μαγαζιών μας, αλλά παράλληλα θεωρούμε υποχρεωμένη την υπηρεσία καθαριότητας να μας τα καθαρίσει. Σ’ αυτό το εφάμιλλο θέαμα της κλασικής αρχαιότητας έρχεται να προστεθεί ακόμα μια απείρου κάλλους ελληνική πατέντα. Στο δρόμο μπροστά από κάποια καταστήματα διασκέδασης και εστίασης τοποθετούνται σκαμπό και παρκάρονται μηχανάκια με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορεί κανένας, είτε φορολογούμενος πολίτης είτε τουρίστας, να παρκάρει το αυτοκίνητό του και χαλάσει τη μόστρα. Έτσι αυτό το κομμάτι του δρόμου περνάει στην κυριότητα του καταστηματάρχη. Διότι τι να το κάνει κάποιος το πεζοδρόμιο μόνο του αν δεν έχει και την προέκταση του δρόμου; Σε άλλες χώρες προσπαθούν να φυτέψουν δέντρα στους δρόμους για να ομορφύνουν το αστικό περιβάλλον. Εδώ τα έχουμε και παλεύουμε να τα εξαφανίσουμε, είτε καρφώνοντας πάνω τους τις πινακίδες μας, είτε ρίχνοντας χημικά για να ξεραθούν και να μην μας κρύβουν τα καταστήματά μας. Σε άλλες πόλεις σέβονται τους πεζούς, φτιάχνουν ράμπες για τους αναπήρους, ειδικές διαδρομές για τους τυφλούς και πεζόδρομους για να ενθαρρύνουν τους περίπατους. Εδώ παρκάρουμε μπροστά στις ράμπες (όπου υπάρχουν), εμποδίζουμε τις διαδρομές των τυφλών και όσον αφορά τους πεζούς έμεινε ευτυχώς ακόμα μια μειοψηφία που σέβεται τους διερχομένους στις διαβάσεις όταν οδηγεί κάποιο όχημα. Σε όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου αν είχαν τις φυσικές ομορφιές μας όχι απλά θα τις προστάτευαν αλλά θα κοστολογούσαν πολύ ακριβά το εισιτήριο για να τους επισκέπτες. Εδώ έχουμε Πεταλούδες, Μεσαιωνική Πόλη, Επτά Πηγές, Αρχαία Κάμειρο, Φιλέρημο, Καλλιθέα και απλά βυθιζόμαστε κάθε μέρα στη μιζέρια για την κατάντια μας. Την ίδια ώρα ο απέναντι λαός έχει ανάψει στο φουλ τις μηχανές και διαφημίζει τα αρχαία μας ως δικά του, φτιάχνει υποδομές, προσπαθεί με κάθε τρόπο να προσελκύσει κόσμο δίνοντας συνεχώς κίνητρα (μαρίνες, μηδενικά τέλη ελλιμενισμού, απλοποίηση διαδικασιών βίζας) κι εμείς απλά περιμένουμε το Μεσσία να μας σώσει. Η αλήθεια είναι πικρή αλλά είναι μια. Τα λάθη των πολιτικών είναι μεγάλα αλλά και τα δικά μας είναι τεράστια. Περιμένοντας απαθείς τους σωτήρες, δυσχεραίνουμε ακόμα περισσότερο την κατάστασή μας. Οι επιλογές δεν είναι πολλές. Ή γινόμαστε πιο υπεύθυνοι πολίτες και διεκδικούμε για τον τόπο μας το καλύτερο σε όλα τα επίπεδα ή περιμένουμε τη φυσική κατάληξη των πραγμάτων που είναι η μεταμόρφωσή μας σε τριτοκοσμικό παράδεισο, του οποίου τις ομορφιές του θα τις εκμεταλλεύονται και θα τις χαίρονται άλλοι. Ιδού η Ρόδος!
Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
