ΣΕ ΜΙΑ ΥΓΙΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ...
-Σ’ ένα νησί που είναι απόλυτα ταυτισμένο με την έννοια της φιλοξενίας και όλων των αρχών που τη διέπουν και με τους κατοίκους του να θεωρούν ιερό τον ξένο, οποιοδήποτε γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με αυτά είναι κάτι που θεωρείται παράταιρο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έγκλημα. Ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για έγκλημα τόσο στυγερό και τόσο ειδεχθές όσο αυτό που στέρησε τη ζωή της Ελένης.
Βλέπετε τόσο μεγάλη είναι η πίκρα όλων εμάς που αγαπάμε αυτό το νησί, που η Ελένη έγινε η κόρη και η αδερφή μας, άσχετα αν τη γνωρίζαμε ή όχι. Η Ελένη, που ήρθε στον τόπο μας να μορφωθεί και να ζήσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής της. Που στο πρόσωπό της όλοι μας συλλογιζόμαστε κάποιο δικό μας παιδί, που βρίσκεται σε ξένο τόπο είτε για σπουδές είτε για εργασία.
Με την Ελένη ταυτιζόμαστε. Σε καμία περίπτωση με τον οποιοδήποτε πράττει επονείδιστες πράξεις και ντροπιάζει, λερώνει και αμαυρώνει αυτό τον ευλογημένο τόπο. Γι’ αυτό και στον τόπο αυτό δεν χωράνε ούτε δολοφόνοι, ούτε δοξαστές του μίσους, ούτε φερέφωνα της όποιας μισαλλόδοξης ρητορικής. Όποιος δε μπορεί ακόμα και αναπνέοντας να μη μολύνει τον αέρα μας, τον προτρέπουμε να βρει μια άλλη γωνιά της γης να περιφέρει το σαρκίο του.
Η δολοφονία της Ελένη με αυτό τον βάναυσο τρόπο αποτελεί την ύψιστη ύβρη προς την ίδια την έννοια της φιλοξενίας και τη θεϊκή της υπόσταση. Την ιερή έννοια της φιλοξενίας που υπάρχει σ’ αυτό το νησί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Γι’ αυτό και είναι απόλυτα δικαιολογημένη η οργή που υπάρχει στο νησί, τόσο προς τους υπαιτίους όσο και σε εκείνους που προσπαθούν να τους αιτιολογήσουν με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.
Πέρα όμως από όλα όσα ντροπιαστικά είδα το φως της δημοσιότητας και με αφορμή το ίδιο το γεγονός, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κάνουμε μια αυτοκριτική. Να κοιταχτούμε στον καθρέπτη και να δούμε τι μερίδιο μας αναλογεί σε αυτή την τραγωδία. Γιατί οι ευθύνες δεν γεννιούνται μόνο μέσα από τις πράξεις. Γεννιούνται εξίσου και μέσα από τη σιωπή.
Το ότι μια νεαρή κοπέλα δολοφονήθηκε με έναν τόσο φρικιαστικό τρόπο από συνομηλίκους της είναι απόδειξη μιας ευρύτερης αποτυχίας. Μιας αποτυχίας γονιών, δασκάλων, προτύπων. Μιας προδιαγεγραμμένης αποτυχίας που εδώ και χρόνια επισημαίνουμε συνεχώς. Όλη αυτή η κρίση αξιών και η έλλειψη σεβασμού στις πανανθρώπινες αξίες ήταν θέμα χρόνου να επιφέρει τη σήψη της κοινωνίας μας. Χρειαζόμαστε μήπως κι άλλα δείγματα για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά;
Μήπως στο βωμό του χρήματος θυσιάσαμε όλα εκείνα που μας προστάτευαν από μια τέτοια νοσηρή κατάληξη; Μήπως χάσαμε την επαφή μας ακόμα και με τους δικούς μας ανθρώπους προσπαθώντας να συσσωρεύουμε ύλη; Μήπως μετατρέψαμε τα σχολεία σε χώρους στάθμευσης παιδιών και όχι σε χώρους ανάπλασης υπεύθυνων μελλοντικών πολιτών; Μήπως όλα αυτά τα τηλεοπτικά “σκουπίδια” που μας σερβίρουν καθημερινά, έχουν φθείρει τα “θεμέλια του οικοδομήματος”;
Δεν ξέρω πόσοι έχουν το σθένος να απαντήσουν με ειλικρίνεια και να αναλάβουν τη δική τους ευθύνη, το σίγουρο όμως είναι πως σε μια υγιή κοινωνία δεν σκοτώνουν μια κοπέλα και δεν την πετάνε από τα βράχια επειδή δεν υπέκυψε σε αρρωστημένες ορέξεις ή σε οποιονδήποτε εκβιασμό.
Όπως επίσης σε μια υγιή κοινωνία, σεβόμαστε το νεκρό και τη μνήμη του. Δεν αναπαράγουμε ανυπόστατες φήμες προσπαθώντας να του αποδώσουμε μέρος της ευθύνης για το θάνατό του. Σε μια υγιή κοινωνία ποτέ δεν φταίει το θύμα. Πάντα φταίει ο θύτης. Σε μια υγιή κοινωνία το ΟΧΙ είναι μια εξίσου αξιοσέβαστη απάντηση.
Είναι θέμα επιλογής το τι κοινωνία θέλουμε. Αν μας αρέσει αυτή που έχουμε μπορούμε απλά να λησμονήσουμε και αυτό το αποτρόπαιο γεγονός. Αν δεν μας αρέσει, έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας, η οποία ξεκινάει από αυτήν εδώ τη στιγμή.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
