Το παγκόσμιο (global) και το τοπικό (local) είναι έννοιες συμπληρωματικές-(glocal). Το νέο μοντέλο ανάπτυξης, η πρόκληση για τη νέα διακυβέρνηση - Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας

Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας - Το παγκόσμιο (global) και το τοπικό (local)
είναι έννοιες συμπληρωματικές-(glocal).
Το νέο μοντέλο ανάπτυξης, η πρόκληση για τη νέα διακυβέρνηση


Ο νέος κόσμος βρίσκεται πάνω στην αστάθεια του Διεθνούς Συστήματος. Πλήθος νέων προβλημάτων αναδύονται που ενέχουν μια συνθετότητα η οποία προκαλείται από το στρεβλό  οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης. Πράγματι, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ συμπαρέσυρε το διπολικό σύστημα και άνοιξε τους ασκούς της παγκοσμιοποίησης. Τα πράγματα κινούνται με ραγδαίους τρόπους, η τεχνολογία υποστηρίζει το συγκεντρωτισμό των αναπτυγμένων χωρών, η υπερκατανάλωση εκμεταλλεύεται τους φυσικούς πόρους, η ατομικότητα κυριαρχεί στο κυνήγι της επίπλαστης ευημερίας, η μεγέθυνση των δεικτών ανάπτυξης οδηγεί τον πλανήτη Γη σε μονοπάτια περιβαλλοντικών κα κοινωνικών αδιεξόδων.   
Το Διακρατικό Σύστημα διαβλέποντας τους κινδύνους του μέλλοντος προσπάθησε πολλές φόρες να θέσει κανόνες μέσα από παγκόσμιες Διασκέψεις για την μορφή της επιδιωκόμενη ανάπτυξη καταλήγοντας στα μέσα του ‘80 στην Αειφόρο Ανάπτυξη. Είναι η Ανάπτυξη που εγγυάται τις σημερινές ανάγκες της ανθρωπότητας χωρίς να φαλκιδεύει των επόμενων γενναίων. Είναι η απάντηση στις προκλήσεις των καιρών, στα περιβαλλοντικά προβλήματα που όλο και περισσότερο σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό της κοινωνίας. Οι συνιστώσες του περιβάλλοντος,  της κοινωνίας, της οικονομίας, του πολιτισμού μετρούμενου με την παράμετρο του ήθους και των αξιών, αλλά και της ανθρώπινης αειφορίας οφείλουν να συγκλίνουν στο σημείο της βέλτιστης ισορροπίας προς όφελος της βιοποικιλότητας.
Σήμερα, υπάρχει αδήριτη ανάγκη, η αστυφιλία να ελεγχθεί και οι σύγχρονες πόλεις, η αστική έκφανση του περιβάλλοντος, να αποκτήσουν οικολογική ταυτότητα ξεφεύγοντας από την ανισορροπία μεταξύ εισαγόμενων και εξαγόμενων «αναγκών» διαβίωσης.
Δεν γίνεται να υπερπαράγουμε  και να υπερκαταναλώνουμε σε σχέση με  τα φυσικά αποθέματα ανατρέποντας  την φέρουσα ικανότητα της περιοχής.  Η επιταγή είναι η βιώσιμη πόλη να αποκτήσει σάρκα και οστά μέσα από χωροταξικές επιλογές, ώστε να αρχίσει η πόλη να (ξαν)αναπνέει, η κοινωνική συνοχή να επανέλθει και η βιώσιμη κινητικότητα να κατακτήσεις τις μεταφορές και τις μετακινήσεις.
Χρειάζεται ένα νέος τρόπος ζωής του μέτρου και της αναγνώρισης του «Άλλου», σε βαθμό ώστε οι εξαγγελίες των Διεθνών Συνεδρίων και των Διεθνών Οργανισμών να βρουν ευήκοα ώτα στους πολίτες. Πολίτες ενεργοί, οι οποίοι  οφείλουν να κτίσουν το δικό τους μέλλον με την ευαισθησία και την αλληλεγγύη που αιώνες τώρα προσδιόριζαν την ανθρωπινή εξέλιξη στο χωροχρόνο. Τα μεγαλειώδη έργα έγιναν μέσα από τη σοφία του Λόγου και την ικανότητα του δημιουργού.  Του δημιουργού που ονειρεύεται και φαντάζεται ένα κόσμο των ίσων ευκαιριών, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ευθύνης και της αγάπης
Εντός αυτού του κοσμικού ποιητικού χώρου, όπου όλοι θέλουν να συνεργαστούν  από το κάτοικο του μικρού χωριού έως τον παγκόσμιο πολίτη, η συγκολλητική ταινία  λέγεται Αειφόρος πορεία.
Σε αυτήν βασιζόμαστε για να δομήσουμε την ελπίδα για ένα κόσμο χωρίς ρύπανση και τρύπα του όζοντος, χωρίς φτώχεια και φαβέλες, χωρίς ερημοποίηση και αποκλεισμούς, χωρίς πολέμους και δυστυχία. Θα είναι ο κόσμος της διαλεκτικής της Φύσης, της ήπιας και μετριοπαθούς ανάπτυξης, της κοινωνικής επαφής και αλληλεκτίμησης, της οικονομίας που θα υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τους δείκτες πλουτισμού των ολίγων.
Σε αυτό το κάλεσμα κανείς δεν μπορεί να λείψει.  Η ειρηνική επανάσταση της αειφορίας μπορεί να ξεκινήσει από το τοπικό για να επεκταθεί στο παγκόσμιο επίπεδο. Χωρίς το Local δεν μπορεί να «σταθεί» το Global. Η σύγχρονη απάντηση είναι το «GLOCAL», όπου το παγκόσμιο διεισδύει στο τοπικό σε τρόπο ώστε να επωφελείται από αυτό και το τοπικό να αισθάνεται ότι επιτελεί βασικό ρόλο στην εξέλιξη της τοπικής πορείας.   
Η διπλωματία της Αειφόρου Ανάπτυξης μπορεί να μας φέρει κοντύτερα, είτε ως άτομα είτε ως έθνη. Τα περιβαλλοντικά ζήτημα δεν αφορούν μονό της γειτονία μας. Οι οικονομικές δυσπραγίες δεν ενοχλούν μόνο ένα κράτος. Οι κοινωνικές αναταραχές, η μετανάστευση δεν είναι θέματα του ενός. Η ηθική κατάπτωση δεν μπορεί να παραμένει σ΄ έκταση. Η ποιότητα ζωής οφείλει να επανέλθει σε ένα καινούργιο πολιτισμό, στον «Πολιτισμό του Λογίζομαι»και όχι του παραλογίζομαι.
Ο μεγάλος ιστορικός Θουκυδίδης έλεγε «Οι καιροί ου μενετοί».
Σήμερα που τα πάντα κινούνται στον αστερισμό της αστάθειας και της αβεβαιότητας, της πραγμάτωσης και της έκρηξης της τεχνοκρατίας,  ζητούνται σταθερές, ζητούνται απάνεμα λιμάνια. Η πολιτική και η  αλληλεγγύη προς όλα βιοτικά είδη είναι αναγκαία, η αγάπη για τον δίπλα υποχρέωση.
Γιατί το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κίνα, μπορεί να επηρεάσει το κλίμα στη Ρόδο.  
Οι επερχόμενες εκλογές στη χώρα χορηγούν μια ευκαιρία για την επανεξέταση της έννοιας της ανάπτυξης…μπορεί και πρέπει να ανοίξει και αυτός ο διάλογος.
Δεν ζούμε μόνοι, δεν πρέπει να νοιώθουμε μόνοι.