ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ-Όταν το 2004 η χώρα μας διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες μας υποχρέωσαν να αγοράσουμε όλα τα σύγχρονα συστήματα ασφάλειας για να αποτρέψουμε πιθανές τρομοκρατικές επιθέσεις και να μην κινδυνεύσουν οι αθλητές και οι επισκέπτες. Ανάμεσά τους κι εκείνη η “φούσκα” που κυκλοφορούσε πάνω από τον αττικό ουρανό καταγράφοντας όλη την κίνηση γύρω από τους χώρους διεξαγωγής των Αγώνων.
Εκείνες τις ημέρες τουλάχιστον απ’ όσο μπορώ να θυμάμαι, όχι μόνο “δεν άνοιξε ρουθούνι” αλλά δεν υπήρξε ούτε καν η υποψία τρομοκρατικού χτυπήματος στη χώρα μας και ο λόγος ήταν πάρα πολύ απλός. Η Ελλάδα ουδέποτε στη σύγχρονη ιστορία της δεν υιοθέτησε ιμπεριαλιστική πολιτική, δεν πήγε ποτέ σε άλλες χώρες ως κατακτητής για να αντλήσει τους φυσικούς τους πόρους και να εκδουλεύσει τους κατοίκους τους.
Στα συν της χώρας μας είναι το γεγονός ότι κάθε καλοκαίρι εκατομμύρια άνθρωποι απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου έρχονται για να απολαύσουν τις διακοπές τους, χωρίς να έχουν το φόβο ότι κάποιος ψυχοπαθής θα κάνει μια επίθεση αυτοκτονίας και θα τους στερήσει τη ζωή. Κι αυτό το έχουμε καταφέρει κυρίως διότι είμαστε καλοί οικοδεσπότες. Όχι γιατί έχουμε οπλοφόρους σε κάθε γειτονιά, αλλά γιατί σ’ αυτή τη χώρα αρκεί να σηκώσεις ένα ποτήρι και να πεις “γεια μας” για να γίνεις ένα με τη διπλανή παρέα.
Έχουμε μάθει κυρίως τα τελευταία χρόνια να εστιάζουμε μόνο στ’ αρνητικά που έχουμε ως έθνος, που σίγουρα είναι αρκετά. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν υπάρχει η έννοια του “φιλέματος”. Άνθρωποι χωρίς την οικονομική επιφάνεια, αν κάποιος τους χτυπήσει την πόρτα θεωρούν υποχρέωσή τους να τους δώσουν έστω κι ένα ποτήρι νερό με την καρδιά τους για το καλό.
Ελλάδα και φιλοξενία είναι έννοιες ταυτόσημες εδώ και χιλιάδες χρόνια. Όσο κι αν το θεωρούμε δεδομένο αυτός είναι ένας από τους λόγους που κάποιοι από τους επισκέπτες μας έρχονται ξανά και ξανά. Αυτό το συναντάμε ακόμα και στις μικρές ξενοδοχειακές μονάδες, όπου πελάτες και ιδιοκτήτες γίνονται φίλοι και ανταμώνουν κάθε καλοκαίρι κάτω από τον μοναδικό ελληνικό ουρανό.
Δεν είναι βιομηχανία ο ελληνικός τουρισμός και είναι μεγάλο λάθος να τον αντιμετωπίζουμε έτσι. Δεν είμαστε ούτε Βραζιλία, ούτε Ταϋλάνδη, ούτε κάποια χώρα με εξαθλιωμένους κατοίκους που προσπαθούν να επιβιώσουν υπηρετώντας τις απαιτήσεις των τουριστών-αφεντάδων. Δεν θέλουμε να γίνουμε κάτι τέτοιο. Ο ελληνικός τουρισμός έχει ένα κομμάτι από τη ψυχή αυτού του λαού και η ψυχή δεν κοστολογείται.
Γιατί μπορεί να έχουμε αλλοιωθεί σε αρκετά πράγματα, αλλά για κάποιο λόγο καταφέρνουμε να διατηρούμε μερικά χαρακτηριστικά που μας δίνουν μια μοναδικότητα. Εκεί που η αγανάκτιση για την κατάντια μας έχει χτυπήσει κόκκινο, θα βρεθεί ένας που θα σηκώσει πάνω του όλη τη φυλή και με μια πράξη απεριόριστης καλοσύνης θα την ξεπλύνει απ’ όλη τη ντροπή που της φόρτωσαν.
Κανείς δεν είναι τέλειος πάνω σ’ αυτό τον κόσμο. Όλοι μας ακροβατούμε μεταξύ του καλού και του κακού μας εαυτού. Οι Έλληνες είμασταν πάντα λαός του δράματος και της υπερβολής. Του καβγά, της διχόνοιας, των μεγάλων παρεξηγήσεων. Αλλά μπροστά στον ξένο και μπροστά στον κίνδυνο, παραμερίζουμε τη διαφορά και δίνουμε τη ψυχή μας. Αυτό είναι το μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι. Η ευκαιρία που δίνουμε στους εαυτούς μας να βγάλουμε από μέσα μας τα καλύτερα χαρακτηριστικά μας. Αυτοί που την εκμεταλλεύονται σε κάθε περίπτωση είναι κερδισμένοι.
-- Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
