ΤΗΣ ΓΕΡΑΚΙΝΑΣ ΓΙΟΣ
Όσα βιβλία κι αν διαβάσει κάποιος, όση μόρφωση κι αν αποκτήσει, μπροστά στην ομορφιά και στη σοφία της φύσης πάντα θα νιώθει το δέος να τον κυριεύει. Ίσως γιατί το τελειότερο αεροπλάνο μας δεν μπορεί να συγκριθεί με τη χάρη μιας γερακίνας που μαθαίνει στα μικρά της τα μυστικά των πτήσεων και των καταδύσεων προκειμένου να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Κι είναι μάλλον ευλογία να βρεθεί κάποιος αυτόπτης μάρτυρας σε μια τέτοια σκηνή.
Θα ‘τανε Μάης του 2009 όταν εντόπισα μια τέτοια ιδιαίτερη “Σχολή Ικάρων” έξω από το παράθυρο του γραφείου μου. Μια γερακίνα με τρία μικρά γεράκια φτερούγιζαν κυκλικά γύρω από ένα θαμνώδη λόφο και μόλις η μάνα εντόπιζε κάποιο θήραμα, βούταγε προτρέποντάς τα να κάνουν το ίδιο για να το πιάσουν. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα μέχρι τα μικρά να τελειοποιήσουν την τεχνική τους και να μπορέσουν να μιμηθούν με ακρίβεια τη “δασκάλα” τους, η οποία ακούραστη έδειχνε ξανά και ξανά τις κινήσεις. Λίγο πριν σουρουπώσει η τάξη σχόλασε.
Οι Κινέζοι λένε πως στα παιδιά πρέπει να δίνεις ρίζες όταν είναι μικρά και φτερά όταν μεγαλώσουν. Οι αρχαίοι Έλληνες προέτρεπαν τα παιδιά τους να τους ξεπεράσουν και να γίνουν καλύτερα απ’ τους ίδιους. Τα νιάτα είναι φτιαγμένα για ανατροπές. Είναι φωτιά που λυγά τα σίδερα και χείμμαρος ταυτόχρονα που μπορεί να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Μεγαλώνοντας αναπόφευκτα αναζητούν λιμάνια και άγκυρες για να νιώθουν ασφάλεια. Νομοτελειακά όμως το νέο ανατρέπει το παλιό. Αν δεν το κάνει κάπου υπάρχει σφάλμα.
Είναι αλήθεια πως στις μέρες μας οι νέοι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ιδιαίτερα τρομακτικό φαινόμενο. Την ανεργία. Είναι επίσης αλήθεια πως δύσκολα καταφέρνουν να τρυπώσουν στα γρανάζια του συστήματος και να επιβιώσουν. Από την άλλη όμως, ανατρέχοντας στην ιστορία, στη θέση τους κάποια χρόνια πίσω υπήρξαν νέοι που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν πείνα, πολέμο, φτώχεια, αναλφαβητισμό, ξενιτιά, ξενοφοβία. Παρόλ’ αυτά επιβίωσαν και κατάφεραν αρκετά παρά τα λιγοστά εφόδια που διέθεταν. Κάποιοι ξεκίνησαν με ελάχιστα χρήματα στη τσέπη αλλά με πολλά όνειρα στο κεφάλι και πολλή υπομονή και επιμονή στη ψυχή και τελικά κατόρθωσαν να μεγαλουργήσουν.
Σήμερα τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Υπάρχει γνώση, πληροφορία, τεχνολογία που δεν γνωρίζει σύνορα και δεν κοιμάται ποτέ. Εντούτοις η νέα γενιά μοιάζει υπνωτισμένη, χωρίς ξεκάθαρους στόχους, χωρίς οράματα, χωρίς ελπίδα. Φταίει ίσως η ευμάρεια και η “γερακίνα” που δεν ασχολήθηκε αρκετά με τα μαθήματα πτήσεων τους. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο για να γίνει κάποιος καλός γονιός, όμως σίγουρα το να βγει μια ισορροπημένη προσωπικότητα από μια οικογένεια που έχει εναποθέσει τη διαπαιδαγώγησή του στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο είναι το ίδιο δύσκολο όσο το να γεννηθεί κάποιος στον Πειραιά και να μην γίνει οπαδός του Ολυμπιακού.
Είναι πλέον και επιστημονικά υπό αμφισβήτηση κατά πόσο η πληθώρα αγαθών και πληροφορίας κάνει καλό στην ανάπτυξη προσωπικοτήτων. Κάποιοι υποστηρίζουν πως μέσα από τις κακουχίες και τις στερήσεις βγαίνουν οι ηγέτες, όπως τα πεινασμένα σκυλιά που δεν γνωρίζουν καιρικές συνθήκες και αποστάσεις. Απλά ποτέ δεν σταματούν να αναζητούν τροφή σε αντίθεση με τα καλοταϊσμένα σκυλιά που όλη την ημέρα κοιμούνται.
Αυτή είναι η φύση και ακόμα και εμείς οι άνθρωποι δεν κατορθώνουμε να νικήσουμε τα ένστικτά μας. Αυτή όμως είναι και η σύγχρονη πρόκληση της νέας γενιάς. Πρώτα να νικήσει την αδράνειά της, κατόπιν να καταπολεμήσει το σύστημα και τέλος να αφήσει το δικό της στίγμα μέχρι να την ανατρέψει η επόμενη. Δύσκολο ήταν πάντα και ακατόρθωτο θα φαίνεται όσο εξακολουθεί κάποιος να το βλέπει χωμένος μέσα στον καναπέ του. Αν όμως δεν δοθεί η μάχη κανείς δεν θα μάθει ποιος τελικά κέρδισε.
Aπό τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
