ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ -“Η υπόσχεση που δόθηκε ήταν μια αναγκαιότητα του παρελθόντος. Ο λόγος που δεν κρατήθηκε είναι μια αναγκαιότητα του παρόντος.” - Νικολό Μακιαβέλι, Ο Ηγεμόνας. -Η εξουσία αποτελεί ίσως ένα από τα πιο ισχυρά αφροδισιακά που υπάρχουν. Όλοι όσοι κυβερνούν, αναπτύσσουν μια συμπλεγματική σχέση μαζί της. Δεν θέλουν με τίποτα να τη χάσουν από τα χέρια τους και σχεδόν όλοι είναι ικανοί να αντιβούν τις αρχές και τις αξίες τους προκειμένου να τα καταφέρουν. Όσο δε πιο επιρρεπείς είναι στην κολακεία και στις εφήμερες απολαύσεις, τόσο πιο παθιασμένοι γίνονται “με την καρέκλα” και τόσο πιο καταθλιπτικοί όταν τη χάσουν.
Η ανθρώπινη φύση είναι περίεργη από μόνη της. Το άρχειν και το άρχεσθαι περιπλέκεται συνεχώς εντός της και την οδηγεί σε ακαταλαβίστικες συμπεριφορές σύμφωνα με την κοινή λογική. Όποιος όμως γνωρίζει τη σφοδρότητα του πάθους που γεννά μια σχέση με την εξουσία μπορεί να κατανοήσει πολλά.
Το πρόβλημα όμως με τους “εραστές” της εξουσίας δεν ήταν ποτέ αυτό καθαυτό το πάθος τους. Το πρόβλημα είναι οι ανασφάλειες που τους γεννά και όσοι τις εκμεταλλεύονται αυτές για δικό τους όφελος. Οι γνωστοί από την αρχαιότητα κόλακες, οι οποίοι φρόντιζαν να καθησυχάζουν τους άρχοντες για τη σοφία και τη δημοφιλία τους ενώ τις περισσότερες φορές συνέβαινε το αντίθετο.
Αυτοί λοιπόν προκειμένου να απολαμβάνουν τα προνόμια που τους δίνει η θέση τους, ενώ γνωρίζουν την αλήθεια, φροντίζουν να μεταφέρουν τα μηνύματα που λαμβάνουν παραποιημένα. Κάποιοι το κάνουν και με δόλο εποφθαλμιώντας οι ίδιοι την εξουσία. Όπως και να ‘χει εκείνος που θα έπρεπε να έχει μια ρεαλιστική εικόνα των πραγμάτων, σχεδόν ποτέ δεν την έχει γιατί μέσα στην αγωνία του να διατηρήσει την “ερωμένη” του, προτιμά να φορέσει τα γυαλιά που του προσφέρουν και τα οποία ωραιοποιούν τα πάντα.
Φορώντας αυτά τα γυαλιά καταφέρνει να κατευνάσει έστω και προσωρινά τους εσωτερικούς του δαίμονες και να ζει μέσα στην ψευθαίσθηση του πάθους του. Τι γίνεται όμως όταν τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά; Τι γίνεται όταν η κατάσταση έχει χάσει κάθε έλεγχο και είναι σχεδόν αδύνατον να επανέλθει;
Εκεί αρχίζει το μεγάλο δράμα. Οι κόλακες εξαφανίζονται και διαπιστώνει τη μοναξιά της επερχόμενης αποτυχίας. Τα ίδια γυαλιά που του τα εμφάνιζαν όλα ρόδινα και ιδανικά, στην προκειμένη του τα εμφανίζουν όλα πιο τραγικά. Έτσι υποκύπτει σε μια σειρά από λάθη που στο τέλος δεν μπορούν να ανατρέψουν το αναπόφευκτο.
Εξουσία, ίντριγκα και πάθη συμπορεύονται εδώ και αιώνες. Από τότε που το ανθρώπινο γένος οργανώθηκε σε κοινωνίες. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που κατόρθωσαν να μείνουν μακριά από τα “δηλητήρια” των αυλοκόλακων και να μη φορέσουν τα γυαλιά της εξουσίας. Όσοι όμως τα κατάφεραν ήταν και αυτοί που προσέφεραν πραγματικά στο λαό τους και τους έδειξαν έναν άλλο δρόμο. Οι υπόλοιποι απλά καταγράφηκαν σε μια μεγάλη λίστα αρχόντων, που ελάχιστοι ενδιαφέρονται και γνωρίζουν.
Η μακιαβελική προσέγγιση της εξουσίας αποτελεί μια τακτική για να διατηρηθεί κάποιος άρχοντας για όσο το δυνατόν περισσότερο στο αξίωμά του. Ο Μακιαβέλι για άλλους θεωρείται διάνοια και για άλλους ένας κυνικός και διεφθαρμένος αξιωματούχος. Εξαρτάται πως λαμβάνει ο καθένας τα γραφόμενά του.
Πέραν όμως του Μακιαβέλι και των γενικότερων αρχών της πολιτικής επιστήμης, υπάρχει πάντα μια ασφαλής οδός για να βαδίσει κάποιος που θέλει να δημιουργήσει υστεροφημία ως άρχοντας. Αυτή η οδός είναι εκείνη που λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις ανάγκες και τις αγωνίες του λαού. Εκείνη που οδηγεί το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο σε μια πραγματική βιοτική και πνευματική αναβάθμιση.
Μπορεί ο λαός πολλές φορές να κάνει λάθη στις επιλογές του, όμως κάποιος πραγματικά ικανός είναι σε θέση να αντιληφθεί τι οδήγησε σ’ αυτές τις επιλογές και να αναδιπλώσει τη σκέψη και την τακτική του. Ο σοφός προνοεί. Ο ανόητος θεραπεύει.
--
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
