Στα αγριάδια...Του Μανώλη Δημελλά

Ο Μιχαήλος και ο Μηνάς, μπήκαν στη ανοιχτόκαρδη Σάντρα και ξεκινήσαν με τη δύση του ήλιου για τα Αγριάδια.

Όπως όλοι οι ερασιτέχνες ψαράδες τις Καρπάθου, έτσι κι αυτοί, περίμεναν ετούτη τη πρώτη γερή λαδιά του χρυσού Σεπτέμβρη, για να ξαμοληθούν με τις σαλαγγιές τους και να γεμίσουν τους κουβάδες, με τα παράξενα καλαμάρια, που είναι γνωστά σαν θράψαλα, αλλά εδώ κάτω, στο Νότο, επιμένουν να τα λένε Αγριάδια.

Τέτοια ψαρέματα πιο πολύ αξίζουν για τη κουβέντα και το μικρό ταξίδι, παρά για τα κυνήγια και τα αποτελέσματα τους. Όχι βέβαια ότι δεν είναι γκουρμέ ένα πιάτο αγριάδια με φασολάκια, έλα που όλοι τα θέλουμε μαγειρεμένα!

Τέσταραν λοιπόν τις μπαταρίες και άναψαν τα λαμπάκια από τους φακούς, δοκίμασαν τις χοντρές μίχινες και βγήκαν στα ανοιχτά της Αμμοοπής, πάνω στο μουτσούνι της Πατέλας.

Δεν αρχίνησαμε καλά, φώναξε αστεία ο Μιχαήλος στον Μηνά, και συνέχισε:

 -πήρες το μικρό φωτάκι από τη σαλαγγιά μου.

Έπειτα βάλθηκε να κοιτά τους βράχους και έψαχνε τα μυστικά σημάδια, εκείνα που μαρτυρούν τη κρυψώνα των ψαριών.

Η ώρα περνούσε  και τα ψεύτικα δολώματα χοροπηδούσαν, φωσφόριζαν μέσα στη θάλασσα, όμως δεν πολυσυγκινούσαν τα Αγριάδια. Μα τότε, πάνω στην αλμυρή αναμονή, γίνονται οι καλύτερες κουβέντες από τους ψαράδες.

Θυμάσαι, τότε που έπιασα εκείνο το μεγάλο, το θεριό θάταν κοντά στα έξι κιλά,

λέει ο ένας στον άλλον, και δείχνει με τα χέρια και το σώμα του, το μέγεθος του παράξενου Αγριαδιού.

Πονούν τα Αγριάδια όταν πιάνονται και τραβιούνται έξω από τη θάλασσα;

Η μια διαφωνία πάνω στο θέμα, έφερνε την άλλη, αφού δεν έχουν αίμα, στα σίγουρα δεν πονούν. Η ενσυναίσθηση του κυνηγού για το θήραμα του δεν είναι μετρήσιμη, παρά μόνο στο αλάτι και το μαρινάρισμα της συνταγής!

Κι όσο η ώρα κυλούσε και γέμιζε ο κουβάς, τόσο οι δυό τους χαλάρωναν και γυρνούσαν το μυαλό έξω από το σκοτεινό βυθό της Αμμοοπής, έπιαναν αστεία και καλαμπούρια με σοβαρότητα και κάθε επισημότητα.

-Έπρεπε να είχαμε γεννηθεί σαράντα χρόνια αργότερα,

λέει ο Μηνάς ένω με μαεστρία και προσεκτικές, ντελικάτες κινήσεις, τραβά ένα ακόμη Αγριάδι προς τα πάνω, το φέρνει όλο και πιο κοντά στο τσουκάλι.

-Μετά το 2050, θα έχει βγει το φάρμακο της αθανασίας, θα πηγαίνεις σε μια κλινική και θα σου αλλάζουν χέρια, πόδια και συκωταριές, έπειτα θα σου δίνουν ημερομηνία λήξεως και θα βγαίνεις ολοκαίνουριος, μόνο το κεφάλι θα κρατάς κι αυτό άμα θέλεις! Όμως τι κρίμα, εκείνα τα χρόνια εμείς θα έχουμε ψοφήσει!

Ο Μιχαήλος είχε λίγα ζόρια, αφού ο Μηνάς λίγο πιο τυχερός, τον είχε ξεπεράσει. Όμως αυτά παθαίνεις όταν βγαίνεις με ξεχωριστούς κουβάδες, ενώ αν ρίχτεις σε έναν όλα τα ψαρέματα, όλα μπερδεύονται και χάνονται οι πρωτιές.

Και να που δεν άργησε, ένιωσε το πρώτο τσίμπημα στα χέρια του! Τράβηξε πάνω τη πετονιά, όμως το θύμα του έμοιαζε νεογένητο. Το αγριάδι ίσα που έπιανε τη μια παλάμη. Κι εκείνος χαμογέλασε, κι έβαλε τα πράματα στη σωστή σειρά.

-Αυτό είναι φοβερό αγριά(δ)ι, να το κάμεις με μια σαλατίτσα...μια πατατούλα...μια μακαρονάδα...ένα παστίτσιο...

Δεν άργησε, ο καιρός γλήογα το γύρισε σε μια ελαφριά Δραμουντάνα, τόσο όσο να φέρνει τον αφρό από το θαλασσινό καϊμάκι πάνω στα ρούχα και νωτίζει τα τελευταία στραπατσαρισμένα τσιγάρα μας.

Και δεν είναι που γεννηθήκαμε νωρίς, αν το δεις αλλιώς, μονολογεί ο Μηνάς,

 -καταλαβαίνεις ότι βγήκαμε πάνω στη στροφή, στο γύρισμα, της χειρότερης εποχής! Αφού δεν προλάβαμε ούτε εκείνες τις ευλογημένες μέρες, που οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου.

Ο Μιχαήλος συνέχισε να τραβά τη πετονιά, συμφωνούσε και διαφωνούσε μόνο με νεύματα, η γκίνια είχε πια σπάσει, και τα Αγριάδια, πονούσαν ή όχι, σκορπούσαν τα μελάνια τους πάνω στη Σάντρα. Το φεγγάρι υποκλινόταν στο Γαλαξία και η Κάρπαθος έπιανε από το χέρι ένα ακόμη γλυκό φθινόπωρο.

Στην επιστροφή κάποιος άλλος, περαστικός ψαράς, ρώτησε για κείνους, τους θαραλέους που πήραν τις βάρκες και βγήκαν πιο ανοιχτά.

-Ψαράδες ήτο κι αυτοί εκιά όξω;

Ο Μηνάς απάντησε με κάθε σοβαρότητα:

-Αυτοί στα σίγουρα θα πη(γ)ένασι για αμανίτες...

Τέτοιες γλυκιές νυχτιές, οι τυχεροί, οι πιο πλούσιοι του κόσμου, δεν είναι εκείνοι που νιώνουν την απουσία των χρωμάτων μέσα στα όνειρα, τριγυρισμένοι από χρωματιστά τρυφερά γυαλιστερά σεντόνια.

Οι τυχεροί είναι σαν αυτούς του δύο φίλους. Μέσα σε μια βαρκούλα, σα τη Σάντρα, δεν έχει σημασία αν πιάσουν πολλά ή λίγα αγριάδια, συνεχίζουν και πετούν ψηλά, ευθεία μπροστά, με φανερά τα ίχνη τους μέσα στο χρόνο, ενώ ζωγραφίζουν πάνω στο μαυροπίνακα του ουρανού όλες τις μικρές ή τις μεγάλες στιγμές, από το παρόν της ζωής τους.