Προ των ευθυνών - Του Θάνου Ζέλκα

ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ-Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές έχει εξαγγελθεί η διενέργεια δημοψηφίσματος από τον Έλληνα Πρωθυπουργό σχετικά με την αποδοχή ή όχι της συμφωνίας που προτείνουν οι δανειστές της χώρας. Δεν γνωρίζω αν θα υφίσταται το δημοψήφισμα μέχρι τη δημοσίευση του κειμένου καθώς προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν θα γίνει καθώς η παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν θα μπορέσει να αντέξει τους ισχυρούς κλυδωνισμούς από τα απόνερα που προκαλεί μια τέτοια απόφαση.Το λιγότερο ανησυχητικό όμως αυτή τη στιγμή είναι η ετυμηγορία του δημοψηφίσματος που πολλοί τη συνδέουν με την παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος.

Το πιο επικίνδυνο τη στιγμή αυτή είναι το φάντασμα του εθνικού διχασμού που πλανάται τα τελευταία πέντε χρόνια πάνω από τη χώρα. Διότι οι Έλληνες δεν έχουν την ιδιοσυγκρασία των Ελβετών που μαθημένοι καθώς είναι στα δημοψηφίσματα, αφού ψηφίσουν πάνε στα σπίτια τους και στις δουλειές τους. Εδώ μιλάμε για ένα λαό που η μυθολογία του αναφέρει ότι ξεκίνησε έναν πόλεμο για τα μάτια μιας γυναίκας. Μιλάμε για έναν λαό που μπορεί να αλληλοσκοτωθεί για τα χρώματα μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Μιλάμε για έναν λαό που έχει απωλέσει προ πολλού την ψυχραιμία να συνδιαλέγεται και να δέχεται την διαφορετική άποψη. Ώρες ώρες θυμίζει κακομαθημένο νήπιο που κλαίει και χτυπιέται μέχρι να περάσει το δικό του, γνωρίζοντας όμως βαθειά μέσα του ότι δεν έχει πάντα δίκιο.

Επί της ουσίας υπάρχουν σοβαρά προβλήματα μέσα στη χώρα που ακόμα κι ένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν μπορεί να τα λύσει είτε με τη μια έκβαση είτε με την άλλη. Καταρχάς η χώρα παραγωγικά είναι διαλυμένη. Εισάγει ακόμα και τα πιο απλά όπως είναι οι καρφίτσες. Ο πρωτογενής τομέας χαροπαλεύει και ο δευτερογενής τομέας, η μεταποίηση και οι βιοτεχνίες, νομίζω ότι πλέον αποτελούν αξιοθέατα. Η χώρα στράφηκε τα τελευταία χρόνια στον κακώς νοούμενο τριτογενή τομέα με υπηρεσίες που δεν έχουν δομηθεί πάνω σε ένα ισχυρό υπόβαθρο και αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούν να καλύψουν το δημοσιονομικό κενό.

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων προτίμησαν τα δανεικά να τα κάνουν τσιμέντα, φρου φρου και αρώματα, αντί να τα επενδύσουν στο δυναμικό της χώρας, δηλαδή στην παιδεία και στον πολιτισμό. Το πολιτικό αλισβερίσι επίσης έδιωξε και συνεχίζει να διώχνει από τη χώρα όσα μυαλά δεν έχουν “μπάρμπα από την Κορώνη”. Με τις συνθήκες αυτές είναι απορίας άξιο πως στέκεται ακόμα στα πόδια της αυτή η χώρα.

Όποια κι αν είναι η έκβαση του δημοψηφίσματος (αν γίνει) δε μπορούμε πια να κρυφτούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Είτε τα “σπάσουμε” είτε όχι με τους Ευρωπαίους, στο τέλος της μέρας αν κοιταχτούμε στον καθρέπτη θα δούμε την αλήθεια όπως είναι και όχι όπως την προτάσσει το φαντασιακό μας. Θα δούμε μια χώρα αποκαμωμένη από τα απανωτά λάθη των ηγεσιών της και τη θολωμένη κρίση των πολιτών της. Θα δούμε ένα έθνος που έχει τις δυνατότητες να πρωταγωνιστεί αλλά αυτή την ώρα δεν έχει την ομοψυχία να αλληλοστηριχθεί για να περάσει τον κάβο.

Αν είναι λοιπόν κάτι που πρέπει να μας ανησυχεί δεν είναι μην τυχόν μάθουμε να παίρνουμε την ευθύνη των αποφάσεών μας, διότι επί της ουσίας ένα δημοψήφισμα ή μια εκλογική διαδικασία αυτό σημαίνει, αλλά ο κακός μας ο εαυτός που απειλεί να βγει στην επιφάνει και να κατασπαράξει τη σάρκα ακόμα και του αδελφού μας. Ας μη ξεχνάμε ότι οι πληγές από μια οικονομική τραγωδία κλείνουν εύκολα. Οι πληγές από μια εμφύλια αναταραχή όμως αφήνουν σημάδια.


--

Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής