ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ -Το “δυστύχημα με την Πόρσε”, ένα ασύληπτα τραγικό γεγονός από κάθε άποψη, πέρα από την οδύνη που σκόρπισε στους οικείους των εκλιπόντων κατάφερε να σύρει την ελληνική κοινωνία σε μια παράλογη διχόνοια. Από τη μια αυτοί που πίσω από το γεγονός ανέπτυξαν θεωρίες ταξικής πάλης και από την άλλη εκείνοι που εστίασαν καθαρά στην τραγικότητα του γεγονότος χωρίς δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις.
Η ωμή πραγματικότητα είναι ότι χάθηκαν τρεις νέοι άνθρωποι, ένα μικρό παιδί κι ένα αγέννητο βρέφος ανεξάρτητα από τα αίτια του δυστυχήματος. Φυσικά η ευθύνη βαραίνει τον οδηγό του πολυτελούς αυτοκινήτου αλλά κι εκείνος πλήρωσε πολύ ακριβά την νεανική του απερισκεψία. Προφανώς και δεν έφταιγε σε τίποτα η γυναίκα και το παιδί στο σταθμευμένο αυτοκίνητο αλλά οι αψιμαχίες δεν θα φέρουν κανέναν πίσω. Όσο πονάνε οι συγγενείς των δεύτερων πονάνε και οι συγγενείς των πρώτων. Ο θάνατος δεν έκανε ποτέ ταξικούς διαχωρισμούς και ιδίως όταν επέρχεται μ’ έναν τόσο συγκλονιστικό τρόπο σε νέους ανθρώπους προκαλεί ακόμα περισσότερο πόνο σ’ αυτούς που μένουν πίσω.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συντηρούμε την αψιμαχία αυτή. Η ουσία είναι πως το συγκεκριμένο δυστύχημα μας έκανε όλους να προβληματιστούμε σχετικά με την οδηγική μας συμπεριφορά και παιδεία. Είναι γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των οχημάτων που κυκλοφορούν είναι από κακοσυντηρημένα ως εντελώς ασυντήρητα, πράγμα που τα καθιστά επικίνδυνα. Δεύτερον, πάσχουμε ως χώρα σε θέματα κυκλοφοριακής αγωγής και ευρύτερα οδηγικής κουλτούρας. Αυτό το διαπιστώνει κάποιος πολύ εύκολα από το ότι ένα μεγάλο ποσοστό δικυκλιστών και αυτοκινητιστών δεν παίρνουν τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας, όπως κράνος και ζώνη ασφάλειας, ενώ ένα ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό παραβιάζει συστηματικά τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Τρίτον αντιμετωπίζουμε πάρα πολύ επιπόλαια την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και το γεγονός ότι οι περισσότεροι ελληνικοί δρόμοι δεν πληρούν τις απαραίτητες προδιαγραφές, τότε κατανοούμε γιατί κάθε χρόνο μετράμε εκατοντάδες απώλειες στα τροχαία ατυχήματα.
Από τη στιγμή που συντρέχουν όλοι αυτοί οι λόγοι, οποιαδήποτε μεταφυσική προσέγγιση του θέματος - τύπου ήταν η κακιά στιγμή - είναι εντελώς ουτοπική. Μπορεί κάποιος να επικαλεστεί την τύχη ή την ατυχία του όταν έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αποτρέψει κάτι κακό. Από τη στιγμή που τόσο εμείς όσο και η πολιτεία δεν έχουμε ελαχιστοποιήσει τον παράγοντα τύχη σ’ ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, είμαστε καθημερινά επιρρεπείς σε τραγωδίες.
Με μια γρήγορη ματιά σε άλλες χώρες θα διαπιστώσει κάποιος ότι η κυκλοφοριακή αγωγή διδάσκεται στους πολίτες από πάρα πολύ μικρές ηλικίες με ανάλογα μαθήματα και ειδικά διαμορφωμένα πάρκα. Εμείς απλά αρκούμαστε στο να διαπιστώνουμε και να μετράμε τα θύματά μας. Στην καλύτερη γίνονται κάποιες διαλέξεις σε περιορισμένα κοινά ή προβάλλονται κάποια σποτ στην τηλεόραση αλλά αυτά είναι απλά ημίμετρα και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποτρέψουν το κακό.
Χρειαζόμαστε μια ολοκληρωμένη στρατηγική αναβάθμισης της κουλτούρας μας σε ένα θέμα που μας αφορά όλους. Επιμόρφωση σε όλα τα ηλικιακά επίπεδα με έμφαση στις μικρότερες ηλικίες, διότι αυτές είναι που εμπλέκονται περισσότερο σε ατυχήματα. Είναι πλέον παραπάνω από αναγκαίο να ενταχθεί στα σχολικά προγράμματα η κυκλοφοριακή αγωγή με παράλληλες εκδηλώσεις από ειδικούς επιστήμονες.
Επιτέλους οφείλουμε να σταματήσουμε το στρουθοκαμηλισμό και να αντιμετωπίσουμε με τη δέουσα σοβαρότητα ζητήματα που αφορούν την ποιότητα της ζωής μας. Η επιπολαιότητα δεν είναι ταξική, όπως δεν είναι και τα αποτελέσματά της. Και το βασικότερο είναι πως το πολυτιμότερο αγαθό είναι η ίδια η ζωή. Τίποτα δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Ούτε ο πλούτος ούτε η δόξα. Αυτή και μόνο η σκέψη μαζί με την προσμονή των αγαπημένων μας προσώπων είναι ικανά να μας προστατεύσουν κάθε φορά που βγαίνουμε στο δρόμο.
-- Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
