Ο,ΤΙ ΔΕ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ-Αν αναλογιστεί κάποιος την οικονομική κατάσταση της χώρας και τις υποδομές της τα τελευταία χρόνια, θα περίμενε η παρουσία μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες να κινείται σε μέτρια επίπεδα. Αυτό έσπευσαν να “προφητεύσουν” και διάφοροι οικονομικοί αναλυτές πριν τους αγώνες. Ευτυχώς αυτές οι “Κασσάνδρες” διαψεύστηκαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Οι Έλληνες αθλητές, τόσο αυτοί που πήραν τα μετάλλια όσο και οι υπόλοιποι, έδωσαν τη ψυχή τους μέσα στα στάδια, παραδίδοντας παράλληλα μαθήματα ήθους και ευγενούς άμιλλας.
Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα ένας παρατηρητής: Πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, την ίδια στιγμή που το κράτος μας φαίνεται να διανύει μια από τις πιο μελανές στιγμές στην ιστορία του; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Την ώρα που κάποιους οι δυσκολίες τους γονατίζουν, υπάρχουν κι εκείνοι που οι δυσκολίες τους σφυρηλατούν και τους κάνουν ισχυρότερους ή κατά τη γνωστή ρήση “ό,τι δε σκοτώνει, σε δυναμώνει”.
Το θέμα όμως είναι κατά πόσο η προσπάθεια όλων αυτών των παιδιών, που αντιπροσώπευσαν τη χώρα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, θα γίνει παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας και κυρίως για τις γενιές που έρχονται. Κατά πόσο θα διατηρηθεί ζωντανή η μνήμη αυτών των υπερβάσεων στο μυαλό μας, ώστε να μπορέσουμε όλοι να κάνουμε τη μεγάλη προσπάθεια να ξεκολλήσουμε τη χώρα μας από το βάλτο στον οποίο έχει κολλήσει;
Όπως απέδειξαν αυτοί οι σύγχρονοι ήρωες, είναι ανούσιο να μεμψιμοιρεί κάποιος. Η ιστορία γράφεται από τους δυνατούς. Από εκείνους που αγωνίζονται σε συνθήκες που άλλοι θα είχαν εγκαταλείψει. Από εκείνους που δε σκύβουν το κεφάλι όσα χαστούκια κι αν εισπράξουν από τον περίγυρο τους. Από εκείνους που δέχονται την πρόκληση και πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν όταν όλα τα προγνωστικά είναι εναντίον τους. Από εκείνους που συνεχίζουν να αγαπούν έμπρακτα την πατρίδα τους και νιώθουν το βάρος του εθνόσημου όταν το φέρουν πάνω τους, την ίδια στιγμή που η επίσημη πολιτεία δείχνει να αγνοεί την ύπαρξή τους και να τη θυμάται μόνο εκ του αποτελέσματος.
Δεν είναι τα μετάλλια που καταξιώνουν την προσπάθεια. Είναι η ίδια η προσπάθεια που οφείλουμε όλοι να επιβραβεύσουμε και να την κάνουμε μέρος της καθημερινότητά μας. Το αποτέλεσμα είναι η καταξίωση, αλλά δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Πρώτα πρέπει να σφυρηλατηθεί κάποιος μέσα στο στίβο της ζωής, να μάθει να σέβεται τον αντίπαλο, να υπομένει τις δυσκολίες, να βάζει στόχους και μετά να μάθει να κερδίζει.
Δυστυχώς τις περισσότερες φορές θέλουμε γρήγορα αποτελέσματα, αγνοώντας τη δυσκολία του όποιου εγχειρήματος. Οι άνθρωποι όμως που έκαναν τις μεγάλες υπερβάσεις σε όλους τους τομείς, κουβαλούν από πίσω μια ιστορία τεράστιων προσπαθειών, αμέτρητων απογοητεύσεων και συνεχούς αγώνα. Αν όλοι εγκατέλειπαν μπροστά στις δυσκολίες, δεν θα υπήρχαν οι άριστοι. Η ζωή μας θα κινούνταν στα όρια της μετριότητας.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, παρά την εμπορευματοποίηση και την απομάκρυνσή τους από τα αρχαία ιδεώδη, αποτελούν μια ευκαιρία να επανεξετάσουμε τις αφετηρίες μας. Μπορούμε να τους θεωρήσουμε πανηγύρι των πολυεθνικών και να μην δώσουμε καμία σημασία σε ό,τι έγινε μέσα στα γήπεδα. Μπορούμε όμως και να τους θεωρήσουμε ως ευκαιρία να αποκτήσουμε υγιή πρότυπα ως κοινωνία.
Άλλωστε δε βλέπουμε κάθε μέρα έναν Γιαννιώτη, που ενώ χάνει το χρυσό μετάλλιο για μια χεριά στον τερματισμό στην τελευταία κούρσα της καριέρας του, να υποστηρίζει ότι ο αντίπαλός του κέρδισε καθαρά και να τον συγχαίρει. Αυτά τα ήθη χρειαζόμαστε ως έθνος. Αυτά που θα μας δώσουν μια ανάσα ζωής ώστε να κατορθώσουμε να “σηκωθούμε λίγο ψηλότερα” τόσο εντός όσο και εκτός των γηπέδων.
--
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
