ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΕΣ-Ένα παγόβουνο είναι ορατό κατά το ένα δέκατο του όγκου του και συνήθως δε μπορεί δια γυμνού οφθαλμού να γίνει εκτίμηση των πραγματικών του διαστάσεων. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη νέα γενιά. Ένα ποσοστό είναι αυτό που αναζητά τυχοδιωκτικά την τύχη του σε εφήμερες καταστάσεις, την ίδια στιγμή που ένα μεγάλο μέρος της αγωνιά, ονειρεύεται, αγωνίζεται για κάτι καλύτερο.
Είχα την τύχη και την τιμή να συνομιλήσω με μερικούς εκπροσώπους της σε μια πολύ αξιόλογη εκδήλωση που διοργάνωσε ο Σύλλογος Αποφοίτων των εκπαιδευτηρίων “Ροδίων Παιδεία”, προκειμένου να φέρει σε επαφή τους μαθητές με επιστήμονες και επαγγελματίες που βρίσκονται πολύ κοντά στην ηλικία τους και να ενημερωθούν για τα τεκταινόμενα στην αγορά εργασία.
Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι ήταν μια ανάσα αισιοδοξίας αυτή η αλληλεπίδραση, καθώς η ωριμότητα των παιδιών, οι αγωνίες τους και τα όνειρά τους με έπεισαν ότι υπάρχει ελπίδα για τον τόπο και είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτά που πιστεύουμε. Είδα μπροστά μου μελλοντικούς επιστήμονες, αποφασισμένους να παλέψουν για να διεκδικήσουν τη θέση τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι και να γίνουν χρήσιμα μέλη αυτής της κοινωνίας.
Τα συμπεράσματα που απεκόμισα ήταν πολλά, το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτή η γενιά χρειάζεται μια απλή καθοδήγηση όχι για να διαβεί τον εύκολο δρόμο αλλά για να νιώσει ότι υπάρχει κάποιος δίπλα της που θα τη στηρίξει στα δύσκολα. Αυτό είναι κάτι που οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από τους νέους όταν δεν έχουμε καταφέρει να τους παρέχουμε ένα περιβάλλον ασφάλειας, μέσα στο οποίο να μην νιώθουν ότι τα όνειρά τους θα καταστραφούν στο γενικότερο χάος.
Η πραγματικότητα είναι ότι το ευρύτερο περιβάλλον είναι αφιλόξενο, σχεδόν εχθρικό, για τη φαντασία και τη νεανική παρόρμηση. Οι μεγαλύτεροι το αντιλαμβάνονται αυτό και ενστικτωδώς σπρώχνουν τα παιδιά προς τις πιο “βέβαιες” κατευθύνσεις. Η κατάσταση όμως στην οποία βρίσκεται η χώρα μας δεν απαιτεί τη σταθερότητα, αλλά μια ευρύτερη ανατροπή. Ανατροπή στον τρόπο σκέψης, στην αντίληψη των συνθηκών και γενικότερα στους τρόπους δράσης.
Για να το κατορθώσουμε όμως αυτό, έχουμε ηθική υποχρέωση να στηρίξουμε αυτό το έμψυχο δυναμικό μας. Να το παροτρύνουμε να κάνει αυτό το οποίο νιώθει μέσα του ότι μπορεί. Να αποσυνδέσουμε το κομμάτι της μόρφωσης από την άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, καθώς πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η μόρφωση είναι τα όπλα που αποκτά κάποιος ώστε να νιώθει σίγουρος για τον εαυτό του όταν βρεθεί μέσα στη σκληρή πραγματικότητα και μάλιστα είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει ακόμα κι ανατραπεί το σύμπαν.
Με το φάντασμα όμως της ανεργίας να πλανάται πάνω από κάθε γωνιά της χώρας, κανένας δε μπορεί να πει σ’ αυτά τα παιδιά να προχωρήσουν και να μη φοβούνται τίποτα. Προσπαθώντας να τα προστατεύσουμε, στην πραγματικότητα τα μετατρέπουμε σε φοβικά όντα και τα παροτρύνουμε να αναζητήσουν τη σιγουριά.
Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να τσαλακώνει τα όνειρά τους. Οφείλουμε όλοι να αγωνιστούμε με αυτά για αυτά. Να περπατήσουμε πλάι τους και να μάθουμε μαζί τους. Άλλωστε αυτό δεν είναι η ζωή; Μια συνεχόμενη διαδικασία μάθησης; Μια περιπλάνηση σε νέα μονοπάτια; Μια περιπέτεια που κανείς δε γνωρίζει την έκβασή της;
Η σημαντικότερη συμβουλή που θα μπορούσαμε να δώσουμε σε κάποιον που βρίσκεται στο πρώτο κατώφλι της ζωής, δεν θα ήταν άλλη από το να κυνηγήσει το πιο τρελό του όνειρο. Αυτό που λέει ο Καζαντζάκης “φθάσε όπου δε μπορείς”, διότι ακόμα κι αν δεν το κατορθώσει θα βρίσκεται ήδη πολύ ψηλά.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
