Σεβασμιώτατε,Βαρύ και θλιβερό καθήκον μας κάλεσε σήμερα στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού. Mα ακόμη πιο βαρύ το χρέος και η δική μου ευθύνη να αποχαιρετώ τελευταίος ένα σπουδαίο άνθρωπο. Τον Γεώργιο, Λογοθέτη Χιωτάκη. Με ποια λόγια να κατευοδώσεις, στο επέκεινα, ένα άνθρωπο που στην επίγεια ζωή διέπρεψε με την κοινωνική πολιτική και οικογενειακή του παρουσία. Πώς μπορείς να απευθύνεις τον τελευταίο χαιρετισμό σ έναν άνθρωπο που για τους περισσότερους από μας ήταν μέντορας, καθοδηγητής, συνάδελφος, και δάσκαλος. Δάσκαλος ήθους και αξιοπρέπειας, δάσκαλος στους αγώνες, δάσκαλος στη σκέψη και δάσκαλος στην ανθρωπιά.
Γιατί αυτός ήταν ο Γιώργος Χιωτάκης, για όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά.
Γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Απέρι Καρπάθου. Καθοδηγούμενος από τις συμβουλές τη στάση και τις πράξεις των γονιών του Λογοθέτη και Βενετίας, καθορίζει από μικρό παιδί στη σκέψη και στη συνείδησή τους στόχους και τις επιδιώξεις της ζωής του.
Ζυμωμένος μέσα στην αντίσταση, στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, πλασμένος με τον αγνό πηλό της δίψας για γνώση, για μόρφωση και για δικαιοσύνη, νομοτελειακά θα έγραφε τη δική του πορεία σ΄αυτό το τόπο, μέσα στην κοινωνία. Άνθρωποι σαν τον Γιώργο Χιωτάκη δεν πλάθονται αλλά πλάθουν οι ίδιοι τη μοίρα, με τις επιλογές τους, με τις αποφάσεις τους, με το αγέρωχο ανάστημά τους.
Γαλουχημένος με το όραμα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, ποτισμένος από τα ιδανικά της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, την αγάπη για την πατρίδα, από νεαρός εικοσάχρονος δημοδιδάσκαλος ακόμα, μπήκε στην Αντίσταση κατά των Ιταλογερμανών κατακτητών. Οργάνωσε δική του ομάδα και πρωτοστάτησε στην εξέγερση των κατοίκων του Απερίου Καρπάθου, μετέχοντας στην Τριμελή Επαναστατική Επιτροπή – μαζί με τον γιατρό Φραγκίσκο Σακελλαρίδη και τον φαρμακοποιό Γιώργο Λαμπρινό – πετυχαίνοντας, μαζί με τις άλλες αντιστασιακές ομάδες, να αναγκάσει τους στρατιώτες και τη διοίκηση των κατακτητών να παραδοθούν στην Κεντρική Επαναστατική Επιτροπή της Καρπάθου, στις 11 Οκτωβρίου του 1944.
Όντας ανήσυχο πνεύμα, αλλά και οπλισμένος με τη φιλοδοξία να προσφέρει όσο μπορούσε περισσότερα στην πατρίδα του, μεταβαίνει στην Αθήνα και σπουδάζει τη νομική επιστήμη, μέσα από ατέλειωτες δυσκολίες οικονομικές και κοινωνικές αφού η Ελλάδα σπαραζόταν από έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο, την ανέχεια, τη φτώχεια, τις πληγές της βάρβαρης κατοχής και την εκκρεμότητα του Δωδεκανησιακού προβλήματος.
Επηρεασμένος από αυτές τις συνθήκες αλλά οπλισμένος με δύναμη και θέληση να δημιουργήσει στον τόπο του τελειώνοντας τη Νομική σχολή επιστρέφει στη Ρόδο το Φθινόπωρο του 49 και ορκίζεται δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Ρόδου τον Δεκέμβρη του 51. Μέσα από το δικηγορικό λειτούργημα επιδιώκει να βοηθήσει τον τόπο του, να πολεμήσει τις ανισότητες, τα προβλήματα και τις αδικίες της μεταπολεμικής περιόδου, και ταυτόχρονα με θαρραλέα άρθρα στις τοπικές εφημερίδες Πρόοδο και Ροδιακή, αντιπαλεύεται τις αδικίες και διεγείρει συνειδήσεις. .
‘Οπως ο ίδιος έγραψε στον πρόλογο ενός από τα επτά βιβλία του : Η αγάπη προς την Πατρίδα και προς τους ανθρώπους της, εκδηλώνεται με την άδολη, την ανυστερόβουλη και ανιδιοτελή συμμετοχή στα κοινά.
Συνειδητοποιώντας από την πρώτη στιγμή την ανάγκη για οικονομική ανάπτυξη του τόπου, πρωτοπορεί και πρωτοστατεί στις κινήσεις για την προώθηση του τουρισμού, μέσα από την Ένωση για την Τουριστική Ανάπτυξη της Δωδεκανήσου, την ΕΤΑΔ, που ο ίδιος ιδρύει πριν ακόμη λάβει την άδεια του δικηγόρου. Η ΕΤΑΔ είναι που διοργανώνει τον πετυχημένο τότε θεσμό των Ανθεστηρίων, αλλά και του Φεστιβάλ Δωδεκανησιακών Χορών και Τραγουδιού. Κινήσεις που ο κόσμος τις αγκαλιάζει, γιατί δίνουν την πρώτη ώθηση στην τουριστική ανάπτυξη και που, γι' αυτό, γίνεται στόχος στα μάτια των μισαλλόδοξων και των φανατικών συντηρητικών στοιχείων της εποχής. Τα Ανθεστήρια κράτησαν από το 1952 μέχρι το 1957, που καταργούνται αφού το επίσημο κράτος υποθάλπει ανοιχτά τις δραστηριότητες της ΕΤΑΔ.
Αυτό τον πεισμώνει περισσότερο και ασχολείται δυναμικά με τα τοπικά ζητήματα και στις εκλογές του Μαρτίου του 59 εκλέγεται πρώτος σε ψήφους δημοτικός σύμβουλος Ρόδου, ενώ το 1964 αναλαμβάνει τα καθήκοντα του δημάρχου Ρόδου. Το ανήσυχο και ανυπότακτο πνεύμα του, αυτή η ρωμαλέα ψυχή, δεν μπορούσε να μην εκφράσει μέσα από την Νομαρχιακή Επιτροπή Δωδεκανήσου της ΄Ενωσης Κέντρου που ήταν πρόεδρος, την αντίδραση του στα Ιουλιανά του 1965 ούτε να σωπάσει μέσα στη ζοφερή περίοδο της χούντας. Της χούντας, που από την πρώτη στιγμή τον κυνήγησε και τον καθαίρεσε από όλες τις άμισθες θέσεις νομικού συμβούλου που κατείχε σε κρατικούς οργανισμούς – στην Εθνική Τράπεζα, στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ... Της χούντας, της οποίας ένα από τα πρώτα εγκλήματα ήταν η δολοφονία του Νικηφόρου Μανδηλαρά, του φίλου και συναδέλφου του. Ο Γιώργος Χιωτάκης δεν φοβήθηκε ούτε δίστασε κι αυτή τη φορά. Πιστός στις αξίες και στα ιδανικά του πρωτοστατεί και φροντίζει για την ταφή της σορού του Νικηφόρου, στηρίζοντας την Άσπα και την Αριέττα Μανδηλαρά, σύζυγο και θυγατέρα του φίλου του.
Με τη μεταπολίτευση βρίσκει τις συνθήκες για να οργανώσει το πρώτο ελεύθερο μνημόσυνο του Νικηφόρου Μανδηλαρά, αλλά και να συστήσει μέσα στο δικηγορικό του γραφείο την πρώτη Ομάδα Πρωτοβουλίας του ΠΑΣΟΚ στα Δωδεκάνησα. Γιατί ο Γιώργος Χιωτάκης δεν θα μπορούσε να λείπει από το κάλεσμα της 3ης του Σεπτέμβρη για Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Λαϊκή Κυριαρχία.
Δύο φορές εκλεγμένος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, το 1981 και το 1985, διατηρεί στο ακέραιο την πεποίθησή του ότι η συμμετοχή στα κοινά και η βουλευτική ιδιότητα δεν είναι αξίωμα, αλλά αποστολή. Είναι από τους λίγους βουλευτές που δίνουν σταθερά το παρών τους στις συνεδριάσεις της Βουλής, από αυτούς που ασκούν ουσιαστικό ρόλο στο νομοθετικό έργο της Βουλής, από τους λίγους που δεν τους δελεάζουν οι καρέκλες και τα αξιώματα, γι' αυτό και δεν υπουργοποιήθηκε ποτέ, παρά τη στενή μακροχρόνια σχέση από το 1963 και φιλία του με τον πρόεδρο του Κινήματος και με άλλα βασικά στελέχη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Η απόσυρσή του από την ενεργό πολιτική δεν σήμανε φυσικά και την αδρανοποίησή του. Αειθαλής ενεργός πολίτης, υψηλόφρων αλλά και με μια σπάνια σεμνότητα, δεν έπαψε να εκφράζει τη γνώμη του όποτε έκρινε ότι χρειαζόταν. Και ήταν πάντα μια γνώμη με την οποία μπορεί να συμφωνούσε ή να διαφωνούσε κανείς, δεν μπορούσε όμως να μην τη σεβαστεί, γιατί έβγαινε μέσα από μια πείρα και μια πορεία αγώνων και προσφοράς.
Στις 18 Ιουνίου 2008 ο Δήμος Ρόδου σε δημόσια πανηγυρική συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, απένειμε στον Γιώργο Χιωτάκη το χρυσό μετάλλιο τιμής του δήμου Ροδίων. Τιμητική διάκριση για την οποία ο ίδιος, μέσα απ την σεμνότητα του χαρακτήρα του, ένοιωθε ιδιαίτερα περήφανος. Είχα την τιμή τότε χαιρετίζοντας την εκδήλωση να επισημάνω ότι, η μακρόχρονη κοινωνική επαγγελματική, πολιτική διαδρομή του Γεωργίου Χιωτάκη αποτελούσε για μας τους νεότερους που πιστεύουμε ότι μπορούμε να προσφέρουμε σ αυτόν τον τόπο, τον οδηγό και το φωτεινό παράδειγμα της ανιδιοτελούς παρουσίας και συνάμα της ασυμβίβαστης στάσης ζωής, αφού ο ίδιος αποτελούσε την προσωποποίηση της αξιοπρέπειας της εντιμότητας συνδυάζοντας τα με το αγωνιστικό φρόνημα αλλά και τη μεγαλοψυχία.
Ο Γιώργος Χιωτάκης ευτύχησε μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, μαζί με την αγάπη των συγγενών και των φίλων του, να εισπράττει καθημερινά τη ζεστή καλημέρα και το χαμόγελο των συμπολιτών του, ως ανταπόδοση των αγώνων και της συμβολής του στα τοπικά ζητήματα.
Αυτό τον άνθρωπο καλούμαστε σήμερα να αποχαιρετήσουμε, κρατώντας ως παρακαταθήκες το ήθος, τη σεμνότητα, το μέτρο, αλλά και την αγωνιστικότητα που ο ίδιος διατήρησε ως στάση ζωής.
Κυρία Αννα αχώριστη σύντροφε στους αγώνες και στις αγωνίες, στις χαρές και στις λύπες του Γιώργου Χιωτάκη για έξι δεκαετίες, αγαπημένες του θυγατέρες Πόπη, Βενετία, Θέτις, Εύη νάστε περήφανες που αξιωθήκατε ένα τέτοιο γονιό.
Ο Γιώργος Χιωτάκης δεν έφυγε. Θα ζει εδώ, μέσα από τα έργα του, τα βιβλία του αλλά και τις συμβουλές και τις παραινέσεις που έδινε στα εγγόνια του μέχρι και τις τελευταίες στιγμές που εγκατέλειψε τα εγκόσμια.
Καλό σου ταξίδι, αγνέ πατριώτη αγωνιστή, Γιώργο Χιωτάκη...
Ομιλία του δημάρχου Ρόδου στην κηδεία του αείμνηστου Γ. Χιωτάκη
Φωτογραφικό υλικό
