Ντίνος Φελουζής, μήπως ένας τέτοιος Δήμαρχος μας λείπει; Του Μανώλη Δημελλά

Λοιπόν σκοντάφτω πάνω στον μακαρίτη Κωνσταντίνο Φελουζή, κάθε που ψάχνω τα ιδιαίτερα και μυστικά χαρακτηριστικά, εκείνου του φανταστικού  Δημάρχου, που να τα βγάζει πέρα αξιόμαχα, να έχει άσπονδους φίλους και μπόλικους εχθρούς, όμως στο τέλος οι δημιουργίες του να παραμένουν και να μνημονεύεται από όλους!

Οι Καρπάθιοι που θυμούνται τον Δήμαρχο τριών τετραετιών, Ντίνο Φελουζή, άλλοτε βγάζουν διαφωνίες και μιλούν κοιτάζοντας αόριστα προς τον ουρανό ή δείχνουν έργα ύδρευσης και δρόμους, που άνοιξε σε μια νύχτα και του λένε ακόμη ένα ευχαριστώ. Εύκολα μπορείς να προσπεράσεις, να μιλήσεις για χατήρια και μικροπροσωπικά ζητήματα, που έκαναν εύκολη τη δουλειά του, πως κανέναν δεν ρωτούσε και έκανε μονάχα του κεφαλιού του!

Αν ζούσε ο Ντίνος και είχε στα χέρια του το τιμόνι του Δήμου,

θα έστελνε τα δωρισμένα ασθενοφόρα στο ΚΥ και στο αρμόδιο υπουργείο; ή θα τα χρησιμοποιούσε από την πρώτη μέρα;

Μήπως έξω από πολιτικές θεωρείες και αριστερές ή δεξιές απόψεις, αναζητάμε το φωτισμένο ή ξεροκέφαλο πρόσωπο, που θα σηκώσεις την ευθύνη σκληρών αποφάσεων, για να ξεζαλιστούμε από τις όποιες δικές μας δημοκρατικές συνυπευθυνότητες;

Τελικά μήπως δεν είμαστε ικανοί, να παλέψουμε ομαδικά σε  τέτοια σπορ, που στην τοπική αυτοδιοίκηση αν θέλει αποτελέσματα θυμίζει αληθινό ράγκμπυ;

Με βοηθό τους φίλους και εχθρούς του Φελουζή, ας κάνουμε ένα μικρό ταξιδάκι στη διαδρομή της ζωής του.

Πρώτος ο καπετάνιος Νίκος Ιωαννίδης, πιάνει τη λαγουδέρα και μας πάει προς τα πίσω, τότε στα 1931, που γεννιέται στην Αρκάσα ο φίλος του, Κωσταντίνος Φελουζής. Δεύτερος γιός της επταμελής οικογένειας του Μιχάλη Εμμ. Φελουζή και της Μαριγώς Φελουζή, από το γένος Πιττά.

Από παιδί δούλευε ψαράς, στο οικογενειακό καϊκι τους, μαζί με τον αδελφό του, το Μανώλη. Όμως ο αναπάντεχος θάνατος του πατέρα του και η ανάγκη για την επιβίωση της οικογένειας έκαναν το μικρό Ντίνο να σηκώσει αξιόμαχα ένα πολύ μεγαλύτερο φορτίο.

Ο Ντίνος δεν ήταν εύκολος άνθρωπος, εργατικός και αποδοτικός όσο δεν έπαιρνε, όμως από την άλλη δεν συγχωρούσε εύκολα το λάθος.

Το καϊκι "Ταξιάρχης" είναι η πρώτη δουλεία μετά από το Βασιλικό ναυτικό που υπηρετεί. Δεν σήκωνε διαφωνίες και αντιρρήσεις στη δουλειά του. Μάλιστα σε κάποιο ταξίδι επιστροφής, από τον Πειραιά, είχε δέσει στο μεσιανό κατάρτι του σκάφους τον ίδιο του τον αδελφό που του "έκανε νερά"!

Ο Ντίνος είχε μέσα στο σκάφος, μια μικρή αδυναμία, είχε μια Γιουγκοσλάβικη μοτοσυκλέτα, που ίσως ήταν η μοναδική στη Κάρπαθο. Και κάθε φορά που δέναν στα Πηγάδια, τη κατέβαζε από το καϊκι και έτρεχε στο Φινίκι και στον έρωτα της ζωής του, την μοδιστρούλα Γαρυφαλλιά.

Ένα χρόνο μετά, πήρε μοναχός του την απόφαση, και τη στεφανώθηκε μέσα στη ταβέρνα της Καλλιόπης, που ήταν και η θεία  της νύφης.

Έτσι σταμάτησε με τις θάλασσες και τα ταξίδια, ασχολήθηκε επαγγελματικά με την παραγωγή οικοδομικών υλικών και τις κατασκεύες και πούλησε τον "Ταξιάρχη" σε έναν Καλύμνιο ναυτικό.

Πολλοί είναι εκείνοι που στο άκουσμα του ονόματος του, Ντίνος Φελουζής, ακόμη και σήμερα τρομάζουν. Κάποιος μάλιστα δεν άντεξε, διαφώνησε έντονα με τέτοιες πρακτικές, που δεν σήκωνουν αργοπορίες και καθυστερήσεις, μπορούσε να σε διώξει αυτόματα από τη δουλειά, αν πίστευε πως δεν ακολουθούσες τα δικά του πρότυπα και τους κανόνες. Ο Νίκος Ιωαννίδης όσο περιγράφει τα χαρακτηριστικά του Φελουζή επαναλαμβάνει τη φράση "Ένας τζέντλεμαν που όμως ήταν μέσα όλα, αυτό ήταν ο Ντίνος ".

Παρόμοια στάση και οι καθημερινοί μεροκαματιάρηδες, Καρπάθιοι αγωνιστές, δεν ξεχνούν τον ευεργέτη τους!

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που όταν μιλάνε για τον Φελουζή τραβάνε  τα φωνήεντα, θυμούνται ότι στα δύσκολα άνοιγε το πορτοφόλι, έδινε χρήματα και έβαζε πλάτη, μάλιστα ποτέ δεν έγραφε σε κιτάπια τέτοια χρέη. Συνήθιζε να ξεκαθαρίζει πως για να παραμείνεις φίλος με εκείνον που βοηθάς, δεν πρέπει να ζητάς πίσω χρήματα, αφού δεν θα μπορέσει να σου τα επιστρέψει, έτσι στο τέλος θα βρεθείς και χαμένος και μαλωμένος μαζί του.

Ήταν οι εκλογές του 1986 που τον θέλουν επικεφαλή του συνδυασμού "Πρόοδος" και νικητή στις εκλογές.

Δήμαρχος Καρπάθου πια ο Φελουζής, ξεκινά να χτίζει κυριολεκτικά και μεταφορικά, το όραμα του για τη Κάρπαθο.

Πρώτο θέμα η ύδρευση,  η εξασφάλιση  πόσιμου νερού για την πρωτεύουσα Πηγάδια. Κόντρες και ατέλειωτα προβλήματα, από τους κατοίκους που έκλεισαν τους δρόμους  στο Όθος για να μην χάσουν τον "'Ελωθα", τη πηγή από τα μετόχια τους. Τελικά ο εκρηκτικός χαρακτήρας του Φελουζή δεν άφησε περιθώρια, το νερό έφτασε στη διψασμένη πρωτεούσα!

Αν όμως το νερό δεν σηκώνει διαφωνίες και θα έπρεπε να μονιάζει αντί να χωρίζει τους ανθρώπους, οι δρόμοι και το οδικό δίκτυο, που χάραξε πολλές φορές μέσα σε μια νύχτα, άφησαν τα σημάδια των αποφάσεων του διαρκή κληρονομιά, στους σημερινούς και αυριανούς Καρπάθιους.

Όπως αντιγράφω από το εμπεριστατωμένο κείμενο-αφιέρωμα, του Γιώργου Χατζηκουτσού ("Καρπαθιακή Ηχώ". Τεύχος 434, Φθινόπωρο 2007) για τον Ντίνο Φελουζή:

"Αυτός οραματίσθηκε το καταφύγιο σκαφών αναψυχής ή αλλιώς μαρίνα, όταν ξεκίνησε να μπαζώνει τη θάλασσα και να ενώσει το νησάκι. Στο έργο λοιπόν του τότε «τρελού» Δημάρχου , ήρθε η Ελληνική Πολιτεία και θεμελίωσε τη μαρίνα. Διάνοιξη δρόμου από Δασονομείο μέχρι και Δημαρχείο. Διάνοιξη δρόμου και πλατείας από «Μάρθας» μέχρι «Αρχαία» και από εκεί μέχρι το σημερινό γήπεδο των Πηγαδίων.Διάνοιξη από «Χατζημανώλη» έως Σίσσαμο, διάνοιξη δρόμου από Κονάκι μέχρι παλιά μάντρα Βασιλάκη [ σημερινή Τροφοδοτική ], διάνοιξη δρόμου από Δαματρία έως Σίσσαμο , διάνοιξη δρόμου από ταβέρνα Κούτουλου μέχρι κυρά-Παναγιά και βέβαια Βρουτσάς - Πλατύολο. Είναι μερικά από τα έργα οδοποιϊας που χαρακτήρισαν τα έντεκα χρόνια που υπηρέτησε το αξίωμα του Δημάρχου Πηγαδίων.Ήταν όλα έργα στοχευμένα και μεθοδικά, που υπηρετούσαν τους κατοίκους και την πόλη τους, αλλά και τους επισκέπτες της. Είπαμε και παραπάνω, ότι για την υδροδότηση της πόλης , ήρθε σε αντιπαράθεση με πολλούς και για πολλά".

Ο Ντίνος έφτασε μέχρι την τρίτη γυμνασίου, δίχως τα φράγκα δεν  προχωρούν οι ξεχωριστοί μαθητές, όμως είναι μια ακόμη απόδειξη, ότι τα πτυχία και οι ατέλειωτες σπουδές, δεν αποτελούν απαραίτητη προυπόθεση για να γίνει κανείς ένας πρωτοπόρος!

Ο Φελουζής είναι ο Δήμαρχος που κατηγορήθηκε περισσότερο από όλους και κυρίως από τους δικούς του, πρώην συνεργάτες και κομματικούς συντρόφους, ακόμη μια απόδειξη που συνηγορεί στη παροιμία, "ουδείς προφήτης στον τόπο του".

Κηρύχθηκε έκπτωτος από το 1997, για τυπικό ασυμβίβαστο σε σχέση με την επαγγελματική του δραστηριότητα. Δικαιώθηκε οριστικά το 2003. Όμως στις εκλογές του 1998, ήταν υποψήφιος απέναντι στα δύο πολιτικά κόμματα, Πασοκ και ΝΔ που από τότε προσπαθούσαν και το κατάφερναν! Να ρυθμίσουν από μακριά της εξελίξεις και κέρδισε το 40% των Καρπαθίων! Αυτός ο περίεργος δήμαρχος δεν είχε χρώματα και κομματικές ταυτότητες, μυριζόταν από μακριά τους πολιτικούς Μαυρογιαλούρους. Τους τραπέζωνε, από το δικό του λογαριασμό, ήξερε πως οι περισσότεροι πολιτικοί ακολουθούν τακτική γερακιού, αρπαγής και αναχώρησης, έτσι δεν χαλούσε χατήρια στα φρέσκα ψάρια και τα παινέματα, όμως δεν τους άφηνε σε χλωρό κλαρί όταν υπήρχε κάποιο θέμα μέσα στα δικά του νερά.

Οι διαφωνούντες θα αναζητήσουν συλλογικές φωνές και ομαδικές αποφάσεις, όμως για δείξτε μου πόσο ουσιαστικές στάθηκαν, προχώρησαν και αν κατάφεραν να αγγίξουν τελικά την πρωτεύουσα.

Οι εποχές σίγουρα έχουν αλλάξει, το κρίσιμο θέμα είναι αν έχει αλλάξει η νοοτροπία των ψηφοφόρων.

Ο Φελουζής μας αποχαιρετά το Σεπτέμβρη του 2006 νικημένος από έναν πιο δυνατό παίχτη από τον άνθρωπο, τον καρκίνο.

Ο Γιώργος Χατζηκουτσός ολοκληρώνει το αφιέρωμα του με μια καθαρή συγνώμη, από τον "ξεροκέφαλο-χαρισματικό" Δήμαρχο, σε εκείνους που είχε πικράνει με τις πράξεις του. Από τον πιο μεγάλο δάσκαλο, το παρελθόν,  και τα χρόνια του Φελουζή, ανοίγουμε τα μάτια  στη σημερινή, ζορισμένη εποχή μας.

Πόσο αντιλαμβανόμαστε ότι είναι απαραίτητη η αληθινή συμμετοχή και η αυστηρή κριτική, και φυσικά όχι μέσα στα καφενεία ή στο καλάρισμα από τη βάρκα;

Αν έχουμε στόχο να ψηφίσουμε και να ξενοίασουμε από Δημοκρατίες και συμμετοχές, μάλλον θα ξυπνήσουμε απότομα, αφού μάταια περιμένουμε τη φανταστική δημοτική αρχή, που με ένα μαγικό ραβδί θα λύσει τα προβλήματα.

Ο καθρέφτης μιας κοινωνίας εξακολουθεί να είναι ο Δήμαρχος και το Δημοτικό συμβούλιο στην ανάπτυξη του, αλήθεια κάνατε μια βόλτα από εκεί, παρακολουθήσατε κάποια συνεδρίαση;

 

 Manolis Dimellas