ΛΟΓΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΥΞ ΛΑΞ-Όλες οι στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι ίδιες. Υπάρχουν και εκείνες που λόγω πίεσης, κούρασης ή άλλων καταστάσεων κάποιος μπορεί να χάσει τη ψυχραιμία του και να ενεργήσει με τρόπο που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα είχε επιλέξει. Εννοούμε φυσικά για “εκτροπές” που έχουν αναστρέψιμο αποτέλεσμα. Κάθε άλλη περίπτωση προφανώς αποτελεί ποινικό αδίκημα και αρμόδια είναι η δικαιοσύνη για να αποφανθεί για τους θύτες και τα θύματα.
Όταν κάποιος αποφασίζει να ασχοληθεί με το δημόσιο βίο, οφείλει να γνωρίζει ότι τόσο ο λόγος του όσο και οι πράξεις του είναι εκτεθειμένες στα μάτια και στα αυτιά των πολιτών. Οφείλει επίσης να γνωρίζει ότι αν στον προσωπικό του βίο χρειάζεται να είναι μια φορά εγκρατής, στον δημόσιο χρειάζεται να είναι δέκα. Να μπορεί να ελέγχει τα πάθη και τη ψυχραιμία του πολύ παραπάνω απ’ ότι ένας μέσος πολίτης. Διότι ως δημόσιο πρόσωπο αποτελεί καλώς ή κακώς πρότυπο για τους υπολοίπους.
Επειδή όμως δεν μπορούν να είναι υπεράνθρωποι όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί, είναι πιθανόν να συμβούν και περιστατικά όπως το τελευταίο με τον αναπληρωτή υπουργό υγείας που επιτέθηκε φραστικά εναντίον δημοσιογράφου. Ο ίδιος θεωρεί ότι ο εν λόγω δημοσιογράφος τον αδίκησε, εξυπηρετώντας σκοπούς αλλότριους του λειτουργήματός του και συνέχισε δημόσια να εξαπολύει ύβρεις και χαρακτηρισμούς.
Ας δεχτούμε για χάριν οικονομίας ότι ο υπουργός στοχοποιήθηκε και νιώθει να τον πνίγει το δίκιο. Σε καμία περίπτωση η αντίδρασή του δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Οι εκφράσεις που χρησιμοποίησε ήταν απαράδεκτες και έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, να χάσει δηλαδή το όποιο δίκιο είχε. Αν ένας υπουργός, ιατρός στο επάγγελμα, φέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, τι μπορούμε να περιμένουμε από κάποιον άλλο που δεν κατέχει ανθρωπιστική παιδεία; Να πυγμαχήσει με τους αντιπάλους του ή να τους εκσφενδονίζει αντικείμενα κάθε φορά που διαφωνεί μαζί τους;
Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα πιο ανησυχητικά από την έκρυθμη αντίδραση του υπουργού. Πρώτον το γεγονός ότι ο ίδιος δεν θεωρεί ότι οφείλει μια δημόσια συγνώμη για το περιστατικό, δεύτερον το ότι υποβαθμίστηκε το γεγονός από την κυβέρνηση και τρίτον ότι κατά τη διάρκεια της “έκρηξής” του, το κοινό από κάτω επικροτούσε με παρατεταμένα χειροκροτήματα. Ιδιαίτερα το τελευταίο είναι χαρακτηριστικό της ηθικής απογύμνωσης της εποχής μας.
Διότι ένας υπουργός που παρεκτρέπεται είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί. Ένα ακροατήριο που αρέσκεται στις παρεκτροπές και ενδόμυχα ζητάει ακόμα πιο δυναμικές αντιδράσεις, είναι ένδειξη ότι η κατηφόρα είναι μεγάλη. Το ότι υπάρχει ακροατήριο που ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές και μάλιστα τις επικροτεί, σημαίνει ότι στο μέλλον θα τις επιδιώκει κιόλας.
Το θέμα είναι αν ολόκληρη η κοινωνία ακολουθήσει αυτή την ατραπό ή αν δείξει κάποια αντανακλαστικά καταδικάζοντας το γεγονός. Αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένδειξη πουριτανισμού και σεμνοτυφίας. Αντιθέτως αποτελεί μια υπεύθυνη πράξη έναντι του κοινωνικού συνόλου. Διότι αν σήμερα αφήνει να περάσει αυτό στα ψιλά γράμματα, δείχνει ότι χαλαρώνουν τα ήθη της και ότι στο μέλλον θα γίνει ανεκτική και σε πιο “βαριά” περιστατικά. Μέχρι που κάποια στιγμή θα επιτρέψει στο κοινωνικό περιθώριο να την καταπνίξει, επιβάλλοντας τους δικούς του όρους.
Είναι προφανές ότι ως πολίτες ζητάμε από τους πολιτικούς μας να είναι δυναμικοί και να διεκδικούν το καλύτερο για εμάς. Αυτό δε σημαίνει ότι επικροτούμε το χουλιγκανισμό και κάθε είδους “κουτσαβάκια” που στα δύσκολα εξαφανίζονται. Ο λόγος και η ευστροφία του νου είναι τα πιο ισχυρά όπλα που οφείλει να κατέχει ένας πολιτικός. Αν κάποιος δε μπορεί να διαχειριστεί το θυμό και τα πάθη του και επιθυμεί διακαώς να πυγμαχήσει, μπορεί να μεταπηδήσει στις παλαίστρες και να συνεχίσει εκεί την καριέρα του.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
