Όσο μεγαλώνουμε τόσο λιγότερες μνήμες στριμώχνουμε στις πιο κρυφές γωνιές του μυαλού μας, μέχρι που στο τέλος ξεφυσάμε και το παίρνουμε απόφαση. Κάθε ένας ξεχωριστά, κάπως σα μια αόρατη συμφωνία κι έπειτα όλοι μαζί, διαλέγουμε λιγοστά απ΄όλα εκείνα που ζήσαμε για να συνοδεύουν τις απουσίες μας.
Ο Αύγουστος λοιπόν κλείνει, όπως κάθε φορά το νησί αφήνει ένα σωρό επιγεύσεις στους αιώνιους εραστές του.
- Τι ήταν εκείνο που προκάλεσε την μεγαλύτερη ένταση, αυτό που έμεινε να στέκει ολοζώντανο στο μυαλό;
Βασανίζω τους νευρώνες μου, κοιτώ πίσω και μετρώ λεπτομέρειες, θυμάμαι μικρές εικόνες, αυτές που με έκαναν να σταθώ για μια στιγμή μετέωρος στο χρόνο.
Η τραγωδία με τα δυο νέα παιδιά, που σκοτώθηκαν με αυτοκίνητο, είναι ότι πιο σκληρό είχε να πει ετούτο το καλοκαίρι. Δυο νέοι άνθρωποι, το μέλλον του νησιού, έσβησαν πάνω στους δύστροπους δρόμους της Καρπάθου.
Από τους δρόμους και η δεύτερη μνήμη, αυτή τη φορά αισιόδοξη, αφού έχει να κάνει με την αξιέπαινη και κυρίως πετυχημένη προσπάθεια της τοπικής Αστυνομίας να ελέγξει την κυκλοφορία στο χωριό Μενετές, κατά την παραμονή και ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι με ελάχιστες δυνάμεις, την ημέρα της Παναγίας, ρύθμισαν την κυκλοφορία και φρόντισαν περισσότερα από 500 αυτοκίνητα. Τι πέτυχαν; Κράτησαν τον κεντρικό δρόμο ανοιχτό για τα μεγάλα οχήματα και τις έκτακτες ανάγκες. Η πυροσβεστική, όπως και το ΕΚΑΒ, για πρώτη φορά, δεν αντιμετώπισαν το γνωστό πρόβλημα του αποκλεισμού από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Τώρα επιτέλους έρχονται οι ρυθμίσεις για το μεγάλο πανηγύρι της Λαρνιώτισσας, γιατί όπου υπάρχουν κανόνες και οργάνωση τότε και η πρόληψη, για κάθε πιθανό κίνδυνο, είναι δυνατή.
Έπειτα, μέσα στο μυαλό, κάνει κύκλους μια απίστευτη φωτογραφία (συνοδεύει το κείμενο).
Η Ειρήνη Βαρδαούλη αποτύπωσε τον παπα-Καλλίνικο Μαυρολέων να σηκώνει το κύπελο μέσα στο γήπεδο και να δείχνει εκστασιασμένος!
Νικητής στο τοπικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα το χωριό του, οι Πυλές. Ο αεικίνητος παπάς, με ανεκτίμητη προσφορά στο τόπο του, χάρηκε με την ψυχή του για τη σπουδαία νίκη.
Ακολουθούν ένα σωρό από λαμπερές προσωπικές πρωτοβουλίες, όπως τα βιβλία του Μανώλη Κασσώτη, του Αντρέα Μακρή, αλλά και η παρουσίαση του Πωλ Βιτωρούλη. Οι δημιουργοί χάρισαν στο νησί λίγο από το φως που γεννά η πέννα τους.
Όμως οι απογεματινές και οι βραδινές αποσπερίες, όπως και τα καθιερωμένα γλέντια των πανηγυριών, όσο φαγητό κι αν έχουν, λιγοθυμούν μπροστά στο φως της μέρας. Κι εκεί μετρά η επανάληψη, αυτή είναι που κερδίζει και καμακώνει το καλοκαίρι.
Ίδιες πέτρες, σταθερές σκιές στις γνωστές παραλίες, σα να χορεύεις καρπάθικο σκοπό δίχως σταματημό, κόντρα σε ένα δυνατό μπονέντη, όπως ήταν ο φετινός. Αφού όσο κι αν γερνά το σώμα, τα πόδια δεν αλλάζουν το τέμπο, κρατούν τα ίδια βήματα. Μα αυτό είναι το κοινό μυστικό για όλα τα ξενάκια της Καρπάθου. Λατρεύω τους τουρίστες που ενώ δε ξέρουν τι ψάχνουν, λένε την Κάρπαθο «τουριστικό» νησί! Το ακούσαμε και φέτος και μέσα μας γνωρίζαμε ότι αυτός ο τόπος εξακολουθεί να κρύβει καλά τα μυστικά του.
Έπειτα σκέπασαν τη μνήμη τα ανεξέλεγκτα σκουπίδια μας, επίσης τα λύματα, που βγήκαν και σεργιάνιζαν στο λιμάνι και τα θέματα με την υδροδότηση του νησιού.
Οι γκρίνιες για την καθημερινότητα μαζί με κρυφές εκλογικές κουβέντες, τα προβλήματα που εξακολουθούν να βασανίζουν με σταθερότητα του μόνιμους και τους επισκέπτες της Καρπάθου, δεν έλειψαν ούτε από αυτό το καλοκαίρι.
Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν με πόνεσε, δεν με έκανε να αισθανθώ κουρασμένος και αποκαμωμένος, όσο η σταθερή ανάξια συμπεριφορά προς τα υπόλοιπα πλάσματα που κατοικούν στο νησί.
Από τη μια ένα τσούρμο αόρατα αδέσποτα συντροφιάς, γάτες και σκύλοι, που πεινασμένα ξεντεριάζουν τους κάδους των σκουπιδιών και έπειτα να κρύβονται τρομαγμένα στα βουνά. Από την άλλη τα δεμένα οικόσιτα ζώα, γαϊδούρια και μουλάρια, σκλάβοι δεμένοι μέσα στο λιοπύρι, κατσίκες πιουκλωμένες και τράγοι με κοντά σκοινιά, όλα αγωνίζονται για τη ταλαίπωρη ζωή τους. Κι όταν κάποτε καταλήγουν να γίνουν μεζές, σε ένα λαμπερό ανθρώπινο πανηγύρι, τότε παύουν να έχουν στόμα, μάτια και φωνή, μα είχαν γεννηθεί για ναναι άψυχα αντικείμενα.
Για τους ανθρώπους, όπως και τα καμώματα τους, δεν έχω λόγους να αμφιβάλλω, εμείς έχουμε επιλογές! Μη ρωτήσετε γιατί, όμως κάθε φορά διαλέγουμε τους «καλύτερους» εκπροσώπους μας και τους ανεβάζουμε σπρωχτούς στις καρέκλες, αμέσως μετά γκρινιάζουμε για τις ικανότητες που δεν έχουν!
Όμως τα υπόλοιπα πλάσματα γιατί πρέπει να υποφέρουν; ενώ εμείς δε χαλάμε τη ζαχαρένια μας και κάνουμε πως δε τα βλέπουμε.
