ΙΔΑΝΙΚΑ ΜΕ ΧΟΡΗΓΙΑ-Δεν υπήρξε χειρότερο πλήγμα για το Ολυμπιακό Ιδεώδες από αυτό που υπέστη λίγες ημέρες πριν την επίσημη έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο στη Βραζιλία από έναν αθλητή ορόσημο του εικοστού αιώνα, τον ποδοσφαιριστή Πελέ, ο οποίος δήλωσε ότι για να ανάψει το βωμό της Ολυμπιακής Φλόγας στο στάδιο Μαρακανά πρέπει να πάρει άδεια από τους χορηγούς του. Η δήλωση αυτή αν μη τι άλλο αποτελεί την απόλυτη παραδοχή της εμπορευματοποίησης των αγώνων και του άκρατου ευτελισμού τους, όταν στη χώρα που τους γέννησε ακόμα και το να μεταφέρει τη φλόγα αποτελεί ύψιστη τιμή για έναν αθλητή. Πόσο μάλλον να του ζητήσουν να ανάψει το βωμό.
Εύλογα γεννιέται η απορία: “Μα καλά, χρειάστηκε να κάνει αυτή τη δήλωση ο Πελέ για να καταλάβουμε το πόσο αλλοτριώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες;”. Σίγουρα όχι. Όμως θα περιμένε κάποιος από έναν θρύλο του παγκόσμιου αθλητισμού να ορθώσει το ανάστημά του και να δείξει ότι παραμένει ακόμα και σ’ αυτή την ηλικία ένα πρότυπο προς μίμηση. Κάποιος που βάζει τις αξίες πάνω από τα κέρδη. Αλλά τελικά καθώς τα στερνά τιμούν τα πρώτα, χρειάστηκε μια δήλωση υποταγής στις πολυεθνικές για να αποκαθηλωθεί στα μάτια έστω και των τελευταίων ρομαντικών ένα από τα τελευταία μεγάλα είδωλα.
Μετά από αυτή τη “μαχαιριά” στην καρδιά του κύρους των αγώνων, μπορεί κάποιος να πειστεί ότι όλοι αυτοί οι αστέρες του αθλητισμού μάχονται για τα υψηλά ιδανικά των αγώνων και για την ιδέα του ολυμπισμού; Επίσης τι ακριβώς σημαίνει ο διαχωρισμός σε καλά και κακά φάρμακα; Μήπως τα καλά είναι αυτά που εξυπηρετούν τους σκοπούς των χορηγών και τα κακά εκείνα που χαλάνε τον “χορό των μεταλλίων”; Τι πρότυπα δημιουργούν στους νέους ανθρώπους οι ίδιοι οι Αγώνες, όταν με όλα αυτά το μόνο μήνυμα που περνούν είναι η νίκη με κάθε κόστος;
Φυσικά όλα αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα για τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, αφού το μόνο που δείχνει να την ενδιαφέρει είναι να γεμίζουν τα στάδια και να εισπράττει τα τεράστια ποσά από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Τι κι αν δίπλα από τους Αγώνες υπάρχουν τενεκεδουπόλεις, με απαράμιλλη φτώχεια και τεράστια εγκληματικότητα; Οι κάμερες δεν θα τα δείξουν ποτέ αυτά. Αρκούν μερικά δευτερόλεπτα κι ένα παγκόσμιο ρεκόρ στο δρόμο των εκατό μέτρων για να παραμιλά όλη η ανθρωπότητα. Λες και θα παίξει κάποιο ρόλο στην ιστορία της αν χαμηλώσει μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου ακόμα.
Κι όμως κάποτε αυτοί οι Αγώνες ήταν μια γιορτή ανθρωποκεντρική. Μια ευκαιρία συναδέλφωσης, γι’ αυτό και θεσμοθετήθηκε η Ολυμπιακή Εκεχειρία. Ήταν τότε που οι Ολυμπιονίκες επιβραβεύονταν μ’ ένα κλαδί ελιάς και με την υστεροφημία που ακολουθούσε όλη τους την οικογένεια. Ούτε μετάλλια, ούτε χορηγοί, ούτε πανάκριβοι εξοπλισμοί. Γυμνοί αγωνίζονταν για μια ιδέα.
Δυστυχώς οι εποχές απέχουν πλέον πολύ από την ανάδειξη των ιδεών. Όλα πια έχουν μια αγοραστική αξία, καθώς η παγκοσμιοποίηση ήρε τους όποιους ηθικούς φραγμούς υπήρχαν στο εμπόριο. Οι ιδέες μάλιστα ως άυλες αποτελούν το καλύτερο εμπόρευμα, καθώς πωλείται και αγοράζεται μια υπεραξία κάποιου πράγματος που για τους στυγνούς εμπόρους αποτελεί ένα τίποτα.
Σήμερα αυτό το τίποτα είναι τα αθλητικά ιδεώδη, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Ίσως να έρθει και η μέρα που οι θυσίες των ανθρώπων για τα ματωμένα ιδανικά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας να πέσουν στο ζύγι των αδίστακτων εμπόρων. Άντε μετά να εξηγήσεις στους απογόνους όλων εκείνων που έπεσαν στα πεδία των μαχών, εκείνων που οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα για τις ιδέες τους, εκείνων που δε λογάριασαν τη ζωή τους για τα ύψιστα ιδανικά, ότι η θυσία τους κοστολογήθηκε με ένα ποσό και ότι η ανθρωπότητα δεν τους χρωστά πια τίποτα, αφού θα τους έχει ξεπληρώσει σε χρήμα...
--------------------- Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
