Η φιλαυτία των δεινοσαύρων - Του Θάνου Ζέλκα

Η ΦΙΛΑΥΤΙΑ ΤΩΝ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΩΝ-Ενώ όλοι ήταν απασχολημένοι με τις εκλογές, κάποιοι έφηβοι έκαναν τις υπερβάσεις που θα έπρεπε να κάνουν οι μεγάλοι. Κι επειδή από αυτές τις υπερβάσεις θα πάει ο κόσμος ένα βήμα πιο πέρα, οφείλουμε όλοι να υποκλιθούμε μπροστά τους και να τους δώσουμε το χώρο που χρειάζονται για να δημιουργήσουν. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε αν θέλουμε αυτός ο τόπος να έχει μέλλον.

Η ομάδα “Redesign Rhodes” που σχεδίασε τη Ρόδο ανατρεπτικά, η ομάδα μαθητών του “Ροδίων Παιδεία” που έδωσε μια πολύ έξυπνη λύση στο πρόβλημα της γέφυρας της Κρεμαστής και ο Αθηναγόρας Σκιαδόπουλος, ο μαθητής που για μια ακόμα φορά διακρίθηκε σε διεθνές επίπεδο στα Μαθηματικά και μάλιστα με χρυσό στη Βαλκανιάδα, είναι τα παιδιά που κατάφεραν και έσπασαν τη σιωπή. Γιατί πριν γίνουν αυτά, οι πάντες νόμιζαν πως η γενιά αυτή είναι καταδικασμένη στην απραξία. Γιατί η φιλαυτία των “δεινοσαύρων” δεν αφήνει τους προύχοντες να δουν πιο πέρα από το μικρόκοσμό τους. Γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να καβαλήσουν μια καρέκλα – έχουν δεν έχουν την ικανότητα – και να ικανοποιήσουν το ήδη διογκωμένο εγώ τους.

Έχουν γίνει πολύ κλισέ οι στομφώδεις φράσεις με τα όνειρα, τα οράματα και αυτά που μας αξίζουν. Ήταν χαριτωμένο κάποτε το προεκλογικό παραμύθι. Μας άρεσε να το μασάμε το κουτόχορτο, ενώ ξέραμε πως απ' όλα αυτά που ακούγονταν θα γινόταν από ελάχιστα εώς τίποτα. Η συνήθης δικαιολογία του “παραλάβαμε καμένη γη” δέσποζε για χρόνια. Κι αν κάποιος έκανε κάτι διαφορετικό από τα τετριμμένα, έμπαινε σε λειτουργία ο μηχανισμός να τον κονιορτοποιήσει, να τον καταπιεί, για να μη “χαλάσει την πιάτσα”. Βλέπετε το σύστημα δουλεύει μόνο όταν πρόκειται να καταστρέψει κάποιον. Όταν πρόκειται για δημιουργία, όλο και κάποιο γρανάζι θα είναι χαλασμένο. Έτσι κάθεται να σκουριάζει μέχρι να βρεθεί το επόμενο θύμα.

Βέβαια να μην είμαστε άδικοι. Τόσα χρόνια βόλευε πολλούς αυτή η κατάσταση. Όλο και κάποιος θα βρισκόταν να μας κάνει μια μικρή “χάρη” με αντάλλαγμα να μοιράσουμε το κουτόχορτο για να το μασήσουν κι άλλοι, ώστε αυτός ο κάποιος να έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει να μας κάνει “χάρες”. Κι αυτές οι “χάρες” κόστισαν στο τέλος πολύ ακριβά. Τόσο ακριβά που τις πληρώνουν ακόμα κι αυτοί που δεν μπήκαν στον πειρασμό να τις χρησιμοποιήσουν.

Η τελευταία μεγάλη “χάρη” που θα μπορούσαν όλοι αυτοί οι εκπροσώποι του χθες να μας κάνουν, θα ήταν να αποσυρθούν και να αφήσουν αυτή τη φρεσκάδα, αυτά τα λαμπρά μυαλά να δράσουν. Γιατί αν δεν τα αφήσουν, ή θα τα μετατρέψουν σε μουσειακά εκθέματα ή θα τα αναγκάσουν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να τα εκμεταλλευτούν άλλοι. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος κάποιοι να προσπαθήσουν να τα εκμεταλλευτούν προς ιδίον όφελος. Είναι όμως υποχρέωση κάθε υγιούς νου να προστατεύσει αυτά τα παιδιά. Δεν χρειάζονται κανένα πατρονάρισμα, κανέναν μακιαβελιστή πάνω από τα κεφάλια τους.

Ας κάνουν τα λάθη τους. Το δικαιούνται άλλωστε. Κανείς δεν γεννήθηκε αυτόφωτος. Αλλά να τους αφήσουμε να κάνουν τα δικά τους λάθη και όχι να τους παρασύρουμε στο φαύλο κύκλο της επίλυσης των υφισταμένων. Άλλωστε όλοι θα διαπιστώσατε πως τα λιμνάζοντα λάθη του παρελθόντος, έχουν μετατραπεί σε ιερές αγελάδες. Δεν τα επιλύουν γιατί μετά θα ξεμείνουν από επιχειρήματα. Οπότε σε κάθε εκλογές ξαναμοιράζουν το κουτόχορτο της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας και κοντεύει πια ο μηρυκασμός να γίνει εθνικό μας άθλημα.

Ίσως να γίνομαι δυσάρεστος και κάποιοι να νιώθουν αδικημένοι. Αν τους προκαλώ τέτοια συναισθήματα, υπάρχει μια ελπίδα γιατί σημαίνει ότι δεν τους απορρόφησε το σύστημα ακόμα, αλλά όσο μένουν μέσα στα κυκλώματα θα τους απορροφήσει με μαθηματική ακρίβεια. Η μόνη μας σωτηρία είναι αυτά τα παιδιά που έχουν ακόμα όνειρα, τα οποία ξεπερνούν τα όρια της δημιουργίας ενός κομματικού στρατού σφραγιδοκολλητάδων.


Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής