Η Ελλάδα μπορεί; Του Ανδρέα Μαρίνου

Έχουν  ήδη περάσει έξι χρόνια από την εκλογική αναμέτρηση του Οκτωβρίου 2009. Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί  ότι μέχρι το  2015  θα είχαν πραγματοποιηθεί  τέσσερις εθνικές εκλογές, ένα δημοψήφισμα, θα είχαμε  αλλάξει επτά  (7)  πρωθυπουργούς, και θα  είχαμε   υπογράψει τρία μνημόνια. Μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί η απώλεια  πλούτου της χώρας μας η οποία ξεπερνά τα 50 δις ευρώ.
Οι μέχρι τώρα μεταρρυθμίσεις και αλλαγές προς την ανάπτυξη δεν πέτυχαν. Η Ελλάδα δεν   κατάφερε ούτε στο ελάχιστο αυτό που κατάφερε η Ιρλανδία. Σύμφωνα με τον υφυπουργό οικονομικών  της  Μπράιαν Χέις, κατάφερε να ανακτήσει τη αξιοπιστία της  στις διεθνείς χρηματαγορές, αφού το  κλειδί της επιτυχίας ή αποτυχίας της εξόδου από το μνημόνιο, σύμφωνα με τον Χέις, είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Όταν οι άνθρωποι αποκτήσουν την αίσθηση ότι η κρίση έχει ξεπεραστεί, τότε θα αρχίσουν να ξοδεύουν και πάλι τα χρήματά τους, λέει ο υφυπουργός, σημειώνοντας ότι ήδη τους τελευταίους τρεις μήνες έχει αλλάξει η  ψυχολογία των πολιτών. Εξίσου σημαντική όμως, όπως τονίζει, είναι τώρα η ενίσχυση της ρευστότητας στην αγορά μέσω των τραπεζών (στην Ελλάδα σημειωτέον  συνεχίζουμε με Capital Control). Μετά την κατάρρευση των τραπεζών στην  Ιρλανδία έγιναν στον τραπεζικό τομέα πολύ συγκεκριμένες υποδείξεις για να προσφερθεί ρευστότητα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Με το Credit Review Office (CRO) ιδρύθηκε  μια εποπτική αρχή. Όταν απορρίπτεται ένα δάνειο, η επιχείρηση μπορεί να υποβάλει ένσταση. Στο 60 % των αιτήσεων το CRO έκρινε υπέρ του αιτούντος και εναντίον της τράπεζας. Στην  Ιρλανδία προσφέρθηκαν κίνητρα σε  επιχειρήσεις. Εάν, για παράδειγμα, προσληφτεί  έναν άνεργος, αυτή απαλλάσσεται για δύο χρόνια από τις φορολογικές εισφορές του.  Σύμφωνα με τον  Χέις  στην Ιρλανδία υιοθετήθηκαν έτοιμα παραδείγματα από την Γερμανία όπου «ακόμη κι αν δεν μπορείς να μοιράζεις παντού χρήματα για να δώσεις ώθηση στην ανάπτυξη, μπορείς  να χρησιμοποιήσεις το φορολογικό σύστημα ως ένα εργαλείο για να βοηθήσεις τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να αναπτυχθούν και να εξυγιανθούν».
Αντί  αυτού, στην  Ελλάδα, στρουθοκαμηλίζουμε, λαϊκίζουμε συνεχώς,  κάνοντας την κρίση  που μας ταλανίζει  ακόμα  χειρότερη. Νομοσχέδια επί νομοσχεδίων που ουδέποτε έφτασαν στη Βουλή λόγω εκλογών, ανασχηματισμών και άλλων πολιτικών εξελίξεων. Διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων των εκάστοτε υπουργών Διοικητικής Μεταρρύθμισης με συνδικαλιστικούς φορείς, τεχνικά κλιμάκια της τρόικα και λοιπούς εμπλεκομένους, οι οποίες παρέμειναν απλώς αποτυπωμένες «στο χαρτί», ενώ η Ελλάδα βυθίζεται συνεχώς στη κρίση. Καμία μακροπρόθεσμη στρατηγική  για  να αποκτήσει παραγωγική βάση η Ελλάδα προσελκύοντας εξαγωγικές επιχειρήσεις. Απεναντίας πολλές πολυεθνικές και Ελληνικές εταιρείες πήγαν σε άλλες  χώρες αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα της άλλης  χώρας. Μόνο υφεσιακά μέτρα  χωρίς πιθανότητα καμιάς επιτυχίας.
Τι πρέπει να γίνει; Πρώτα πρέπει να δούμε τα λάθη μας που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση. Να τα παραδεχθούμε, να διδαχθούμε, να μην τα επαναλάβουμε. Πρέπει να αλλάξουμε, να δημιουργούμε, να παράγουμε, να γίνουμε καλύτεροι. Η επιλογή των ηγεσιών να γίνεται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον,  ώστε  να επιλέγονται οι καλύτεροι για την πατρίδα. Να διορθώσουμε τα του οίκου μας. Νέα κρατική οργάνωση, αποτελεσματική, με περιορισμό δαπανών που να συμβάλει στην ανάπτυξη, να καταπολεμηθεί η  αναξιοκρατία και η  διαφθορά,  ώστε να παραμένουν στην Ελλάδα τα «καλύτερα παιδιά» της.