Η ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΩΣ ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ
Μέσα σε μια εποχή που ο καθένας προσπαθεί να οριοθετήσει τη ζωή του, προκειμένου να περισώσει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει, δίνοντας έμφαση στις προσωπικές του ανάγκες και αδιαφορώντας για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα γι’ αυτό τον κόσμο.
Μέσα σ’ αυτές συγκαταλέγεται και ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών Ρόδου “Ο Άγιος Εφραίμ” ο οποίος πραγματοποίησε μια αξιόλογη εκδήλωση την περασμένη Παρασκευή στη Νέα Πτέρυγα του Νεστορίδειου Μελάθρου με κεντρικό μήνυμα «Έχεις τη δύναμη να σώσεις μια ζωή με λίγο αίμα!». Μια πολύ όμορφη προσπάθεια που πάντρεψε τον πολιτισμό με την προσφορά, αφού οι αιμοδότες είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν παράλληλα και την έκθεση με θέμα “Κορυφαίοι Έλληνες χαράκτες της γενιάς του 30”.
Κάποιος που δεν έχει βρεθεί στην ανάγκη για αίμα δύσκολα κατανοεί πόσο σημαντική πράξη για το συνάνθρωπο είναι η αιμοδοσία. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η Ελλάδα συγκαταλέγεται παγκοσμίως στις 60 χώρες που δεν μπορούν από μόνες τους να καλύψουν τις ανάγκες τους σε αίμα και αναγκάζονται να εισάγουν από άλλες. Γεγονός που από μόνο του αρκεί για να μας ευαισθητοποιήσει όλους.
Αν η χώρα μας είχε επάρκεια σε αίμα, καμιά οικογένεια και κανένας ασθενής δεν θα χρειαζόταν να μπαίνει στη διαδικασία αναζήτησης κάθε φορά που είναι αναγκαίο να γίνει κάποια επέμβαση ή κάποια μετάγγιση. Δεν θα χρειαζόταν δια μέσου των μέσων ενημέρωσης η κινητοποίηση συμπολιτών μας, ούτε καν η αναζήτηση μέσα από άλλες οργανώσεις.
Στην πραγματικότητα η εθελοντική αιμοδοσία είναι η ύψιστη μορφή σεβασμού στο συνάνθρωπο και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Δεν γνωρίζει σύνορα, διαφορετικότητα απόψεων και αντιλήψεων, έριδες και μίση. Κάποιος δίνει αίμα για να σώσει μια ζωή, αγνοώντας αν αυτή η ζωή είναι φίλου ή εχθρού του. Είναι η έμπρακτη αποτύπωση του χριστιανικού “αγαπάτε αλλήλους”.
Τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι πολλά για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Κανένα όμως πρόβλημα δεν είναι υπεράνω της ζωής. Για όλα, πλην της υγείας, υπάρχουν λύσεις. Συνήθως όμως το συνειδητοποιούμε όταν πληγεί η υγεία μας. Τότε κατανοούμε πόση μεγάλη είναι η αξία της και πόσο άχρηστα είναι όλα τ’ άλλα μπροστά της. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι ακόμα και μεγάλες και πανίσχυρες προσωπικότητες πέθαναν από κάποια ασθένεια για την οποία δεν έχει βρεθεί το φάρμακο. Αν το χρήμα ή η εξουσία ήταν ικανά να τους σώσουν, δεν θα το έκαναν;
Είναι λοιπόν ουσιαστική η βοήθεια που οφείλουμε να παρέχουμε σε οργανώσεις και συλλόγους που μεριμνούν για την υγεία. Όπως είναι επισταμένη η ανάγκη να παρέχουμε όλα τα εφόδια στην έρευνα πάνω στην ιατρική, ούτως ώστε όλοι να μπορούν να έχουν πρόσβαση στις δομές της υγείας.
Μια κοινωνία που νοιάζεται και μεριμνά για τα μέλη της είναι ήδη μια εξελιγμένη κοινωνία. Δεν χρειάζεται να κατέχει απαραίτητα πυρηνική τεχνολογία και δορυφόρους για να θεωρηθεί προηγμένη. Οι ανθρωποκεντρικές κοινωνίες είναι αυτές που προκαλούν το θαυμασμό. Αυτές που σέβονται ακόμα και την τελευταία ψυχή που κατοικεί πάνω στα εδάφη τους. Αυτές που δεν επικεντρώνονται στο φόβο αλλά στην εξύψωση του πνεύματος.
Ο καθένας μας είναι ένας επισκέπτης πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη. Έρχεται, δραστηριοποιείται και φεύγει. Η διάρκεια αυτού του περιπάτου είναι άγνωστη. Η ποιότητα όμως μπορεί να είναι καλή ή κακή ανάλογα με τις επιλογές του. Η ασφαλέστερη και πιο σίγουρη οδός προς την ευτυχία είναι η προσφορά στο συνάνθρωπο. Ας το έχουμε υπόψη.
--
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
