Δεν φταίνε τα Χριστούγεννα - Του Θάνου Ζέλκα

ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ-Μια γιορτή είχε μείνει που μικροί μεγάλοι περιμένουν κάθε χρόνο με προσμονή. Μια γιορτή που όλοι βγάζουμε τον καλύτερό μας εαυτό και προσπαθούμε να δώσουμε μια πιο ανθρωποκεντρική διάσταση στη ζωή μας. Μια γιορτή που ακόμα και μέσα από τις όποιες εξάρσεις καταναλωτισμού, σηματοδοτεί την ανάγκη μας να εξευμενίσουμε το χρόνο και να ζητήσουμε άτυπα μια άφεση αμαρτιών για τα μικρά ή τα μεγάλα μας πάθη. Μια γιορτή που φωτίζει τη ζωή μας μας έμεινε, τα Χριστούγεννα, κι όμως κι αυτήν βάλθηκαν να μας την καταστρέψουν.

Κι αν θα έπρεπε να ποντάρω λόγω των ημερών σε ένα πιθανό αποτέλεσμα, θα ήταν ότι θα κατορθώσουν να το πράξουν, γεγονός που δεν θα μου έδινε χρήματα καθώς το ενδεχόμενο θεωρείται σχεδόν βέβαιο όπως θα έλεγε κι ένας μαθηματικός. Πώς θα το κάνουν αυτό; Θα μας σερβίρουν τρόμο, διχασμό και υποσχέσεις απ' όλες τις μεριές. Θα ξανανακαλύψουν τις πληγές του Φαραώ, θα επικαλεστούν τις θυσίες του ελληνικού λαού, θα ρίχνουν λάσπη και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη ο ένας στον άλλο και θα μαλώνουν σαν τα πετεινάρια πλειοδοτώντας τη “σωτηρία” μας.

Δεν ξέρω για όποιον διαβάζει αυτές εδώ τις γραμμές, αλλά εγώ δηλώνω ευθαρσώς πως δε θέλω να σωθώ. Όχι τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο. Δεν φοβάμαι αλλά και δεν ελπίζω τίποτα απο κανέναν. Δε με τρομάζουν οι αντιδράσεις των αγορών γιατί δεν μπορώ να αναγνωρίσω τα πρόσωπά τους, οπότε καθόλου δε με νοιάζει η συμπεριφορά τους. Δε με τρομάζουν οι “ακρίδες που θα πέσουν στα σπαρτά” ούτε αν “θα ματώσει ο Νείλος”, γιατί ήδη φρόντισαν τα τρωκτικά να κατασπαράξουν το βιός μας.

Από την άλλη όμως ούτε οι υποσχέσεις με καθησυχάζουν, γιατί όσο γλυκές κι αν φθάνουν στ' αυτιά, τόσο πικραίνουν την καρδιά όταν δεν εκπληρώνονται. Είμαι ρομαντικός αλλά όχι αφελής για να πιστέψω ότι θα αλλάξουν χρόνιες νοοτροπίες μέσα σε λίγους μήνες. Γιατί αυτό που ονομάζουμε κράτος δεν αποτελείται μόνο από πολιτικούς αλλά και από πολίτες. Δεν αποτελείται μόνο από εκείνους αλλά και από εμάς. Κι αν εμείς δεν αλλάξουμε ούτε κι εκείνοι θ' αλλάξουν.

Όσα καρβέλια ψωμί κι αν πετάξεις σ' έναν φτωχό, αν δεν του μάθεις να ζυμώνει πάλι πεινασμένος θα είναι κάποια στιγμή. Εκεί βρίσκεται η ευθύνη των συνειδητοποιημένων πολιτών και πολιτικών. Να γίνουν οι ίδιοι παράδειγμα προς μίμηση κι όχι αρχηγοί του όχλου. Να γίνουν οι ίδιοι η αλλαγή που προσδοκούν. Να δώσουν στα παιδιά τους τα εφόδια για να οικοδομήσουν μια άλλη κοινωνία, γιατί εκείνα είναι που θα έχουν τη χαρά να ζήσουν μέσα.

Δεν αρκεί να είμαστε καλύτεροι από κάποιους άλλους και κοιτάζοντας μπροστά στον καθρέπτη να βλέπουμε τον επόμενο μεγάλο ηγέτη. Χρειάζεται πρωτίστως να γίνουμε πραγματικά καλοί σε αυτά που κάνουμε. Καλοί γονείς, καλοί γείτονες, καλοί δημότες, καλοί πολίτες. Δεν φταίνε πάντα οι δάσκαλοι, οι δύστροποι και οι αφελείς. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. Φταίει πρώτα η αδιαφορία. Φταίει πρώτα η έλλειψη σεβασμού στον ίδιο μας τον εαυτό. Φταίει το ότι πάντα θέλουμε να φταίει κάποιος άλλος. Γιατί θέλει γενναιότητα να παραδεχθεί κάποιος την ευθύνη του κι ας έχει αναδημοσιεύσει χιλιάδες φορές τα ρητά του Καζαντζάκη για την ευθύνη.

Υπάρχει όμως και ο Σεφέρης που λέει πως “οι ευθύνες ξεκινούν από τα όνειρα” και τελικά τα όνειρα ειναι αυτά που γεννούν τις ευθύνες και χωρίς αυτά η ζωή είναι κενή. Γι' αύτο αποφάσισα πως δε θέλω να με σώσουν για να μπορώ να έχω δικαίωμα στα όνειρα. Πειράζει που αυτά τα Χριστούγεννα δεν θέλω να πάρω τα “δηλητηριασμένα” γλυκίσματά τους; Πειράζει που θέλω να ακούσω τα παιδιά να ψέλνουν τα κάλαντα αντί τους μύδρους που θα εξαπολύουν στο Κοινοβούλιο οι κομματικοί στρατοί; Πειράζει που για μερικές ημέρες δε θέλω να ξέρω τι λένε στις Ευρώπες και πώς συμπεριφέρονται οι αγορές; Πειράζει που παρότι μεγάλωσα, επιμένω να πιστεύω στα θαύματα;  

--

Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής